Czy Bóg może się pomylić?

[paprotka]

Odpowiedz jest prosta, Bog jest nieomylny.

Ale to co trudne to zrozumienie daru wolnej woli.

[Sant]

Jestem trochę zdziwiony tą dyskusją. Antropomorfizacją Boga. Traktowaniem grzechu w kategoriach zakazu z niewiadomego powodu i kary za niego.
Przecież grzech jest czymś ze swojej natury tym co godzi w człowieka: tego co dokonuje tego czynu jak i w drugich. Grzech ma wymiar społeczny: niszczy relacje człowieka z Bogiem i człowieka z drugim człowiekiem.
Bóg jest sprawiedliwy - to prawda. Karą za grzech jest śmierć. I to jest prawda. I kara ta została wymierzona człowiekowi. Jak? Bóg wziął ją na siebie. Stał się człowiekiem i przyjął na siebie wszelkie konsekwencje grzechu.
Natomiast nie chcąc ograniczać wolności człowieka, nie działa absolutnie wbrem jemu, jego woli. Mówiąc inaczej - Bóg nie karze człowieka za grzech w tym sensie w jakim to rozumiemy. To że jest cierpienie z powodu grzechu, to jest wolny wybór człowieka.
Tzn. - wchodząc w grzech, musimy liczyć się z jego konsekwencjami. Bóg i Kościół w swoich przykazaniach tylko przestrzegają przed pewnymi uczynkami. Mówią: uważaj, bo jeśli będziesz robił tak a tak, to będzie dla ciebie niedobre. Twój uczynek może spowodować cierpienie dla ciebie i innych. Dlatego proponuję ci byś nie grzeszył aby uniknąć cierpienia- konsekwencji grzechu. Ale nie chcę cię ograniczać- masz wolną wolę, tylko potem nie mów że Bóg jest niedobry- że cię nie ostrzegał. Innymi słowy: to nie Bóg karze, tylko człowiek sam siebie krzywdzi grzechem. I co gorsza - nie chce tego czynić, ale jakaś siła ciągnie go do tego, wbrew rozumowi i interesowi człowieka.
Ten który grzeszy w efekcie jest nieszczęśnikiem, należy mu się litość nie kara.
Przecież grzech to jest jak rak, który zżera twój organizm. Grzesznik bardzo cierpi.
I proponuję z tej perspektywy spojrzec na ten wątek.

[TOMASZ32-SANCTI]

Jestem ciekawy Sant czy Bremes to zrozumie. (?) :-k #-o
W sumie niczego tutaj nie podawaliśmy czego nie dałoby się zrozumieć, ale chyba jednak są problemy ze zrozumieniem.

[Bremes]

TOMASZ32-SANCTI napisał(a):Jestem ciekawy Sant czy Bremes to zrozumie. (?) :-k #-o
W sumie niczego tutaj nie podawaliśmy czego nie dałoby się zrozumieć, ale chyba jednak są problemy ze zrozumieniem.

Rozumiem i to dobrze. Pewnie dla ciebie "idealnego katolika" ktoś, kto myśli własnymi kategoriami i niekonicznie zgadza się z każdym nakazem kościoła jest ułomny i niedorozwinięty i należy się mu tylko litość.

sant napisał(a):Ten który grzeszy w efekcie jest nieszczęśnikiem, należy mu się litość nie kara.

Niestety, nie wszyscy tak myślą. Poza tym, gdyby rozwinąć tą myśl to wyszłoby, że do piekła nikt nie idzie. Jeśli za grzech należy się tylko litość, to do nieba idzie każdy, bo Bóg się nad nim lituje i wpuszcza go do swojego królestwa.

paprotka napisał(a):Odpowiedz jest prosta, Bog jest nieomylny.

Jeśli jest nieomylny to jego istnienie nie ma sensu.
Jest nieomylny-->jest idealny-->osiągnął cel życia - doskonałość-->nie ma sensu istnienia, bo nic już nie może osiągnąć

[Augustus]

Bremes, a skąd wiesz czy Bóg osiągnął już swój cel? Jeszcze może coś osiągnąć, mowa o tym w objawieniu, które św. Jan miał na wyspie Patmos. Poza tym są ludzie, którzy twierdzą, że Bóg był idealny już przed dziełem Swojego stworzenia i chciał podzielić się miłością. Uważam, że należy starać się zrozumieć Boga przez miłość, a nie przez cele, które człowiek chce zrealizować dla własnego szczęścia.
Pozdrawiam.

[Drizzt]

Moim zdaniem (wiem, że nieco offtopowo, jednak sami skierowaliście rozmowę na te tory) nie ma specjalnego sensu uznawanie, że Bóg był miłością zanim stworzył istnienie poza sobą samym. Miłość, z samego założenia, jest czymś, co MUSI być ukierunkowane. Inaczej nie jest MIŁOŚCIĄ. Nie można kochać tak po prostu - musi istnieć obiekt tej miłości. W konsekwencji - niemożliwym jest, by Bóg był pełen miłości, zanim cokolwiek stworzył - ponieważ nie miał wtedy jeszcze obiektu tejże miłości.

Bóg więc "stał się" pełny miłości dopiero po tym, gdy stworzył już obiekt tej miłości. Innej możliwości nie ma.

[omyk]

Drizzt, właśnie odkryłeś tajemnicę Trójcy Świętej 3 Osób współistniejących w nieustannej i odwiecznej relacji miłości

Gdyby przyjąć Twoje założenia, to... po co w ogóle cokolwiek stwarzał, skoro nie był Miłością?

Na pytanie tytułowe odpowiadam: NIE.

[Bremes]

Drizzt napisał(a):Moim zdaniem (wiem, że nieco offtopowo, jednak sami skierowaliście rozmowę na te tory) nie ma specjalnego sensu uznawanie, że Bóg był miłością zanim stworzył istnienie poza sobą samym. Miłość, z samego założenia, jest czymś, co MUSI być ukierunkowane. Inaczej nie jest MIŁOŚCIĄ. Nie można kochać tak po prostu - musi istnieć obiekt tej miłości. W konsekwencji - niemożliwym jest, by Bóg był pełen miłości, zanim cokolwiek stworzył - ponieważ nie miał wtedy jeszcze obiektu tejże miłości.

Bóg więc "stał się" pełny miłości dopiero po tym, gdy stworzył już obiekt tej miłości. Innej możliwości nie ma.

Może Bóg był pełen miłości i zachciał ją zmaterializować i "ukierunkować"

Drizzt napisał(a):Miłość, z samego założenia, jest czymś, co MUSI być ukierunkowane.

Miłość to nie droga, nie mus być ukierunkowana.