Odpowiedz 
 
Ocena wątku:
  • 0 Głosów - 0 Średnio
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Autor Wiadomość
Roman_Giertych Offline
Początkujący
**

Liczba postów: 18
Dołączył: Dec 2004
Reputacja: 0
Post: #1
Dlaczego
Co wam daje wiara w boga?Dlaczego w niego wierzycie?Co was do tego sklonilo :?:

[ Dodano: Czw 16 Gru, 2004 21:53 ]
nikt mi nie odpowie :?:
16-12-2004 23:26
Znajdź wszystkie posty użytkownika Odpowiedz cytując ten post
Offca Offline
Stały bywalec
*****

Liczba postów: 6,619
Dołączył: Sep 2004
Reputacja: 0
Post: #2
 
Wiara w Boga co mi daje? Szczęście mi daje i radość. Bo jak mogę się nie cieszyć, wiedząc, że czeka na mnie kochający Ojciec, który ani na chwilę mnie nie opuszcza?
Poza tym życie z Bogiem jest o wiele ciekawsze niż życie bez Niego. Dostrzega się rzeczy, których człowiek niewierzący dostrzec nie potrafi, codzienne małe cudy... Inaczej zupełnie widzi się ludzi i świat. Nie gonię za sławą, pieniędzmi, karierą nie wiadomo jaką... Gonię za miłością i byciem dobrą. To właśnie daje wolność. Życie wieczne i nieustanne "imprezowanie" Uśmiech w niebie ze świętymi to jest to! Czy osiągnięcie wiecznego spokoju, radości, gdzie nie ma bólu, smutku, cierpienia, problemów nie jest wspaniałe? Ja bardzo chcę to osiągnąć.
Co mnie skłoniło do tego? Sam Bóg. To bardzo proste. Wystarczy powiedzieć Mu tak.

[Obrazek: e48477fab7.png]

[Obrazek: 30e8538467.png]

Nigdy nie postanawiaj nic nie robi? tylko dlatego, ?e mo?esz zrobi? bardzo ma?o. Rób co mo?esz.
17-12-2004 00:21
Odwiedź stronę użytkownika Znajdź wszystkie posty użytkownika Odpowiedz cytując ten post
Gregoriano Offline
Stały bywalec
*****

Liczba postów: 1,192
Dołączył: May 2004
Reputacja: 0
Post: #3
 
Zawsze cierpliwe czekaj...... :wink:

:arrow: Może zacznę od podejścia egzystencjalnego Blaise Pascal'a. Przywołuje tę postać, ponieważ to człowiek nie zwykły - wielki filozof, matematyk, twórca rachunku prawdopodobieństwa a jednocześnie człowiek, który wskazał nam szczególną droge do Boga. Wtedy kiedy ateizm we Francji stawał się modny starał się ukazać - wychodząc od ludzkiej egzystencji - pewne niezmienniki /-> jakieś cechy charakterystyczne naszej natury, nas jako ludzi/ które wskazywałyby na Kogoś większego od nas. Rozumował tak:

Widząc zaślepienie i nędzę człowieka i spoglądając na niemy wszechświat i pozostawionemu samemu sobie - jakby zagubionemu - w tym kąciku wszechświata, który /człowiek oczywiście/ dodatkowo nie wie kto go tu postawił i nie wie co ma robić, jednocześnie doświadczającego przerażającej myśli o końcu - śmierci. Stąd naszą egzystencję można porównać do rozbitka, który nagle znalazł się na jakieś odludnej wyspie, nagle obudzonego ze snu i nie wiedzącego co się dzieje i co ma robić. Pascale wprost się dziwi jak można nie popaść w beznadzieję w takiej sytuacji. Jednocześnie aby nie myśleć o tej dziwnej sytuacji /np.: o śmierci/, człowiek zaczyna szukać czegoś co pozwoli mu o tym wszystkim zapomnieć. Zatem jeśli jest ubogi, pochłania go walka o przetrwanie, natomiast jeśli ma byt zapewniony ucieka w rozrywki /tu chyba trzeba sobie szczerze powiedzieć, że to jest sytuacja, któa jak najbardziej pasuje do XXI w., mozna tylko dodać, że jeśli jesteśmy młodzi to nie myślimy o naszym losie bo najczęsciej rodzice zapewniają nam byt no i przecież jeszcze całe życie przed nami, dlatego bawimy się na całego zapominając o naszym powołaniu/ Ci, którzy szukają rozwiązania tej sytuacji najcześciej myślą o jakiejś samorealizacji - dokonać coś wielkiego, powszechnie budzącego podziw etc. albo popadają w rozpacz. Dlatego B. Pascale dochodzi do wniosku, że dla nas, naszego życia są charakterystyczne dwie cechy. Mówi o tym jako o cechach fundamentalnych. Zatem jest to jakieś ogromne pragnienie samospełnienia, jakś chęć robienia czegoś wielkiego, jakieś wielkie aspiracje, które wobec wielkiego kosmusu jakby wydają się nie moz.liwe do spełnienia. Tu dochodzimy do drugiej cechy, mianowicie rozpaczy śmierci. Zatem człowieka charakteryzuje jakaś dwubiegunowość: pragnienie wielkości i rozpacz spwodu śmierci i nie możliwosći zrealizowania swoich wielkich aspiracji.
Dalej Pascale zastanawia się skąd to się wzięło w nas. Jego odpowiedź jest prosta: to pozostałość po jakieś naszej wielkośći, ślad tamtej pięknej rzeczysistości niemożliwej teraz do zreazlizowania. Te nasze rozdarcie może wypełnić tylko "przedmiot" nieskończenie wielki to znaczy Bóg!


Teraz mogę tylko dodać tyle. To Bóg nas stworzył i włożył w nasze serca nieskończenie wielkie aspiracje, ciągłą chęć życia. Sam na podstawie swojego życia widzę, że poza Nim zajmujemy się "pierdami", które zawsze się skończą. Ja natomiast chcę żyć - ZAWSZE i to nie byle jak.. Jak widzę wielką niesprawiedliwość /np.: czemu winne jest dziecko w Afryce, które umiera???? bo akurat tam się narodziło????/ to odpowiedź jest tylko jedna: JEZUS JEST ODPOWIEDŹIĄ NA MOJĄ PUSTKĘ I TO ON DAJE MI NIESKOŃCZONE PERSPEKTYWY ŻYCIA Z NIM. Dodam tylko na zakończenie słowa św. Atanazego: "Jezus stał się czlowiekiem aby uczynić nas Bogiem".
Nie chodzi tu o zmianę statusu ontologicznego /że staniemy sie Bogiem/ tylko to że bedziemy mieli TAKIE SAMO ŻYCIE JAK BÓG!!!!!!! :wink:

PS. Sorki za długi wywód ale wiara w Boga to nie pierwsza lepsza decyzja to decyzja na WIECZNOŚĆ.

Pustynia i ciemna noc jest ?ask?!!!

Pozdrawiam

Grzegorz
17-12-2004 11:14
Odwiedź stronę użytkownika Znajdź wszystkie posty użytkownika Odpowiedz cytując ten post
Daidoss Offline
Stały bywalec
*****

Liczba postów: 2,079
Dołączył: May 2004
Reputacja: 0
Post: #4
 
No ja narazie podam link ze świadectwami ludzi, ktorzy sa przy Panu Bogu, i mysle, ze jak przeczytasz bedziesz wiedzial juz poczescxi dlaczego.

ŚWIADECTWA z http://www.ewangelizacja.sulechow.net

A tak po za tym jeszce sie odezwe w tej kwestji Oczko
17-12-2004 19:50
Odwiedź stronę użytkownika Znajdź wszystkie posty użytkownika Odpowiedz cytując ten post
Odpowiedz 


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek:
1 gości

Wróć do góryWróć do forów