Spoczynek w Duchu Świetym

[Ks.Marek]

Celem użyźnienia tematu:

ks. Jacek Socha napisał(a):Belgijski kard. Leon Suenens (zmarł 1996 r.) był wielkim krzewicielem Odnowy Charyzmatycznej w Kościele. Jednocześnie w czasie pontyfikatu Pawła VI i Jana Pawła II powierzono mu opiekę nad katolicka Odnowa Charyzmatyczną (13). W ramach swojej posługi dla Odnowy kard. Suenens wraz z gronem wybitnych teologów opracował tzw. Dokumenty z Malines. Jest to zbiór pism dotyczących różnych problemów teologicznych związanych z działalnością ruchów charyzmatycznych w Kościele. Szósty z tych dokumentów, opracowany w 1986, zajmuje się zjawiskiem "spoczynku w Duchu".
Pierwszy rozdział zatytułowany "Opis zjawiska" jest próbą charakteryzacji przedmiotu badań. "Slain in the Spirit"(porażony przez Ducha), "Resting in the Spirit" (spoczynek w Duchu) to głównie upadek do tyłu, dość często w związku z jakąś religijną posługą uzdrawiania lub modlitwy (14). W różnych kręgach chrześcijańskich spotykano ten fenomen już w tzw. ruchach przebudzeniowych w XVII w., zaś w Kościele katolickim wystąpił po II wojnie światowej wraz z przeniknięciem ruchu charyzmatycznego ze wspólnot protestanckich . Kard. Suenens podaje dokładny opis zjawiska opierając się na świadectwach, które zebrał w kręgach katolickich (15). Podkreśla także, iż fenomen ten występuje również poza chrześcijańskim kręgiem kulturowym (wschodnie, azjatyckie sekty, prymitywne plemiona z Afryki i Ameryki Łacińskiej) (16).
Rozdział II zawiera krytyczną analizę zjawiska. Autor podkreśla, powołując się na kilku teologów, że nie ma podstaw biblijnych dla zjawiska upadku (17). Również tradycja chrześcijańska nie pozwala utożsamić analizowanego fenomenu z spoczynkiem duszy czy też modlitwą odpocznienia (18). Kard. Sunenens ukazując niejednoznaczność zjawiska z punktu widzenia psychologii cytuje bardzo wnikliwą analizę profesora psychiatrii Jeana Lhermitte, który podkreślając występowanie nadnaturalnych zjawisk w życiu mistyków i osób przez siebie badanych pisze: Jeszcze raz uznajemy za konieczne podkreślić, że jeśli z punktu widzenia psycho-fizjologiczneo lub fenomenologicznego nie potrafimy wyróżnić w tych stanach żądanego znaku usprawiedliwiającego specyfikacje stanu przyczyna leży w tej samej sferze. Czy Bóg nie może być naturalnym źródłem natchnienia i korzystać ze sfery psychosomatycznej, do poznawania której powołany jest psycholog?
Jak nauczali najwięksi z mistyków poczynając od świętej Teresy od Jezusa, tym, co rzeczywiście nadaje takim poruszeniom znamię boskiego pochodzenia są owoce.
Tak więc dzieła fałszywych mistyków to rzeczy godne pożałowania, podczas gdy autentyczna mistyka ofiaruje nam prawdziwe kwiaty miłości i miłosierdzia (19).
W kolejnym punkcie omawianego dokumentu autor podaje obiektywne i ogólne kryteria charakteryzujące działanie Ducha Świętego. Jego obecność ujawnia się z pewnością tam, gdzie następuje wzrost wiary, teologalnej nadziei, miłości Boga i bliźniego. Zjawiska cielesne, nigdy nie zdołają zdominować tego fundamentalnego kryterium. Jan Paweł II pisząc o działaniu Ducha Św. podkreślał właśnie miłość przebaczającą jako jego główny przejaw (20). Innym kryterium jest wolność Ducha Św., która nie może być nigdy przez człowieka negowana poprzez wymuszanie i magiczny sposób myślenia i postępowania. Wydaje się także, iż stylem działania Parakleta jest łagodność, delikatność i niespektakularność (21).
Trzeci rozdział omawianego studium nosi tytuł "Na planie duszpasterskim". Ostrzega on przed upraszczającym stosowaniem sentencji "drzewo poznaje się po owocach". Pokój i radość towarzyszące zjawisku upadku nie muszą być efektem działania Ducha Bożego. Jak pisze Suenens Nie można przypisywać ich nieuchronnie wpływowi szczególnego dotknięcia Ducha. Nawet, jeśli modlitwy i religijne gesty "zdobią" i "przyoblekają" stosowaną grę ludzkich środków, integralne rozeznanie duchowe nie może wyłączać analizy całego kontekstu ludzkiego (22)

Drugi punkt trzeciego rozdziału omawianego dokumentu dotyczy niebezpieczeństw związanych z fenomenem upadku. Autor streszcza je w pokusie szukania w tym zjawisku "anestezji duchowej", która miałaby rozwiązać automatycznie wszystkie problemy. Niebezpieczeństwo tego zjawiska tkwi również w szukaniu go dla jego samego i traktowaniu go jako wyznacznika bycia obdarowanym przez Boga (23). W końcowej części dokumentu autor zachęca, aby traktować zjawisko upadku jako naturalne (tzn. ludzkie, a nie nadnaturalne) aż do udowodnienia czegoś. przeciwnego (24), choć nie można zakładać, iż Bóg nie mógłby posłużyć się takim fenomenem.Kard. Suenens w swoim studium przytacza ciekawe i praktyczne wskazówki wypracowane przez Kościół w Irlandii w odniesieniu do fenomenu upadku. W dokumencie Komisji Badań Teologicznych i Duszpasterskich stwierdza się:
Z duszpasterskiego punktu widzenia proponujemy:
- By zawsze unikano określenia "spoczynek w Du­chu", gdyż pobudza to ludzi do sądzenia, że na pewno lub prawdopodobnie pochodzi to od Boga. Lepiej przyjąć neu­tralne określenie "upadek", zaproponowane przez wiel. Joh­na Richardsa. Pozostaje ono na płaszczyźnie deskryptyw­nej, zaprasza do bardziej obiektywnego osądu i do rozezna­nia nie przesądzającego przyczyny upadku.
- Odradzamy tworzenie okoliczności, w których zja­wisko mogłoby się pojawić.
- Nie zapraszamy duchownych, których modlitwa lub nauczanie są związane z tym zjawiskiem.
- Mówiąc o "upadku w Duchu", przyjmujemy za­wsze postawę negatywną, pozostając jednocześnie otwarci na możliwość, że w niektórych, bardzo rzadkich przypad­kach, będzie to łaska Boża.
W żaden sposób nie zachęcamy wiernych do starania się o ten upadek jako o łaskę od Boga, gdyż wystawia ich to na ryzyko upadków spowodowanych przez nich samych ... (25).

Źródło