Patriotyzm

[nieania]

Kleryku nic mi sie nie pomieszało. Nie napisałam, że ojczyzna nas obdarza miłością... ale, ze my możemy obdarzyć miłością ojczyznę, miłością pochodzącą od Boga A poza tym czym jest ojczyzna? Czy tyko terytorium?

Kleryk napisał(a):Teraz pytanie: dlaczego tak się dzieje?

A dlaczego nie chcesz być patriotą?? Bo tak wywnioskowałam z tego co pisałeś, nie wiem czy dobrze. Ale jeśli odpowiesz na moje pytanie uzyskasz odpowiedz na swoje.

idea ruchu lednickiego napisał(a):Ojczyzna

"Pocałunek złożony na ziemi polskiej ma (...) dla mnie sens szczególny. Jest to jakby pocałunek złożony na rękach matki - albowiem Ojczyzna jest naszą matką ziemską"

- powiedział na Okęciu Jan Paweł II, na początku swej drugiej pielgrzymki do Polski. Wiele lat upłynęło od tamtej chwili, ale sąd papieża w tej sprawie aż do końca nie uległ zmianie - w czasie każdego narodowego święta (jak 11 listopada czy 3 maja) z Watykanu zawsze płynęły równie piękne słowa o miłości do Ojczyzny. I choć lansowany przez pewne "elity intelektualne", "europejski" kosmopolityzm zdaje się wypierać głęboko zakorzeniony patriotyzm, to jednak fakt pozostaje faktem, że odrzucanie Ojczyzny i wypieranie się miłości do niej jest najzwyklejszym, podłym wykroczeniem przeciw IV przykazaniu. I tak jak w okresie międzywojennym Roman Dmowski udowadniał, że "katolicyzm nie jest dodatkiem do polskości (...), ale tkwi w jej istocie", tak Jan Paweł II przekonywał nas, że nie ma chrześcijaństwa bez patriotyzmu. Miłość do Ojczyzny (zarówno do ziemi, jak i jej mieszkańców) jest najbardziej elementarnym wyrazem wiary - przełożeniem Bożej miłości na grunt własnego narodu czy społeczeństwa. A. Mickiewicz w "Księgach pielgrzymstwa polskiego" porównał naród do okrętu, który, szukając drogi do brzegu, orientuje się za pomocą gwiazd i kompasu: "A gwiazdą pielgrzymstwa jest Wiara Niebieska, a iglicą magnesową, jest Miłość Ojczyzny". Wiele jest okrętów i każdy z nich ma własną busolę, każdy z nich orientuje się przy pomocy innej "iglicy magnesowej". Ale wszystkie one, chcąc dopłynąć do brzegu, muszą podążać za tą samą gwiazdą - gwiazdą Wiary Niebieskiej. Tak i każdy naród powinien kochać własną Ojczyznę, oddając cześć Jedynemu Bogu, który wszystkie narody czyni jedną wspólnotą - wspólnotą ludów żyjących w braterstwie...

Naród polski (i nie tylko polski) jest w o tyle szczególnej sytuacji, że jego historia jest nieodłącznie związana z historią chrześcijaństwa na naszych ziemiach. Chrzest Polski, choć wprowadzony niejako na siłę, stał się głównym czynnikiem powodującym kształtowanie się narodu. Od panowania Mieszka I począwszy, rzesza barbarzyńskich plemion słowiańskich stopniowo spajała się w jedną wspólnotę - Polskę, zjednoczoną przez wiarę - by później przyjąć formę wielonarodowej Rzeczypospolitej. Wytworzenie się potężnego kraju, w którym mogli obok siebie mieszkać przedstawiciele różnych narodowości, a nawet wyznań, kraju, który Żydzi (wobec powszechnej nietolerancji) przez wieki nazywali "paradisus Iudaeorum" (rajem żydowskim) - nie byłoby nigdy możliwe bez wiary chrześcijańskiej, która ten rozwój stymulowała. W dodatku (wyłączając pojedyncze ekscesy), naród polski zawsze stał po stronie Kościoła, broniąc go, a z kolei Kościół polski wspomagał zawsze naród. Niemal wszystkie wielkie zwycięstwa polskiego oręża były jednocześnie triumfami wiary (jak obrona Jasnej Góry w czasie Potopu czy odsiecz wiedeńska, po której Jan III Sobieski napisał do Watykanu: "Venimus, vidimus, Deus vicit" - "przybyliśmy, zobaczyliśmy, Bóg zwyciężył"), a wszelkie porażki to w większości gwałt zadawany nie tylko narodowi, ale i wierze (chociażby upadek Powstania Warszawskiego czy zabójstwo ks. Popiełuszki). Uczestnicy wszystkich zrywów narodowych walczyli i umierali nie tylko w imię własnego kraju, ale i religii, którą (jako pierwiastek narodowy) starano się zwykle niszczyć. Niemal wszyscy nasi bohaterowie narodowi byli gorliwymi chrześcijanami i odwrotnie - najbardziej oddani Kościołowi polscy duchowni (jak Wyszyński, Hlond czy Popiełuszko) byli jednocześnie wielkimi patriotami. Wiara i miłość do Ojczyzny stanowiły zawsze w Polsce jedno - patriota był wierny Bogu, a chrześcijanin Ojczyźnie...

I właśnie dlatego tym bardziej naszym obowiązkiem jest przywrócenie tego ortodoksyjnego, pełnego poświęcenia patriotyzmu, który zawsze był wykładnikiem wiary w Polsce. Musimy odbudować nasz zniszczony przez lata komunizmu kraj w duchu chrześcijańskim. Musimy doprowadzić do przejęcia władzy przez oddanych Bogu i Ojczyźnie ludzi, wspomagać na każdym kroku rekonstrukcję jej struktur, a nade wszystko - za wszelką cenę zaszczepiać objawione w Ewangelii prawdy wśród ludzi - tak, by Polacy odnieśli, jak to określił Jan Paweł II, "moralne zwycięstwo" - zwycięstwo nad sobą.

"Polska jest matką szczególną. Niełatwe są jej dzieje, zwłaszcza na przestrzeni ostatnich stuleci. Jest matką, która wiele wycierpiała i wciąż na nowo cierpi. Dlatego też ma prawo do miłości szczególnej" (Jan Paweł II)