Kiedy nastało Królestwo Izraela?

[Scott]

Vanessa, słabo widze znasz Pismo.

Cytat:1. Problem słownictwa.

Niektórzy egzegeci wspomniane milczenie o charyzmatach przypisują samemu słownictwu oraz jego tłumaczeniu, szczególnie na język łaciński. Rzeczownik grecki carisma nie znalazł sobie właściwego miejsca w terminologii łacińskiej i nie został zaadoptowany w języku łacińskim, czy to w Wulgacie, czy w podręcznikach łacińskich. Inaczej słowo carij (łaska), które przetłumaczono przez łacińskie “gratia”. Carisma występuje w Wulgacie tylko raz i to w transkrypcji w 1Kor 12,31: “Aemulamini autem charismata meliora”. Zakończenie w l. mn. greckiej, co wskazuje na charakter obcy tego słowa. W innych tekstach Nowego Testamentu, tam gdzie w języku greckim występuje to słowo, Wulgata najczęściej tłumaczy to przez - gratia, co sprawia, że zanika rozróżnienie między carij - łaska, a carisma- charyzmat. Rz 1, 11; 5, 16; 6, 23, 1Kor 1, 7; 12, 4.28.30, 1Tm 4, 14, 2Tm 1, 6, 1P 4, 10. W niektórych miejscach Wulgata oddaje ten rzeczownik przez donum - dar: Rz 5, 19; 11, 29; 1Kor 7, 7, tłumacząc znowu carisma przez donum zanika relacja istniejąca między carisma a dwrea (dar). I wreszcie dwa razy został przetłumaczony przez Wulgatę przez - donatio: Rz 12, 6; 2Kor 1, 11. To tłumaczenie powielało te niedoskonałości.

W czasach dawniejszych była w powszechnym użyciu przez teologów konkordancja łacińska, dlatego też pracując z takim warsztatem, nie rzucił się ten termin w oczy teologów. Należy zaznaczyć, że różnorodność słów użytych w języku łacińskim dla oddania jednego rzeczownika carisma stawia oczywisty i rzeczywisty problem, którym musimy się zająć. Mianowicie problem różności sensu słowa carisma w zależności od kontekstu.

Charyzmat, podobnie jak wiele innych słów odnosi się do rzeczywistości, bądź też jest użyte w sensie ogólnym, bądź też to samo słowo może mieć sens zacieśniony, techniczny (- najbardziej właściwy sens danego rzeczownika) lub quasi-techniczny. Jest niebezpieczeństwo dopatrywanie się sensu technicznego mechanicznie dla wszystkich miejsc, w którym występują słowa charyzmat w Nowym Testamencie, np. Rz 5, 15. Jeśli słowo charyzmat przetłumaczymy tu mechanicznie, otrzymamy następujący sens: nie tak jak upadek, tak i charyzmat - co nie oddaje wcale myśli Apostoła. Sytuacja semantyczna jest więc trudna i należy ją na początku dokładnie przestudiować.

2. Inne określenia charyzmatów.

Fakt, że teologowie łacińscy, nie używali terminu carisma nie oznacza wcale, że nie mieli żadnego pojęcia, które odpowiadałoby temu właśnie słowu carisma , i że nie zrozumieli nauki Pawłowej o charyzmatach.

Św. Tomasz w swej Sumie Teologicznej nie używa nigdy słowa charyzmat. Zna jednak samą rzeczywistość charyzmatów, lecz używa innej terminologii. Mówi mianowicie - gratia gratis data (łaska darmo dana), w przeciwstawieniu do - gratia gratum faciens (łaska czyniąca kogoś: wielkim, świętym - odnoszony do łaski uświęcającej). W dwujęzycznym wydaniu Summy Teologicznej dokonanej przez dominikanów włoskich, znaczenie łacińskie gratia gratis data jest często na język włoski tłumaczony przy pomocy słowa charyzmat (carisma). W indeksie słów gratia znajdujemy:

- łaski darmo dane,

- charyzmaty.

I od razu są przy tym ostatnim haśle odnośniki:

1. nie są wspólne dla wszystkich i nie są wszystkie równe;

2. Duch Święty rozdaje je jak chce i komu chce;

3. Bóg udziela charyzmatów ludziom mniej godnym;

4. niektóre charyzmaty dotyczą poznania, inne mówienia językiem;

5. charyzmaty są przypisane Duchowi Świętemu, który je rozdziela między ludzi przez aniołów;

6. charyzmaty były dawane dla pożytku innych.

http://www.moderator.nazwa.pl/Pomoce/Cha...nteza.rtf.

Vanessa napisał(a):Co prawda ich współwyznawcy również otrzymywali takie cudowne dary, ale z Biblii wynika, że odbywało się to wyłącznie w obecności przynajmniej jednego apostoła lub w wyniku włożenia rąk przez apostołów.

W takim charakterze występował także Paweł, który co prawda nie należał do grona 12 apostołów, lecz został powołany bezpośrednio przez Jezusa Chrystusa (Dz 2:1, 4, 14; 8:14-18; 10:44; 19:6).

Biblia nigdzie nie mówi że aby otrzymać charyzmat np prorokowania niezbędna jest obecność Apostołów, albo włożenie ich rąk. Nie ma tego też w żadnym z przytoczonych cytatów.

Vanessa napisał(a):A zatem zdolność przekazywania darów ducha posiadali tylko owi apostołowie.

No dobrze by było jakbyś miała cytat że tak było, nie masz.Prawda taka że Duch Święty rozdziela dary jak chce.

Vanessa napisał(a):Toteż dary te musiały zaniknąć, gdy umarli oni sami oraz ci, którzy za ich pośrednictwem je otrzymali (1Ko 13:2, 8-11), i dlatego w pewnym dziele wyjaśniono, że „nie było ich w Kościele w drugim stuleciu, a ówcześni pisarze wspominają o nich jako o czymś, co należy do przeszłości — czyli do czasów apostolskich” (The Illustrated Bible Dictionary, red. J. D. Douglas, 1980, t. 1, s. 79).

W dziele Cyclopædia pod red. J. M’Clintocka i J. Stronga (t. VI, s. 320) podano:

„Nie ma praktycznie żadnych doniesień o tym, by w ciągu pierwszych stu lat po śmierci apostołów chrześcijanie czynili cuda”.

Miałaś choć raz w rękach te ksiązki? Bo jeśli to na zasadzie" przeczytałam streszczenie Potopu ale z cytatami" to chciałbym chociaż wiedzieć skąd streszczenie. Tym bardziej że to jak świadkowie Jehowy "cytują", pomijając kluczowe fragmenty,dopasowując do swoich teorii i potem nie oddaje to wielokrotnie sensu który autor chciał przekazać.

Bibliografia nt. charyzmatów dziś jest już bardzo bogata.

Cytat:W jęz. polskim (biblistyka) m.in.:

* S.Chłąd, Charyzmaty i ich dawca według 1Kor 12-14, CzST 12-13 (1985) 143-178
* Tenże, Charyzmaty w Rz 12,6-8, RBL 39,1(1986)24-32
* Tenże, Charyzmaty tajemniczego impulsu i charyzmaty urzędu, CzST 15-16(1987-1988)19-30.
* F. A. Sullivan “Charyzmaty”. Warszawa 1991.
* K.McDonnell, G.T.Montaque, Inicjacja chrześcijańska a chrzest w Duchu Świętym. Świadectwo pierwszych ośmiu wieków, tłum. M Górnicki i W.Kustra, Kraków 1997.
* L.Stachowiak, Prorocy - słudzy słowa, Katowice 1980
* zob. Encyklopedia katolicka (KUL): “charyzmat” (szczególnie czytaj o charyzmacie w teologii systematycznej)



Ponadto:

* A.Vanhoye, I carismi nel Nuovo Testamento, Roma 1986.
* P.F. del Rio, Hablar en lenguas. Precedentes historico-literarios e interpretacion exegetica en el Nuevo Testamento, Romae 1977.
* D.Udoette, Prophecy and tongues. A pauline Theology of Charismata for Service in the Church [1 Cor 14], Romae 1993.
* G.Dautzenberg, Urchristliche Prophetie, Stuttgart-Berlin-Köln-Mainz 1975.
* V.Scippa, La glossolalia nel NT, Napoli 1982.
* H.Schürmann, Les charismes spituels, w: Eglise de Vatican II, II, Paris 1966, 541-73
* ...

http://www.moderator.nazwa.pl/Pomoce/Cha...ynteza.rtf
I tam cię odeśle.

Vanessa napisał(a):„Nie ma praktycznie żadnych doniesień o tym, by w ciągu pierwszych stu lat po śmierci apostołów chrześcijanie czynili cuda”.

Jednak Jezus i apostołowie ostrzegali przed zwodniczymi potężnymi dziełami, których mieli dokonywać wrogowie Boga, tacy jak odstępcy czy symboliczna bestia (Mt 7:21-23; 24:23-25; 2Ts 2:9, 10; Obj 13:11-13).

Teoria nieprawdziwa chociażby z tego względu że Eucharystia która jest najwiekszym ze wszystkich cudów się dokonywała i w II wieku. Ignacy ( 107) "List do Kościoła w Magnezji" (9:1) "Tak więc (...) nie zachowują już szabatu ale obchodzą Dzień Pański....". "List do Kościoła w Efezie" (20:2) "... gromadzicie się (...) łamiąc jeden chleb, który jest pokarmem nieśmiertelności...".

Justyn Męczennik (ur.100) "Apologia" (I:67,3-5) "W dniu zaś zwanym Dniem Słońca odbywa się zebranie w jednym miejscu wszystkich razem (...) gdy modlitwa się skończy, przynoszą chleb oraz wino i wodę, a przełożony zanosi modlitwy a także dziękczynienia (...) Wreszcie następuje rozdzielenie wszystkiego tego, co się stało Eucharystią, nieobecmym zaś rozsyła się przez diakonów".

Hipolit (ur. przed 170) "Tradycja Apostolska": "W niedzielę biskup, jeśli może, sam rozdziela komunię (...) W inne dni należy jej udzielać według zaleceń biskupa". Por. Tertulian (ur.155) "O modlitwie" 19.

Poganin Pliniusz (ok.112) "List do Trajana": "mieli zwyczaj w określonym dniu o świcie zbierać się i śpiewać na przemian pieśń ku czci Chrystusa jako Boga (...) zbierali się, aby spożyć wspólny i niewinny posiłek".

Vanessa napisał(a):Paweł wyjaśnił, iż cudowne dary — a wśród nich dar prorokowania pod wpływem natchnienia — miały zostać usunięte (1Ko 13:2, 8-10). Wszystko przemawia za tym, że po śmierci apostołów owe dary przestały być przekazywane wśród chrześcijan i zanikły, gdyż spełniły swoją rolę. Oczywiście kanon biblijny był już wtedy skompletowany.

I o tym mówi:

Cytat: Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym.

1Koryntian 13,2 BT
Tu nic takiego nie ma, jedynie stwierdzenie o tym jak ważne jest posiadanie miłości.

Cytat:Miłość nigdy nie ustaje, [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. (9) Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. (10) Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe.

1Koryntian 13, 8-10 BT
Czyli wiedza też była tylko do I wieku tak?
Jest tu mowa o przemijalności darów, o tym że są tylko poznaniem po części, prorokowaniem po części. I po raz kolejny nic o tym że Duch Święty skończył przydzielać charyzmaty p I wieku.