Realność Boga

[M. Ink. *]

nieania napisał(a):Każdy kreuje sobie jakiś wizerunek boga

a ja pod tym kątem czuję sie jakiś dziwny nie czuję potrzeby takiej kreacji

czasami myślę o Nim jak o... myśli: Myśl, być myślą...

czasami jak o samym istnieniu: "być istnieniem"

tylko jak sobie wyobrazić samo istnienie - jego esencję...?

czasem więc wyobrażam Go sobie jak duszka Gaspara, ale ten obraz wydaje mi się durny i infantylny, więc przestaję...

mógłbym powiedzieć, że On jest Tajemnicą, więc nie ma sensu niczego się po Nim spodziewać, bo i tak zbliżanie sie do Niego będzie nieustannym wywoływaniem mojego zaskoczenia (fascinosum)

z drugiej strony nie mogę powiedzieć, że On jest Tajemnicą, bo czuję, że tajemnica to jeszcze nie On, że On jest gdzieś za nią, jak za kotarą...

... i wtedy myślę o Chrystusie, bo gdy On umarł, to rozdarła się zasłona

zasłona do "Świętego świętych"...

więc czasami myślę, że On jest po prostu światłem i miłością, która mnie otula z zewnątrz jak wielkie futro i w sercu, jak najgłębsze wzruszenie

czy On mnie zaskakuje? kogoś tak słabo wierzącego we własne pomysły na życia, jak ja, chyba naprawdę trudno zaskoczyć - bo nigdy nie jestem na nic przygotowany, a bez przygotowania nie ma rozczarowania

niemniej często czuję się zaskoczony: gdy dostaję od Niego coś, na co nie zasługuję, niemniej z drugiej strony czułem, że mi to da, miałem jakąś pewność, która się jakby w tym potwierdziła: pewność, że On mnie kocha...

cóż... sama miłość już jest zaskoczeniem
:-k