osoby niepełnosprawne a środowisko

Myszkunia · 26-09-2007 21:09

Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii. Chodzi mi o to, czy według Was osoby niepełnosprawne ( a szczególnie niepełnosprawne umysłowo w stopniu lekkim) mają szansę na samodzielne życie w środowisku czy też skazane są na ośrodki pomocy społecznej.
Pewien mężczyzna z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim bardzo chciałby rozpocząć samodzielne życie. Ma on pewną świadomość tego,że samemu trudno będzie sobie ze wszystkim radzić. Marzenie o samodzielności jest dla niego ogromnym pragnieniem, którego nie potrafi sam zrealizować, bojąc się tego, co może się wydarzyć w związku z tym.
Co doradzisz takiemu mężczyźnie?

**Ks.Marek** · 26-09-2007 21:42

Cytat:Co doradzisz takiemu mężczyźnie?

To, co podpowiada rozsądek i miłosierdzie chrześcijańskie.
Rozsądek: łatwiej mu będzie żyć w społeczności ale musi mieć świadomość kontrolowania terapi dawkowania leków, etc. Poza tym, człowiek jest powołany do życia w zaleznościach. Pozwalając na roztoczenie nad sobą opieki pozwala komuś zyskiwac dobre uczynki i okazywać, czy raczej ćwiczyć się w wyobraźni miłosierdzia.

Myszkunia · 27-09-2007 13:40

Ale ładnie ksiądz napisał!
Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się, że tak piękna będzie pierwsza wypowiedź w tej sprawie!

Jólka · 27-09-2007 14:08

niezależnie od tego czy ktoś jest niepełnosprawny, czy nie to naturalną rzeczą jest, że boi sie co będzie, czy sobie poradzi. Nie koniecznie tylko osoby niepełnosprawne boja się, czy poradza sobie w samodzielnym życiu, chociaz pragną usamodielnienia. Ja nie traktuje osób niepełnosprawnych (w jakikolwiek sposób czy stopniu jako kogoś gorszego czy takiego który musi miec ograniczoną wolnośc marzeń.

Jeśli chce spróbowac żyć samodielnie, może przecież poprosuić kogoś, by w razie kłopotów mógł sie do niego zwrócić o pomoc, a wtedy życie z taka swiadomościa, ze się ma gogos, ze sie ma w kims oparcie pomaga w usamodzielnianiu.

Myszkunia · 28-09-2007 13:00

Fakt. masz rację. A jako pedegog, co byś mogła powiiedzieć o możliwościach realnych?
Ja już popadam w dwa odmienne stany na ten temat; jednym słowem, myślenie mi szkodzi Duży uśmiech

Jólka · 28-09-2007 16:45

Patrząc na możliwości osób z lekkim upośledzeniem... to jest też kwestia czy jest to osoba z ilorazem inteligencji blizej granicy normy czy blizej uposledzenia umiarkowanego. Każda osoba jest inna. Wiem tylko tyle, że osoby z lekkim uposledzeniem w zasadzie sa zdolne do w miarę samodzielnego funkcjonowania. Zdarzaja sie też małżeństwa gdzie jedna osoba jest z upośledzeniem lekkim a druga z ilorazem inteligencji w normie. Kwestie prawne małżeństwa w przypadku osób z upośledzeniem głębszym wymagaja zgody sadu. (zresztą chyba to było na zajęciach ze specjalnej i u was też chyba też, więc wydaje mi sie ze to pamiętasz, o czym teraz pisałam)

**Ks.Marek** · 28-09-2007 23:58

Jólka napisał(a):niezależnie od tego czy ktoś jest niepełnosprawny, czy nie to naturalną rzeczą jest, że boi sie co będzie, czy sobie poradzi

Niepełnosprawni, których znam, prztnajmniej część z nich potrzebuje być samodzielnymi i nie chce, by doświadczać litości.

Offca · 29-09-2007 12:43

Żaden niepełnosprawny nie chce doświadczać litości, bo to dla niego upokarzające. Litość wobec tych ludzi świadczy o tym, że ktoś traktuje ich jako kogoś gorszej kategorii - "ojej, bo on taki biedny, nie poradzi sobie na pewno!". A niepełnosprawny, tak jak pełnosprawny potrafi sobie doskonale poradzić w życiu na swój własny sposób i wedle własnych możliwości. Nie potrzeba mu litości, tylko wsparcia, szacunku i szansy na samodzielne wykazanie się w życiu.

Myszkunia · 30-09-2007 14:16

To, co piszecie, jest świetne. Takie spojrzenie,że ja nawet nie pomyślałam... Z tą litością to racja...

**Ks.Marek** · 01-10-2007 00:00

"Istnieje litość dwojakiego rodzaju. Jedna, małoduszna i sentymentalna, która właściwie jest tylko niecierpliwością serca, pragnącego się jak najszybciej uwolnić od przykrych wzruszeń, wywołanych przez cudze cierpienie - nie jest to wcale współczucie, lecz instynktowne odsuwanie cudzego cierpienia od własnej duszy. I ta druga - jedynie wartościowa - litość nie sentymentalna, ale twórcza, litość, która wie, czego chce, i zdecydowana jest cierpliwie a współczująco przetrwać aż do kresu sił i nawet poza ich kres."

***Rachel*** · 01-10-2007 11:26

Mam siostre z lekką niepełnosprawnością intelektualną i znakomicie sobie radzi. Fakt że w pewnych sprawach potrzebuje pomocy osób drugich. Ale napewno ona jak wiele innych osób które mają pragnienie zycia w sobie będzie chciało działać dla innych. Jak zauwazyłam po mojej siostrze i znajomych oni żyją większości dla drugich, ofiarują im to co najpiękniejsze. Więc umożliwienie takim osobom samodzielności sprawia że oni nas ubogacą swym pięknem.

Myszkunia · 03-10-2007 10:05

ks.Marku, ciekawe która litość ma miejsce w moim przypadku. Muszę się nad tym zastanowić. I w ogOle, czy to litość...

Rachel napisał(a):potrzebuje pomocy osób drugich

Tego się najbardziej obawiam, jeśli chodzi o osobę, o której piszę. Żeby nigdy nie trafiła na ludzi, którzy ją zranią zbyt mocno.
Ale jakie piękne słowa piszecie! Tylko czytać i się umacniać!

**Ks.Marek** · 03-10-2007 15:14

Myszkunia napisał(a):ks.Marku, ciekawe która litość ma miejsce w moim przypadku. Muszę się nad tym zastanowić. I w ogOle, czy to litość...

a może miłosierdzie?

***Rachel*** · 03-10-2007 18:45

Myszkunia, mniej się obawiaj a więcej wierz , że Bóg postawi takie osoby że ta osoba umocni się i napewno obdaruje tych którzy mu pomogą. Zawsze mogą się trafić ludzi którzy mogą źle postąpić, ale wierze głęboko że jest ich mniej.

Myszkunia · 06-10-2007 18:21

Ks.Marek napisał(a):a może miłosierdzie?

nie wiem sama.

Rachel, napisałaś bardzo pozytywny post. Tylko czy w życiu tak jest?