Moje wiersze.

[ghost]

Witajcie ;]
Jestem tu nowy, dlatego najpierw może coś o sobie napiszę.
Mam na imię Paweł, mam 15 lat.
Uczęszczam do zwykłego gimnazjum, moją pasją jest muzyka, literatura, psychologia.
Interesuję się filozofią, a także jej odmianami, szczególnie teologią.
Swoją przygodę z Bogiem zacząłem stosunkowo nie dawno.
Śmiało mogę powiedzieć, że jeszcze pół roku byłem "nominalnym" katolikiem, jednak od zawsze, czułem jakąś potrzebę w środku. Pewnego dnia przez przypadek [chociaż coraz cześćięj myślę, że nie był to przypadek] trafiłem na portal szukajacBoga.com oraz dlaczegoJezus.pl które w dużej mierzę miały wpływ na moją przemianę.
Zawsze chciałem nawiązać bliską więź z Bogiem, jednak zawsze znajdowałem sobie jakąś wymówkę.
Mój powrót do Boga, na dobre rozpoczął się około tygodnia przed świętami, postanowiłem sobie, że muszę skończyć z przechodzeniem koło Boga i Jezusa obojętnie.
I tak się stało.
Zacząłem się modlić, staram się odmawiać różaniec i czytać Biblię..
Jestem bardzo zadowolony z mojego nawrócenia.
Coraz częściej myślę o kapłaństwie jednak trochę mnie to przeraża.
Myślę, że tyle na mój temat wystarczy, jeżeli ktoś chcę zawsze może się ze mną skontaktować poprzez PW.

A więc zajmuje się literaturą, najczęściej liryką. Na początek chciałbym przedstawić dwa moje wiersze. Proszę o ocenę.

Sekundy w absolucie

Mam minutę by zacząć żyć.
A gdy jutro moja głowa nie znajdzie się na mojej poduszce?
Ani na moim łóżku, nawet w pokoju?
Ani nawet w moim domu?

A Gdy jutro zasnę,
by obudzić się w absolucie
i będę w nim,
co wtedy zrobię.?

Jak wygląda mój absolut?
Czerwone ściany. Dom bez ścian.
Telewizor 42 cale i kino domowe. Żadnej telewizjii.
Internet 100 megabajtów. Brak internetu.

Tony muzyki. Rozległa cisza.
Dobrzy ludzie. Tylko Bóg.
Ciepłe łóżko. Tylko chmura.
Doskonałość. Wolność.

Odległość do raju. 3minuty.
Droga do raju. Wiara.
Bilet do raju. Wolność.
Koszty. Życie.

Wolność.
Wolność.
Wolność..

Chłodne ciepło aluzji

Chłodny spacer w ciepłych objęciach drzew.
Ciemny spacer po białym śniegu.
Krótki spacer przez długą drogę.
Piękny spacer w smutnym humorze.

Ciepło domu, zimnej temperatury dotyk.
Blask księżyca, ciemność wszystkich słów.
Mit o sobie samym,
pisany ręką gościa który świadczy usługi zła.

Aluzje niewypowiedzianych słów,
światło ciemności, przepowiadające moją ślepotę,
ciepło odepchniętych rąk...
Zabrałeś ze sobą..

Kim jesteś dziś?
Kim chciałbyś być?
Kim powinieneś być?
Kim pozostaniesz?

Kto daję Ci wiarę?
Kto daję Ci nadzieję?
Kto daję Ci miłość?
Kto daję Ci siłę?

Kto Cię słucha? Kto usłyszy?
Kto Cię widzi? Kto zobaczy?
Kto Cię czuję? Kto poczuję?
Kto Cię rozumie? Kto zrozumie?

NIeskończoną ilość pytań,
nieskończoną ilość próźb,
nieskończoną ilość słów,
dziś nie wypowiem.

[Adzik]

ja też jestem nowa i też czasem coś napisze a oto moje ostatnie dzieło

Człowiek, który ośmielił się zostać Papieżem

Jan Paweł II- ukochany Papież
Wielki Polak, Obywatel świata
Kochali Go wszyscy
Dzieci, dorośli, chorzy i biedni
Na wszystkich kontynentach świata
A on kochał ich
Całował i hołd oddawał każdej ziemi
Na której postawił swoje stopy
Brał w obronę biednych i chorych
Tulił w ramionach dzieci
I błogosławił ich matkom.
Bronił godności życia
Tego w chwili poczęcia
I tego u schyłku sponiewieranego chorobą, kalectwem
Dla niego życie było świętością, relikwią.
Wojnie mówił „nie”
Wyzyskowi człowieka przez człowieka mówił „nie”
Terrorystom mówił „nie”
Głodowi i biedzie mówił „nie”
Ale umiał kochać i wybaczać
W imię tego, który Go powołał do tej misji
W imię Jezusa Miłosiernego.
Młodzież - „sól tej ziemi”
Jak mówił Jan Paweł II
Uwielbiała swojego papieża.
A on pokazywał im
Swoją nauką, całym sobą
Jak mają kroczyć ziemskimi ścieżkami
Aby „sól tej ziemi” nie straciła smaku.
Swoją osobą pokazał światu
Że choroba i kalectwo
To nie przekleństwo.
Z dumą dźwigał swój krzyż
Zatopiony w modlitwie
Z trudem pokonując niemoc własnego ciała.
Z malującym się bólem na twarzy
Głosem zastygłym w krtani.
I łzami w oczach.
I Ty wtedy płakałeś nad nami .
Przyszli wszyscy pod Twoje okno
A Ty odchodziłeś do Domu Ojca
Cichutko, powoli
I zamknęła się księga Twego życia
Ale tylko tu na Ziemi.
:aniol:

[PS]

ale to chyba nie jest poezja

[spioh]

niby czemu?

[PS]

a niby czemu jest?

to też jest poezja?:
"Drzewo ma często więcej niż 2 metry.
Na wiosnę rosną mu liście zielone.
No chyba, że ma igły
I często szumi na wietrze.
Na zimę zrzuca liście,
a nawet wcześniej - na jesień.
Chyba, że ma igły.
Ale też może być modrzewiem
i zrzucać jak liściaste"

[Kinga93]

To na pewno jest poezja. A jeśli nie to przynajmniej proza poetycka i do tego bardzo ładna w obu przypadkach =D> A i przy okazji witam nowych użytkowników :mrgreen: i miłego pisania życze