Czy masz odwagę być świadkiem?

[Rachel]

jak mieszkałam w internacie zdarzayy sie dość czesto przypadki że przychodziły do mnie ciągle te same osoby i pytały w kółko o to samo. pewnego razu wreście sie spytałam dlaczgo tak robią , to stwierdziła jedna z nich, że chcą sprawdzić czy jestem stała w tym co mówię.
Ogólnie czas mieszkania w internacie był bardzo trudny a zarazem bardzo owocny. byłam atakowana z powodu chodzenia do Kościoła itd. po pewnym czasie zrezygnowali i zaakceptowali mnie taką jaką jestem.
W tamtym czasie milczenie, cierpliwośc, łagodność, były najlepszą formą świadectwa.

[Harpoon]

Jeśli chodzi o mnie, to dość ciężko jest mi rozmawiać o Bogu z rodziną. Tzn. z ojcem w ogóle na ten temat nie rozmawiam, bo on jakoś tak do wiary nastawiony jest wrogo. W kościele bywa od wielkiej okazji, którą nawet święta dla niego nie są. Próba rozmowy z nim kończy się zawsze jakąś kłótnią ;/
Z mamą nie ma żadnego problemu. Jest osoba wierzącą i jeśli chcę to zawsze mogę z nią porozmawiać. Z babcią też potrafię rozmawiać.
Ogólnie są takie rozmowy trudne dla mnie. Zwłaszcza, jeśli dana osoba jest nastawiona wrogo, lub widzisz w jej oczach, że ma Cię za jakiegos wariata przez to co mówisz o Bogu...

[mazik]

Harpoon napisał(a):z ojcem w ogóle na ten temat nie rozmawiam, bo on jakoś tak do wiary nastawiony jest wrogo. W kościele bywa od wielkiej okazji, którą nawet święta dla niego nie są.

"fajnie masz" bo moi rodzice to ja nie pamietam kiedy byli w kościele... a o rozmowie z nimi o Bogu to mogę sobie pomażyć, bo to się kończy wielka draką:/ Dla nich jestem jakiś popaprańcem, który poza kościołem nic więcej nie widzi... :/

[Harpoon]

Cytat:"fajnie masz" bo moi rodzice to ja nie pamietam kiedy byli w kościele... a o rozmowie z nimi o Bogu to mogę sobie pomażyć, bo to się kończy wielka draką:/ Dla nich jestem jakiś popaprańcem, który poza kościołem nic więcej nie widzi...

Heh... Właśnie mój ojciec ma takie podejście. Nabija się z mojej mamy, że chodzi do kościoła częściej niż tylko w niedzielę, że modli się, czyta książki o tematyce religijnej itd. Dlatego z nim nie próbuję już rozmawiać.
Ale ostatnio został chrzestnym i wtedy nawet poszedł do spowiedzi. To był dla nas wszystkich szok. Mysleliśmy, że może wtedy uda się z nim jakoś porozmawiać o Bogu, ale nic z tego nie wyszło.
Chyba [poszedł do spowiedzi tylko dlategfo, że inni szli i nie chciał się wyróżniać. :|

[Ks.Marek]

Harpoon napisał(a):To był dla nas wszystkich szok. Mysleliśmy, że może wtedy uda się z nim jakoś porozmawiać o Bogu, ale nic z tego nie wyszło.

Pokładać należy ufność w Panu Bogu, że dokona nawrócenia. Wszak sakrament nie pozostaje ze strony Pana Boga bezowocny. Ze strony człowieka róznie może bywać. Ale zawsze jest jakaś szansa.

[Offca]

Harpoon napisał(a):Tzn. z ojcem w ogóle na ten temat nie rozmawiam, bo on jakoś tak do wiary nastawiony jest wrogo. W kościele bywa od wielkiej okazji, którą nawet święta dla niego nie są. Próba rozmowy z nim kończy się zawsze jakąś kłótnią ;/

Znam to z autopsji. U mnie też się rozmowy na ten temat kończą awanturą, zwłaszcza gdy staram się bronić przed jego zarzutami, że chodzenie do kościoła czy do jakiejś wspólnoty (którą nota bene nazywa sektą) to głupota i strata czasu. Dlatego już po prostu nic nie mówię, bo mam dość słuchania obelg z jego strony.

[Harpoon]

Cytat:Znam to z autopsji. U mnie też się rozmowy na ten temat kończą awanturą, zwłaszcza gdy staram się bronić przed jego zarzutami, że chodzenie do kościoła czy do jakiejś wspólnoty (którą nota bene nazywa sektą) to głupota i strata czasu. Dlatego już po prostu nic nie mówię, bo mam dość słuchania obelg z jego strony.

Nienawidzę właśnie stwierdzeń mojego taty, że odnowa to jakaś sekta, skupiająca w sobie fanatyków, którzy "mają źle w głowie".
Ale próbuję od czasu do czasu z nim pogadać, chociaż teraz w sumie nie jestem autorytetem dla niego, bo sama odsunęłam się nieco od Boga.
W sumie to staram się z nim rozmawiać bez żadnych pouczeń itd. Po prostu poruszam temat Boga...

[Ks.Marek]

Harpoon napisał(a):W sumie to staram się z nim rozmawiać bez żadnych pouczeń itd. Po prostu poruszam temat Boga...

Bardzo pieknie i budująco. To chyba dobry początek kroczenia właściwą drogą.

[Harpoon]

Cytat:Bardzo pieknie i budująco. To chyba dobry początek kroczenia właściwą drogą.
_________________

Bo wie Ksiądz, dla mnie już wielkim sukcesem jest, jak ojciec nie zacznie się awanturować, lub krzyczeć, że mam mu dać spokój, kiedy w temacie rozmowy pojawi się Bóg

[Ks.Marek]

Harpoon napisał(a):Bo wie Ksiądz, dla mnie już wielkim sukcesem jest, jak ojciec nie zacznie się awanturować, lub krzyczeć, że mam mu dać spokój, kiedy w temacie rozmowy pojawi się Bóg

Przez wiele ucisków trzeba nam przejść, by wkroczyć w Królestwo Boże. Ale dziś Pan Jezus mówi: Odwagi! Jam zwyciężył świat!

[Bioman]

Biomen wkracza
Wiem, że bycie prawdziwym katolikiem oznacza także dawanie świadectwa swojej wiary przez rozmowę z ludzmi o Bogu. Ale jeśli o mnie chodzi, to z kolegami/koleżankami nigdy nie romawiałem o sprawach religijnych. A przynajmniej sobie tego nie przypominam. Bo niby jak zacząć. To jest temat trudny, poważny i zbyt konfliktowy.
Jedynie z kim mogę porozmawiać to z rodzinka (z nielicznymi osobami). Z mamą da się pogadać ale raz była taka sytuacja:
Teamt Trójca Święta.
Mówię do mamy, że jest jeden Bóg w trzech osobach, to już się zrodził konflikt - trwający kilkanaście minut #-o . Potem pytałem innych: babcia o tym nie wiedziała, dziadka religia mało obchodzi, brat dobrze poinformowany, z tatą nie mam takiego kontaktu, zresztą jego podejście jest takie samo jak dzaidka. Myśleli, że skoro jest tak jak mówię, to wtedy musiałoby być TRZECH BOGÓW.
Musiałem pokazać fragmenty z KKK. Wtedy mi uwierzyli :jupi:

[M. Ink. *]

Biomen napisał(a):A przynajmniej sobie tego nie przypominam. Bo niby jak zacząć. To jest temat trudny, poważny i zbyt konfliktowy.

na początek przydaje się asertywność:

- ja tego nie będę z tobą robił
- a dlaczego?
- bo religia mi nie pozwala
- no co ty... jehowy jesteś?
- nie; katolik jestem
- aaaa.... to wiesz co... powiEdz mi .... jak to jest z tym, no...
- ITD.

[Bioman]

Ciekawy pomysł Mroczny Inkwizytorze =D> , ale co jeśli masz do czynienia z zatwardziałymi antyklerykałami, fanatykami innych religii, antymoherowymi beretami itd., itp.
Wtedy lepiej milczeć :-# o tych sprawach, bo może zacząć się prawdziwy Mortal Kombat, Taksańska masakra..., albo, albo i albo ...

Z takimi lepiej nie zadzierać chyba, że obok Ciebie jest szwadron odziału moherowych beretów z ojcem dyrektorem na czele

:aniol: :aniol: :aniol: :aniol: :aniol:
:aniol: :aniol: :aniol: :aniol: :aniol: :ks:
:aniol: :aniol: :aniol: :aniol: :aniol:

Sorry, że tak bardzo to zobrazowałem

[gradzia]

Przed przyjaciółmi, kolegami nie ukrywam że chcę by Bóg był dla mnie na pierwszym miejscu. Nie uważam się jednak za osobę głęboko wierzącą ( głęboko wierzyć to naprawdę coś bardzo dojrzałego),a ja dopiero niedawno odkryłam Boga w moim życiu. I jeżeli ktoś mnie tak określa zaraz go poprawiam, że głęboko nie wierzę ale bardzo chcę by Jezus był Królem mojego życia. Czasem mówię o Bogu i spotykam się z reakcją "wiesz niektórzy nie lubią być ewangelizowani na siłę" i wtedy ja jestem zaskoczona trochę, bo zwykle spontanicznie rozmawiam o Bogu - jeśli chodzi o znajomych..... co do nieznajomych jest napisane "Nie rzucajcie pereł przed świnie"

Co do rodziców: w rodzinie dowodzi tato, ze tak powiem i to on jak zaczełam chodzić do neo podniósł straszny hałas ze to sekta, ze płacę kase księzom jadąc na konwiwencje. Wcale łatwo nie było. Poza tym śmiał sie że pewnie zamierzam wstąpić do zakonu bo nagle zaczęłam jeżdzić na rekolekcje, chodzić na mszę czesciej niz raz w tyg. Bał się żebym nie wybrała drogi życia konsekrowanego i swoimi obawami próbował mnie zarazić. Smiał się także z tego że w kosciele na znak pokoju podałam dłoń osobie stojącej po drugiej stronie nawy. To boli gdy najbliższa osoba w ten sposób wyśmiewa i choć teraz mu na to nie pozwalam, to wiem ze dyskusja z nim o Bogu mija się z celem. :roll:

[Ks.Marek]

gradzia napisał(a):Poza tym śmiał sie że pewnie zamierzam wstąpić do zakonu bo nagle zaczęłam jeżdzić na rekolekcje, chodzić na mszę czesciej niz raz w tyg. Bał się żebym nie wybrała drogi życia konsekrowanego i swoimi obawami próbował mnie zarazić. Smiał się także z tego że w kosciele na znak pokoju podałam dłoń osobie stojącej po drugiej stronie nawy. To boli gdy najbliższa osoba w ten sposób wyśmiewa i choć teraz mu na to nie pozwalam, to wiem ze dyskusja z nim o Bogu mija się z celem.

To smutne co piszesz; ale zarazem może być mobilizujące do tego, by sobie obraz ojca obecny wymazać. Poza tym, chyba samo to, że piszesz o tym, to już zwycięstwo.