Skąd się tu wziąłeś Boży człowieku?

[Anonymous]

Witam gorąco!

Ja trafiłam tutaj dzięki ks. Przemkowi z G. Boru (Skoczów), który tak pięknie mówił do nas na dzisiejszej Mszy Świętej i wspomniał właśnie o tej stronie !!!!!!!! =D>

Pisze to tutaj, choć wiem ,że to nie miejsce, ale musicie mi wybaczyć, bo jeśli nie zrobię tego teraz nie zrobię tego już nigdy, zebrałam się na odwagę Już czuje jakiś przypływ "czegoś", że jednak jednak może uda mi się odbudować moją motywację, którą gdzieś utraciłam, moją wiarę w to, że modlitwa pomaga przezwyciężyć największe trudności. Kiedyś umiałam się modlić szczerze i prawdziwie. To było takie oczywiste, spontaniczne i piękne a modlitwa była moją podporą. A teraz ? Cóż, nie potrafię już tak szczerze z Nim rozmawiać, coraz bardziej się oddalam od Boga a tak bardzo mi Go brakuje. Jestem matką i żoną. Męża sobie wymodliłam za wstawiennictwem św. Józefa, do którego modliłam się kilka długich lat, zawierzając mu siebie, swoją przyszłą rodzinę, mojego przyszłego męża. Pamiętam jak było wspaniale kiedy jeszcze jako narzeczeni wspólnie klękaliśmy i modliliśmy się. Pochodzę z religijnej, wierzącej rodziny i to dzięki niej jestem taka jaka jestem, to w jej ramionach jako bezpiecznej przystani wiary nauczyłam się kochać Boga i tak bardzo pragnęłam dać taką wiarę swoim dzieciom. Gdzie błąd popełniłam bardzo często się zastanawiam? Zmieniłam się ja czy moja wiara? Może zabrzmi to jako absurd, ale mimo wszystko kocham Jego tak samo jak przedtem, tylko nie potrafię się przed nim otworzyć jak kiedyś... Uczęszczamy wspólnie z małżonkiem na Eucharystię, do sakramentów przystępujemy regularnie ... oboje czujemy, że coś nie jest tak jak powinno- często o tym rozmawiamy i chcemy zaprosić Boga do naszej rodziny ...a jednak nie wychodzi. Najbardziej zasmuca mnie fakt, że moje dzieci mogą nie zaznać tego wspaniałego widoku klęczących w skupieniu rodziców przed wizerunkiem Jezusa Ukrzyżowanego dziękując mu za wszystko co otrzymaliśmy i proszących o chleb. To tak niewiele a jednak tak ogromnie dużo- wiem to po sobie, to wtedy dziecko uczy się wiary. W rodzinie przede wszystkim i za o do końca życia będę dziękować moim rodzicom. Chcę walczyć o to w co wierzę, może się uda ... Zanim znów zaczniemy wspólnie się modlić z mężem, myślę, że najpierw sama muszę uporać się z sama z sobą, moim problemem, obawami, sama siebie muszę zawierzyć Bogu. Potem przyjdzie czas na resztę ... A teraz jedynie co kołacze mi w głowie to " wszystko mogę w tym który mnie umacnia, wszystko mogę w tym który mnie umacnia ...wszystko ..." .

Boże w Trójcy Jedyny, pomóż mi zatopić się w Twojej miłości, pomóż znów prowadzić z Tobą dialog, pomóż odnaleźć drogę prawdy aby moja rodzina była Bogiem silna. Amen

Proszę o modlitwę.