O Harrym Potterze luźne gadki

[Stefson]

No, to się naczytałam... Uff... Od samego początku. Ale za to teraz się mogę wypowiedzieć (ciekawe, czy ktos to przeczyta ). No więc, po pierwsze (nawiązując do postów, które powstały juz po Nowym Roku) muszę przyznać, że nie wydaje mi się, żeby książki o Harrym Potterze były przeznaczone dla starszych dzieci. Mam na myśli fakt, że jestem chyba najmłodszą osobą wypowiadającą się na ten temat, więc problem wieku dotyczy mnie bezpośrednio. Pierwszego Harrego Pottera przeczytałam zarz po ukazaniu się polskiej wersji językowej (jeszcze nie mając pojęcia, co to za książka) a więc około roku 2000. Czyli miałam wtedy cos koło 10 lat... albo nawet może troszkę mniej. I muszę przyznać, że nie wywarło to szczególnie destrukcyjnego wpływu na moją psychikę . I to mimo że rodzice nie tłumaczyli mi, że w magię w Harrym Potterze "nie można wierzyć, bo jest zła". Szczerze powiedziawszy, moi rodzice nie wiedzieli dokładnie, o czym jest ta książka (co nie oznacza absolutnie, że zaniedbywali mój rozwój podsuwając mi do czytania wszstko, co im się nawinęło pod rękę). Po prostu mieli do mnie odrobinę zaufania (większość dzieci w wieku wczesnoszkolnym potrafi już odróżnić dobro od zła).

Tak więc więcej wiary w młodych ludzi!!!

Poza tym, przechodząc do głównego wątku, myślę, że uznanie Pottera za narzędzie propagandowe satanizmu, okultyzmu, czy wręcz New Age jest chyba dość znaczną nadinterpretacją... Co do wzorców zachowań (zemsta, nienawiść itp), które rzekomo nie pojawiają się u klasyków, takich jak choćby bracia Grimm, to czy Małgosia, przepraszam bardzo, nie wrzuciła złej czarownicy do pieca? Ależ owszem! No i ten motyw z połączeniem w Harrym Potterze świata rzeczywistego i magii... Nie uważam, żeby w większości bajek świat baśniowy był tak bardzo oddzielony od rzeczywistego. Przecież barcia Grimm pisali o dzieciach drwala, jakich były setki we współczesnych im Niemczech, akcja bajki o Jasiu i Małgosi rozgrywa się w zwykłym lesie...

A już abstrahując od Harrego Pottera, nie sądzę, żeby Tolkien pisząc Władcę Pierścieni miał na myśli pierścień jako alegorię grzechu ;>. A jeżeli tak, to w takim razie, idąc dalej w tym kierunku, Smeagola możnaby uznać za typowego grzesznika, który zszedł na złą drogę, pobłądził... Tylko gdzie tu chrześcijańskie wartości, skoro na końcu, zamiast nawrócić się lub otrzymać pomoc od tych "dobrych", ginie we wnętrzu Góry Przeznaczenia (mogłam przekręcić nazwę, przepraszam, ale chyba każdy wie, o co chodzi)?

Takie jest moje zdanie. Pozdrawiam :mrgreen: .