William Wharton- nikt tak nie opisuje codzienności zycia...

[Anonymous]

Mój ulubiony pisarz,uwielbiam jego książki! Tak poruszająco pisze o prostych sprawach z naszego zycia,o miłości,o przemijaniu,wewnętrznych lękach ludzi-dzieci,dorosłych i starszych... o radości i marzeniach... mnie jego książki potrafią rozbawić i poruszyć do łez... Szczególnie polecam "Stado" "Tam gdzie spotykająją się wszystkie światy" "Tato" "Al"..... Oj chyba wszystkie!!!

[aga]

Ja też kiedys czytałam książki Whartona, szczególnie podobała mi się "Niezawinione smierci" - bardzo smutna książka, opowiada strasznej katastrofie samochodowej, w której zdaje się zginęła jego córka i jeszcze inne osoby z jego rodziny.

[Hume'anistka]

Przeczytałam kilka książek W. Whartona - m.in. "Ptasiek", "Stado", "W księżycową jasną noc" - następne wydawały mi się powielaniem pewnych - sprawdzonych już - pomysłów. Jednak pamiętam wrażenie i wzruszenie, jakie wywołali u mnie "Spóźnieni kochankowie". Na pewno przeczytałam ją w odpowiednim momencie swojego życia, pewnie zupełnie inaczej bym ja odebrała kilka lat wcześniej lub później. Zamierzam wrócić do tej lektury, by sprawdzić, czy wciąż tak samo działa . Polecam, jeśli nie czytałyście jeszcze.

[aga]

Hume'anistka napisał(a):Przeczytałam kilka książek W. Whartona - m.in. "Ptasiek", "Stado", "W księżycową jasną noc" - następne wydawały mi się powielaniem pewnych - sprawdzonych już - pomysłów.

Miałam podobne odczucia.

[Offca]

Czytałam swego czasu Whartona. Największe wrażenie zrobiła na mnie książka "Tato" - powala na łopatki moim zdaniem. "Niezawinone śmierć" też robi wrażenie, ale dla mnie za przykra jest ta książka. Momentami ciężko się czytało, chociażby przez zbyt szczegółowe opisy zwłok rodziny Whartona :/ Bardzo też lubię "W księżycową jasną noc". Jedna z lepszych powieści o II wojnie światowej.
Książki Whartona są bardzo szczere i prawdziwe. Większość z jego powieści pisało po prostu samo życie. I to się da wyczuć.

[msg]

Whartonem również zachwycałem się swojego czasu, nawet ostro broniłem jego prozy wobec zarzutu, że jest naiwna. Jak przeczytałem jego biografię, to nalge wszystko wydało się takie oczywiste - praktycznie wszystkie oparte są na jego własnym życiu.

Jeżeli natomiast lubicie prawdziwe życie, i taką prozę to bardzo polecam krajowego autora: Wiesława Myśliwskiego: "Traktat o łuskaniu fasoli" czy "Widnokrąg" - ma on również swój styl, zupełnie odmienny od Whartona, ale tutaj nie można stawiać zarzutu o "naiwność". Niesamowita, prawdziwa proza.

[Terebint]

Offca napisał(a):Największe wrażenie zrobiła na mnie książka "Tato" - powala na łopatki moim zdaniem.

Zgadzam się. To najlepsza książka Whartona.