Jaki jest Twój Bóg?

[zabłąkana owca]

Jaki jest mój Bóg?

To bardzo osobiste pytanie.
Mimo,że każdego dnia słyszę słowo Bóg -muszę się zastanowić nad odpowiedzią.

Przede wszystkim On jest dla mnie wielką Tajemnicą.
Nie mam silnej wiary, więc i moje wybrazenie o Nim jest zależne od tego co dzieje się w moim zyciu.
Wyznaję wiarę podczas Mszy św-ale to i tak zbyt mało...

Jaki jest dla mnie Bóg? a może powinnam zapytać .jaka ja jestem dla Boga ? ..jestem JEGO własnością i staram się życ tak by On , który posłał mnie na ten świat był ze mnie zadowolony.A czy taki On jest ?
Potykam się na swojej drodze... często upadam... Czasem chciałoby się tak zostać... poużalać nad sobą... ponarzekać na to, że życie ciężkie..

Nie mogę napisać,że Bóg jest dla mnie wszystkim.
Nie mogę napisac, tak wspaniałych słow o Nim jak Wy...
Ciężko jest pisać o sprawach, które dotyczą naszej duszy, serca, sumienia. Może dlatego, że trudno nam znaleźć odpowiednie słowa, by opisać te uczucia, które po prostu są we mnie, rzadko próbuję je nazwać.
Myślę,że droga do poznania Boga nigdy się nie kończy. Zawsze można odnaleźć coś nowego, równie ważnego. Ja dopiero zaczynam uświadamiać sobie kim jest dla mnie Bog,ale na pewno stał się czymś więcej niż tylko historią istnienia ludzkości .

Piszecie tutaj,że On jest Wspaniały, Miłosierny, jest dla Was Wszystkim....

Gdyby mnie ktoś zapytał teraz czy czuję się samotna z powodu tego,że nie uważam tak jak Wy...
w pierwszej chwili odpowiedziałabym z całą pewnością, że nie. Mam przecież rodzinę i przyjaciół. Dookoła mnie jest wielu ludzi, którzy mnie kochają i których ja kocham, zawsze mogę liczyć na ich opiekę i pomoc. Nie skłamałabym, mówiąc, że nie brakuje mi miłości i że jestem w swoim środowisku bezpieczna, bo mu ufam. Są ze mną przez cały czas, na dobre i na złe. Zawsze stoją koło mnie, by mnie wesprzeć w decydującej chwili, gdy widzą, że potrzebuję pomocnej dłoni. Wystarczy przecież tylko zawołać. Zawołać. Ale jak?
Czasem bardzo trudno przychodzi czasami zwerbalizowanie moich myśli, uczuć. Nie zawsze chcę to robić, bo mimo że mogę na kimś polegać i czuję jego duchową bliskość, to odkrycie przed kimś siebie jest trudne. Czasami zdaje mi się, iż pełne zawierzenie się drugiej osobie jest wręcz niemożliwe. W końcu każdy z nas bywa sam, a skoro bywa sam, to i zdarza mu się być samotnym – taka jest kolej rzeczy, taki jest mój wybór.


I na zakonczenie (przepraszam za tak długi post)

''Gdybyś nigdy nie zaznał bólu, to skąd byś wiedział, że jestem uzdrowicielem? Gdybyś nigdy nie napotkał trudności, to skąd byś wiedział, że Ja je zsyłam?Gdybyś nigdy nie przetrwał próby, to jakbyś mógł nazwać się doświadczonym? Gdybyś nigdy nie doznał smutku, to skąd byś wiedział, że jestem Pocieszycielem? Gdybyś nigdy nie popełnił błędu, to skąd byś wiedział, że Ja wybaczam? Gdybyś nigdy nie był w tarapatach, to skąd byś wiedział, że Ja potrafię pomóc?Gdybyś nigdy nie był rozbity, załamany, to skąd byś wiedział, że Ja mogę cię pozbierać w całość? Gdybyś nigdy nie miał problemów, to skąd byś wiedział, że Ja potrafię je rozwiązać? Gdybyś nigdy nie zaznał cierpienia, to skąd byś wiedział, co przeszedł Jezus? Gdybym dał ci wszystkie skarby świata, czy potrafiłbyś to docenić? Gdybym cię nigdy nie pouczył, to skąd byś wiedział, że cię kocham? Gdybyś miał wielką moc, to jakbyś się nauczył polegać na mnie? Gdyby twoje życie było idealne, to czy ja byłbym ci potrzebny? ''/BÓG