Ks.Marek napisał(a):To może zaczniemy od tego, od czego powinniśmy: Esse - czyli byt.
BYT — (gr. το ον to on lub ουσια ousia; łac. ens) w znaczeniu potocznym: coś, co jest, istnieje; takze zbiór wszystkich rzeczy, czyli rzeczywistość; ponadto—życie, warunki kulturowo-materialne.
Pałeczka dalej należy do Ciebie.
Ks.Marek napisał(a):To prawda, jesteśmy w procesie stawania się osobą.
Tyle, że wyraźnie zaznaczyłem, że moje i Twoje rozumienie osoby są różne. Moje jest raczej pragmatyczne.
Ks.Marek napisał(a):Może spróbuj szerzej napisać, co rozumiesz przez ten stan.
Czystość woli to m.in. :
- przejęcie kontroli nad własną zwierzęcością,
- podejmowanie decyzji, które są autentycznie moje, a nie wymuszone przez coś lub kogoś,
- odporność na narzucaną zewnętrzną ideologię,
- wewnętrzny indywidualizm,
- przejęcie kontroli nad własną psyche,
I jeszcze trochę. Bynajmniej jak już pisałem nie znam nikogo, kto by osiągnął w pełni taki stan i nie sądzę by mi się taka sztuka udała (jednak za słaby jestem ... :| ). Ja to traktuję jako pewien "stan doskonałości", jako punkt odniesienia. Ale chwilowo udaje mi się do niego zbliżyć.
[ Dodano: Nie 29 Kwi, 2007 16:37 ]
A zupełnie innej beczki :
http://www.edziecko.pl/rodzice/1,79356,3283115.html
Cytat: Młodzi rodzice spierają się o to, czy ochrzcić dziecko.
Dla dobra dziecka
Oboje z mężem jesteśmy osobami niewierzącymi. Ja wprawdzie odebrałam tradycyjne wychowanie katolickie, byłam ochrzczona i tak jak większość dzieci z mojej klasy chodziłam na lekcje religii, ale moja dziecinna wiara jakoś nie przetrwała okresu dojrzewania. Moi teściowie są zaś zdeklarowanymi ateistami, nie posyłali swoich dzieci na religię, a nawet ich nie ochrzcili, co w naszym kraju należy do rzadkości.
A teraz my stanęliśmy przed dylematem - ochrzcić naszą córeczkę czy nie. Ola ma już prawie dwa lata, a my wciąż toczymy dysputy na ten temat i nie możemy się dogadać. Ja uważam, że powinniśmy to zrobić. Po pierwsze, chrzest ma nie tylko wymiar religijny, ale i społeczny. Nie chcę odchodzić od rodzinnej tradycji (moi rodzice wprawdzie nie wtrącają się w nasze sprawy i nic nie mówią, ale wiem, że gdybyśmy w końcu ochrzcili Olę, przyjęliby to z ulgą i radością).
Po drugie, chciałabym oszczędzić córeczce niepotrzebnych przykrości. W naszym katolickim kraju dzieci, które nie chodzą do kościoła ani na lekcje religii, są wciąż traktowane jak odmieńcy, o czym mój mąż świetnie wie, bo doświadczył tego na własnej skórze.
Po trzecie, chciałabym, żeby Ola miała w kwestii wiary prawdziwie wolną rękę - jeżeli jej nie ochrzcimy, będzie jej trudniej włączyć się do Kościoła, gdyby poczuła taką potrzebę.
Niestety, te argumenty zupełnie nie trafiają do mojego męża, który kategorycznie sprzeciwia się ochrzczeniu Oli, tak jakby chodziło o wyrzeczenie się samego siebie. Bardzo boli mnie to, że przedkłada własne uczucia nad dobro naszego dziecka.
Marta
W zgodzie ze sobą
Nigdy nie przypuszczałem, że mogą nas z żoną poróżnić kwestie religijne. Tym bardziej że oboje uważamy się za niewierzących, ślub mamy tylko cywilny, światopogląd laicki. A teraz moja żona naciska, żebyśmy ochrzcili dziecko. Jestem temu przeciwny z paru powodów.
Przede wszystkim dlatego, że byłoby to nieuczciwe wobec... właściwie wobec wszystkich i wszystkiego. Wobec nas samych - rodzice powinni przecież wychowywać dziecko w zgodzie z własnymi przekonaniami, a nie wbrew nim - wobec mojej rodziny, w której od pokoleń nikt nie był związany z żadną wiarą, wobec członków Kościoła, dla których chrzest ma głęboką treść religijną i dlatego nie należy traktować go czysto zwyczajowo.
Marta boi się, że Olę będą kiedyś wytykać palcami tak samo jak mnie, gdy byłem dzieckiem. Tak, to prawda, że dzieci nieraz dokuczały mi dlatego, że nie chodziłem na religię i tak dalej, ale wytrwałem i uważam, że mnie to zahartowało.
Marta twierdzi, że powinniśmy to zrobić dla dobra dziecka. Tylko że ja to dobro pojmuję inaczej - nie chcę uczyć naszego dziecka konformizmu. Chciałbym nauczyć je odwagi posiadania własnych poglądów, choć to nie zawsze jest wygodne. Czuję się rozgoryczony, że najbliższy człowiek nie rozumie, co jest dla mnie naprawdę ważne.
Wiktor
Jak oceniasz postawę każdego z rodziców ?
Przynajmniej uczciwie stawia sprawę, pisze jak ateista prawdziwy, a nie jak ujadający kundelek. Taki ateista jest na wagę złota.
