Ach, powiedz!

[Ks.Marek]

• Ach, powiedz!
• Ach, powiedz, powiedz! jaki Bóg
• W nadziemskie ubrał cię szaty,
• Abyś w piękności zbrojna łuk
• Zburzyła promienne światy?
• Ach, wobec ciebie nie ma nic!
• Ty łamiesz prawa odwieczne,
• I przed jasnością twoich lic
• Promienie gasną słoneczne.
• Niebiosa, ziemia, błękit wód, -
• Wszystko przepada i ginie,
• Gdy ty w piękności zbrojna cud
• Stajesz na światów ruinie.
• Olśniewasz wszystkie światy trzy
• Białością swojego łona,
• Rozkoszy dreszczem ziemia drży,
• Kiedy obnażysz ramiona.
• Z ust twoich pijąc słodycz róż,
• Z pragnienia umrzeć by trzeba,
• Ich ogień wstrząsa światem dusz
• I pali najwyższe nieba.
• A któż z śmiertelnych może znieść
• Twą piękność w całym rozkwicie?
• Kto może oddać tobie cześć
• I jeszcze zachować życie?
• Kto może myślą pieścić skroń,
• Twych włosów bawić się splotem,
• Kto pić namiętną może woń
• I jeszcze nie umrzeć potem?
• Tak jak konwalii biały kwiat
• Usycha na twoim łonie,
• Tak każdy zginąć byłby rad
• Z uśmiechem szczęścia przy zgonie.
• Lecz widząc ciebie, odejść znów
• W samotne ziemi obszary...
• Na te męczarnie nie ma słów,
• I nie ma straszniejszej kary!
• Więc powiedz, powiedz! jaki Bóg
• Zrobił cię światów królową?...
• Bo ja chcę umrzeć u twych nóg,
• Byś mnie wskrzesiła na nowo!