Ateizm a łaska wiary

[nieania]

Prosicie o argumenty. Ale do czego one są wam potrzebne? Do tego, żeby je obalać? Jeśli ja proszę o argumenty, to po to żeby poznawać prawdę. Jestem otwarta.

W pierwszym semestrze studiując metafizykę niewiele brakowało żebym straciła wiarę. Wykładowca nie wiedział jak pogodzić wszechobecność Boga z istnieniem świata, nie potrafił mi odpowiedzieć jak to jest, że świat nie istnieje vis a vis Boga. Ale w ciągu tygodnia znalazł argumenty i odpowiedział. Wiedza z filozofii i logiki jaką posiadam wystarcza mi do tego by uznać za irracjonalne negowanie istnienie Boga.

Czy mogę od tak po prostu wyjść tu z argumentami jednozdaniowymi? Owszem - mogą nimi być drogi św. Tomasza. Ale czy to odniesie jakiś skutek? Nie. Żeby zrozumieć św. Tomasza potrzeba było 25 wykładów. A ja mam to wyłożyć w jednym poście?

Poznając historię filozofii dochodzę do kolejnego przekonania, że żadne z argumentów jakimi żonglują współcześni ateiści nie swą żadną nowością, żadną rewelacją. One były stawiane już dawno i to nie raz - i były z nimi dyskusje, były obalane.

Ale sama filozofia nie odpowiada na wszystkie pytania.
Za pomocą rozumu człowiek nie jest w stanie dojść do odpowiedzi na pytania skąd się wzięło zło, cierpienie, jaki jest Bóg (pomijając przymioty t. j. wszechmoc, wszechobecność, intelektualność, wszechwiedza).

I tu jest granica nauki, granica filozofii - dalej zaczyna się już odniesienie do teologii. Wszelką dalszą wiedzę należy przyjąć na wiarę. Z racji, że została nam objawiona nie ma w tym względzie żadnego dowodzenia.

Otwarcie się na prawdę i szukanie prawdy w Biblii jest pewnikiem tego, że odkryje się w niej niesamowitą racjonalność.

Ale to do was należy jeśli chcecie odkrywanie tego, poznawanie i szukanie racji. Jeśli chcecie, nie będę za was rozgryzać tego, co sami możecie rozgryźć. Nie jesteście przecież intelektualnie ułomni.

A na zakończenie powiem, że Nałęczowianin napisał genialne stwierdzenie, ze nie będzie się odnosił do tego, co napisałam (odnoście świadectwa mojego życia) bo nie ma do czego. Jest to rewelacyjne stwierdzenie, bo nie można podważać tego co ktoś przeżywa, czy doświadcza. Ale jeśli to przemawia za pewnymi racjami, to jest to też niezbity argument.

A na zakończenie odnośnie tego, jeszcze co do odbioru tego, co napisałam słowa C. S. Lewisa z książki "Bóg na ławie oskarżonych"

"W moim życiu znałem tylko jedną osobę, która twierdziła. że widziała ducha. Była to kobieta. Ciekawą rzeczą jest, że tak samo nie wierzyła ona w nieśmiertelność duszy przed zobaczeniem ducha, jak nie wierzy w nią po jego zobaczeniu. Uważa, że była to halucynacja. Innymi słowy, zobaczyć nie znaczy uwierzyć. Jest to pierwsza rzecz, którą należy postawić jasno poruszając temat cudów. Nawet gdybyśmy doświadczyli najbardziej niezwykłych rzeczy, nie będziemy uważać ich za cudowne, jeżeli już wyznajemy filozofię, która wyklucza nadprzyrodzoność. Każde wydarzenie uznawane za cud jest ostatecznie doświadczeniem przeżytym za pośrednictwem zmysłów; a zmysły nie są nieomylne. Możemy zawsze powiedzieć, że byliśmy ofiarami złudzenia. Jeżeli nie wierzymy w nadprzyrodzoność, to tak właśnie będziemy zawsze mówić.
(...)
Fakt, że interpretacja doświadczenia zależy od z góry powziętego nastawienia, jest często używany jako argument przeciwko cudom. Mówi się, że nasi przodkowie przyjmujący nadprzyrodzoność za rzecz oczywistą i żądni cudów doparywali się ich w wydarzeniach, które cudami nie były. W pewnym sensie zgadzam się z tym. To znaczy, myślę, że tak samo jak nasze nastawienie nie pozwoliłoby nam dostrzec cudów, gdyby rzeczywiście one się wydarzyły, tak i nastawienie naszych przodków mogło prowadzić do wyobrażania sobie cudów tam, gdzie ich nie było. Na tej samej zasadzie zaślepiony mąż będzie uważał swoją żonę za wierną, podczas kiedy ona będzie go zdradzać, a podejrzliwy będzie sądził, że jego żona jest niewierna, wtedy kiedy akurat będzie wręcz odwrotnie; tymczasem kwestię jej rzeczywistej wierności należy stawiać, jeżeli w ogóle należy to robić, na zupełnie innej płaszczyźnie."