Kosmopolityzm
Polski kosmopolita
Bez kraju, narodu… Ziemi, za którą się tęskni- brnie do przodu, ot człowiek, obywatel świata. Pytany gdzie jego dom, odpowie: tu, na Ziemi. Tu, czyli wszędzie. Pozbawiony narodowości, samotnie przemierza ścieżki obcego państwa. Państwa, w którym się urodził, a którego imienia dziś wstydzi się wypowiadać. Wyrzekł się Ojczyzny, tych nieskażonych łąk, czystej, dumnie płynącej między skałami górskiej wody, polskiego chleba, którego zapach budził go ze snu. Ot człowiek nowoczesny, kosmopolita. Na cóż mu granice,- bo tylko ograniczały jego wolność… Dziś idzie dumnie unosząc czoło. Czuje się lepszy od otaczającego tłumu, ale czy znaczy choć odrobinę więcej od tych, których mija? Przecież ich nie zna, nie wie jak ogromne znaczenie dla drugiego człowieka może mieć słowo Ojczyzna. Wśród przechodniów zapewne spotka wielu Wielkich Patriotów starszego pokolenia, którzy niegdyś walczyli dla Państwa, tego, z którym on dziś niewiele chce mieć wspólnego… Jednak nijako odnosi się to do zaślepionego kosmopolity. On wmówił sobie szczęście, radość płynącą z wolności. Jego egzystencją kierują pozory. Zbudował złudne pojecie dobra, które miał uzyskać poprzez odcięcie się od swoich korzeni. Polska dla niego jest tylko plamą na mapie, zdolną do zlania się z innymi plamami, jeżeli tylko nie zostanie odznaczona odpowiednim kolorem. W zapomnienie poszły dawne lata, te w których naród cierpiał uciśnienie, w których polska krew spływała do potoków tworząc aurę tęsknoty za niepodległością. On, kosmopolita, człowiek ‘’lepszy’’, wybrał zupełnie inną drogę, łatwiejszą. Po co mu patrzeć w przeszłość na krzywdy, jakich zaznał Naród? Postanowił nazwać siebie kosmopolitą, kimś komu obojętne są dawne zdarzenia. Nie jest już Polakiem, nie jest jednym z nas. Wolał odejść, a wypierając się Ojczyzny, wyparł się samego siebie…
Nie posiada już domu, ów biedny człowiek, ów bezdomny. Dokąd więc zmierzasz drogi kosmopolito, Ty, dla którego obca stała się wywalczona cierpieniem i krwią Ziemia? Dokąd zmierzasz, pozbawiony tego, co jest tak ważne, miejsca, w którym wszystkich łączą te same cele, tradycje, język…? Idziesz sam odrzucając towarzystwo Przyjaciela, Rodaka. Idziesz tłumiąc wyrzuty sumienia, które przychodzą na myśl o Ojczyźnie.
Porzuciwszy polską zieleń, polskie krajobrazy oraz ludzi, których zdążył nazwać przyjaciółmi- poczuł się wolny. Jest obywatelem świata, nie Polakiem, Czechem, Białorusinem, nie należy bowiem do żadnego kraju. Mieszka gdzieś tam, na obcej mu Ziemi, wśród ludzi, którzy zapewne go nie rozumieją i których on sam zrozumieć nie potrafi.
Smutny, czy szczęśliwy, samotny, czy z bliską osobą u boku… jedno jest pewne uciekł od otaczającego piękna nieskażonej Polski, na rzeczy nieznanego świata. Odcinając się od swego pochodzenia, od rodaków i ojczystego języka, utracił nie tyle przeszłość, co samą przyszłość, którą gdy minie, pewnie i tak wolał będzie nie pamiętać…
ze strony Młodzieży Wszechpolskiej: mw.blog.onet.pl
[ Dodano: Czw 19 Kwi, 2007 20:44 ]
Przytoczyłem tekst ze strony MW,ale nie jest powiedziane,że każdy emigrujący odrzuca Ojczyznę.Mogę przecież wyemigrować bo pragnę ujrzeć piękno Irlandii i poznać typowy rok w tym kraju.Nie znaczy to,że nie myślę o Polsce.Tekst mówi raczej o tzw.modzie na kosmopolityzm i o odrzuceniu własnej Ojczyzny.
|
