Jak podążać za Mistrzem...?

[aga]

Długo zastanawiałam się, jaki mam dać tytuł tego wątku i właściwie nie do końca mnie on satysfakcjonuje, ale zdaje się, że najbardziej oddaje istotę tego, co jest w nim zawarte, a jeszcze bardziej odzwierciedla to, co teraz rodzi się w moim sercu. Kilka godzin temu byłam na spotkaniu modlitewnym. Wtedy też, na spotkaniu miałam powody do zastanowienia się nad swoim dziwnym życiem.
Pisałam wcześniej o moim spotkaniu z Panem Jezusem i o tym, jak On przemienił całkowicie moje życie. Miało być niby pięknie, a mnie się zdaje, że od dłuższego czasu jest coraz gorzej. Pewnie nawet jest to moja wina, nie wiem. Co zrobić, kiedy człowiek nie dostrzega sensu w swoim życiu i nie wierzy, że jeszcze kiedykolwiek się ono odmieni? Może to ja się zmieniłam, ale nie potrafię na nowo zaufać Panu Bogu. Chyba się boję, jestem na Niego zła, nie mam siły do zmiany swojego życia, a jednocześnie nie potrafię i nie mogę żyć bez mojego Boga. Nie rozumiem, dlaczego Bóg dopuszcza do pewnych sytuacji w naszym życiu. Nie widzę sensu w tych wszystkich moich lękach, nad którymi nijak nie można zapanować i które zniknąć nie chcą, a nawet się pogłebiają, skutecznie uniemożliwiając normalne życie. Z tego powodu nie mogę też angażować się w życie wspólnoty ani tym bardziej w relację z Panem Bogiem. W jaki sposób mam wierzyć, że Bóg chce szczęścia człowieka? Zastanawiam się czasem, dlaczego pewne rzeczy się zdarzają, choć całe życie starałam się żyć z Bogiem. Mam wrażenie, że On z jakiegoś powodu przestał mi błogosławić. Nie wiem, czy i kiedy będę umiała Panu Bogu "przebaczyć". Nienawidzę swojego życia i nie widzę powodu, dla którego miałabym je zaakceptować.
Problemem jest też lęk przed sobą i przed Panem Bogiem. Boję się wniknięcia w swoje wnętrze, ponownego odsłonięcia różnych ran. Boję się tego, co mogę zobaczyć, to, czego się teraz boję i do czego wstydzę się przyznać nawet przed Jezusem, ale co będzie wymagało w końcu odkrycia.
Spodziewam się, że teraz niektórzy mnie zbesztają (zapewne ci, którzy mnie trochę znają), powiedzą, że to moja wina itd. To wszystko wcale nie jest takie proste, jak może wydawać się z drugiej strony. W każdym razie jestem już zdesperowana i nie wiem, doprawdy nie wiem, co z sobą zrobić...