Dlaczego

[Gregoriano]

Zawsze cierpliwe czekaj...... :wink:

:arrow: Może zacznę od podejścia egzystencjalnego Blaise Pascal'a. Przywołuje tę postać, ponieważ to człowiek nie zwykły - wielki filozof, matematyk, twórca rachunku prawdopodobieństwa a jednocześnie człowiek, który wskazał nam szczególną droge do Boga. Wtedy kiedy ateizm we Francji stawał się modny starał się ukazać - wychodząc od ludzkiej egzystencji - pewne niezmienniki /-> jakieś cechy charakterystyczne naszej natury, nas jako ludzi/ które wskazywałyby na Kogoś większego od nas. Rozumował tak:

Widząc zaślepienie i nędzę człowieka i spoglądając na niemy wszechświat i pozostawionemu samemu sobie - jakby zagubionemu - w tym kąciku wszechświata, który /człowiek oczywiście/ dodatkowo nie wie kto go tu postawił i nie wie co ma robić, jednocześnie doświadczającego przerażającej myśli o końcu - śmierci. Stąd naszą egzystencję można porównać do rozbitka, który nagle znalazł się na jakieś odludnej wyspie, nagle obudzonego ze snu i nie wiedzącego co się dzieje i co ma robić. Pascale wprost się dziwi jak można nie popaść w beznadzieję w takiej sytuacji. Jednocześnie aby nie myśleć o tej dziwnej sytuacji /np.: o śmierci/, człowiek zaczyna szukać czegoś co pozwoli mu o tym wszystkim zapomnieć. Zatem jeśli jest ubogi, pochłania go walka o przetrwanie, natomiast jeśli ma byt zapewniony ucieka w rozrywki /tu chyba trzeba sobie szczerze powiedzieć, że to jest sytuacja, któa jak najbardziej pasuje do XXI w., mozna tylko dodać, że jeśli jesteśmy młodzi to nie myślimy o naszym losie bo najczęsciej rodzice zapewniają nam byt no i przecież jeszcze całe życie przed nami, dlatego bawimy się na całego zapominając o naszym powołaniu/ Ci, którzy szukają rozwiązania tej sytuacji najcześciej myślą o jakiejś samorealizacji - dokonać coś wielkiego, powszechnie budzącego podziw etc. albo popadają w rozpacz. Dlatego B. Pascale dochodzi do wniosku, że dla nas, naszego życia są charakterystyczne dwie cechy. Mówi o tym jako o cechach fundamentalnych. Zatem jest to jakieś ogromne pragnienie samospełnienia, jakś chęć robienia czegoś wielkiego, jakieś wielkie aspiracje, które wobec wielkiego kosmusu jakby wydają się nie moz.liwe do spełnienia. Tu dochodzimy do drugiej cechy, mianowicie rozpaczy śmierci. Zatem człowieka charakteryzuje jakaś dwubiegunowość: pragnienie wielkości i rozpacz spwodu śmierci i nie możliwosći zrealizowania swoich wielkich aspiracji.
Dalej Pascale zastanawia się skąd to się wzięło w nas. Jego odpowiedź jest prosta: to pozostałość po jakieś naszej wielkośći, ślad tamtej pięknej rzeczysistości niemożliwej teraz do zreazlizowania. Te nasze rozdarcie może wypełnić tylko "przedmiot" nieskończenie wielki to znaczy Bóg!

Teraz mogę tylko dodać tyle. To Bóg nas stworzył i włożył w nasze serca nieskończenie wielkie aspiracje, ciągłą chęć życia. Sam na podstawie swojego życia widzę, że poza Nim zajmujemy się "pierdami", które zawsze się skończą. Ja natomiast chcę żyć - ZAWSZE i to nie byle jak.. Jak widzę wielką niesprawiedliwość /np.: czemu winne jest dziecko w Afryce, które umiera???? bo akurat tam się narodziło????/ to odpowiedź jest tylko jedna: JEZUS JEST ODPOWIEDŹIĄ NA MOJĄ PUSTKĘ I TO ON DAJE MI NIESKOŃCZONE PERSPEKTYWY ŻYCIA Z NIM. Dodam tylko na zakończenie słowa św. Atanazego: "Jezus stał się czlowiekiem aby uczynić nas Bogiem".
Nie chodzi tu o zmianę statusu ontologicznego /że staniemy sie Bogiem/ tylko to że bedziemy mieli TAKIE SAMO ŻYCIE JAK BÓG!!!!!!! :wink:

PS. Sorki za długi wywód ale wiara w Boga to nie pierwsza lepsza decyzja to decyzja na WIECZNOŚĆ.