Spoczynek w Duchu Świetym

[Anonymous]

Zatem skoro nie powinno się zachęcać do spoczynku w Duchu Św., skoro to przede wszystkim emocje, dlaczego wielokrotnie mówi się, że to zależy od otwartości serca danej osoby? Dlaczego pewien ojciec benedyktyn, który jest liderem wspólnoty studenckiej w naszym mieście, twierdzi że nie można przerywać działania Ducha Św. i w związku z tym, gdy są osoby, które spoczęły w Duchu powinno się z nimi pozostać aż do "przebudzenia"?

Pozatym w mojej wspólnocie jest osoba, która posługując modlitwą wstawienniczą zazwyczaj (w prawie wszystkich przypadkach) "rozkłada na łopatki" (przepraszam za porównanie ) osoby nad którymi się modli. Aby odeprzeć ewentualne zarzuty o to, że osoba ta sama wymusza ten spoczynek, dodam, że modląc się nawet nie dotyka osoby omadlanej. Dlaczego akurat ta konkretna osoba ma tak "mocną" posługę? Przecież jeśli to wynik emocji reakcja taka nie powinna zależeć od osoby posługującej, ale od osoby której posługujemy.

Oczywiście zgadzam się jak najbardziej z tym, że samo wystąpienie spoczynku bądź nie nie jest najistotniejsze. Najważniejsza jest relacja z Bogiem a nie doznania towarzyszące modlitwie. I tu zgadzam się ze wspomnianym już ojcem, że te wszystkie dreszcze, ciepełko, spoczynek itd. itp. to folklor, a nie istota Odnowy. Myślę jednak, że ten folklor pomimo wszystko powinien być właściwie interpretowany i przyjmowany.