Ateizm a łaska wiary

[omyk]

Wytłumaczę.

Misjonarze mówiąc o Jezusie dają ewangelizowanym możliwość przyjęcia Jezusa, a co za tym idzie - zbawienia. Ryzykują oczywiście, że ewangelizowani w sposób świadomy i dobrowolny Dobrą Nowinę o Jezusie odrzucą - jest to jednak ryzyko nieuniknione.
Pytanie, czy "opłaca się" przy takim ryzyku mówić o Jezusie, jest w gruncie rzeczy pytaniem niewłaściwym, bo postawionym bez zrozumienia czym jest ewangelizacja, Kim jest Jezus.
Przed osobą, do której dociera Dobra Nowina, otwierają się drzwi, jest to nowa, ogromna możliwość. Taka osoba wie więcej, widzi więcej, będzie się też od niej więcej wymagać.
Analogia wydaje mi się być jasna... Czy od dziecka nieznającego zasad savoir-vivre'u będziemy wymagać takiego zachowania w towarzystwie, jak od dorosłej osoby? Nie, na pewno usprawiedliwimy jego nietaktowne zachowanie niewiedzą. Czy to znaczy, że nauka savoir-vivre jest ryzykiem? Czy lepiej pozostać całe życie "nienauczonym", żeby "więcej uchodziło"? Zarzut pod adresem misjonarzy jest analogiczny do zarzutu pod adresem rodziców: przez uczenie dziecka zasad zachowania się w towarzystwie ryzykują przecież, że ich dziecko znając zasady - będzie je łamać. Gdyby nie zaznajomili dziecka z nimi - byłoby "wiecznie niewinne".
Jest jednak różnica... Zbawienie to sprawa rangi nieporównywalnej z niczym innym. To skarb. Jeśli zauważę, że Kowalski ma wielki skarb, o którego istnieniu nie wie, to czy będę się zastanawiać: "a może mu nie powiem, może on się zepsuje przez pieniądze? może uderzy mu do głowy woda sodowa"? Nie! Polecę do niego, krzycząc: "Kowalski, szczęściarzu, masz fortunę!".
Zbawienie to skarb nieporównywalny z niczym innym. Królestwo Boże jest jak perła drogocenna, jak skarb ukryty w roli.