Ewangelizacja a przykład

[aga]

Wierzę, że może być tak, jak mówi Rachel, że ludzie ewangelizują i naprawdę chcą to czynić całym sercem, ale jednocześnie nie potrafią sobie poradzić z własnym nieuporządkowaniem. Myślę, że wszystko musi być wyważone. Należy zawsze zastanowić się, czy ja sam jestem już na tyle uporządkowany, że mogę o czymś głośno mówić i jednocześnie nie niepokoić innym swoim zachowaniem. Wiadomo, że człowiek zawsze stara się (a przynajmniej powinien), by to, co mówi, nie stało w sprzeczności z jego życiem. Sądzę, że w większości sytuacji to się udaje, ale jednocześnie wiadomo, że człowiek jest tylko człowiekiem, toteż nie wolno przekreślać ludzi na podstawie jakiegoś "incydentu", ale ufać należy jego szczerości. Inna sprawa jest, gdy ktoś cierpi na zaburzenia psychiczne czy emocjonalne - wówczas wiadomo, że ewangelizacja przez taką osobę jest wykluczona, ale to zdaje się wyjątkowa sytuacja i to powinna wiedzieć już sama osoba, która chce głosić.