Kult zmarłych

[Vanessa]

Cytat:Cytat:
Jezus nigdynie modlił się za zmarłych

Udowodnij.

Czytając 4 ewangelie nigdzie nie spotkałam modlitwy Jezusa za zmarłych .Gdy ktoś spotkał taką modlitwę niech poda.

Cytat:Cytat:
Ponieważ Gehenna symbolizuje wieczną śmierc.

1) Tradycyjnie: Udowodnij

(gr. γέεννα [géenna]; łac. gehénna; hebr. גי הנם [geh hinnom, „dolina Hinnoma”])

Greckie słowo Gehenna występuje w wersetach:w Mateusza 5:22, 29, 30; 10:28; 18:9; 23:15, 33; Marka 9:43, 45, 47; Łukasza 12:5; Jakuba 3:6.


Dolina Hinnoma ciągnęła się na zachód i południe od starożytnego Jeruzalem (Jozuego 15:8; 18:16; Jeremiasza 19:2, 6). Za czasów późniejszych królów judzkich uprawiano tam bałwochwalczy kult pogańskiego bożka Molocha, któremu składano ofiary z ludzi, paląc ich w ogniu (2 Kronik 28:3; 33:6; Jeremiasza 7:31, 32; 32:35). Chcąc zapobiec ponownemu użyciu jej do takich celów religijnych, wierny król Jozjasz kazał ją splugawić, zwłaszcza część zwaną Tofet (2 Królów 23:10).


Jezus Chrystus skojarzył Gehennę z ogniem (Mt 5:22; 18:9; Mk 9:47, 48) i podobnie uczynił Jakub, jedyny poza Mateuszem, Markiem i Łukaszem pisarz biblijny, który się posłużył tym słowem (Jak 3:6). Niektórzy komentatorzy stawiają hipotezę, że takie połączenie Gehenny z ogniem nawiązuje do ofiar ludzkich spalanych w tym miejscu przed panowaniem Jozjasza, i na tej podstawie utrzymują, iż Jezus posłużył się Gehenną jako symbolem wiecznych mąk.

Skoro jednak wspomniane praktyki napawały odrazą Jehowę Boga, który oświadczył, iż ‛nie nakazał tej obrzydliwości i nie zrodziło się to w jego sercu’ (Jer 7:31; 32:35), trudno się spodziewać, aby Jego Syn, mówiąc o sądzie Bożym, oparł symboliczne znaczenie Gehenny na tym bałwochwalczym zwyczaju.

Warto zauważyć, że w pewnym proroctwie Bóg zarządził, by Dolina Hinnoma posłużyła za miejsce masowego pochówku, a nie dręczenia żywych ofiar (Jer 7:32, 33; 19:2, 6, 7, 10, 11). Dlatego wzmianka z Jeremiasza 31:40 o „nizinie zwłok i tłustego popiołu” na ogół zgodnie jest uznawana za odniesienie do Doliny Hinnoma, a tzw. Brama Popielisk najwyraźniej prowadziła na wsch. kraniec tej doliny, która łączyła się tu z wąwozem potoku Kidron (Neh 3:13, 14).
Tak więc biblijne wypowiedzi na temat Gehenny na ogół pokrywają się z tradycyjnym poglądem (zawartym m.in. w źródłach rabinicznych), według którego Dolina Hinnoma służyła Jerozolimie za miejskie wysypisko śmieci (w Mt 5:30 przekład Phillipsa oddaje słowo géenna jako „sterta śmieci”).

Komentator żydowski Dawid Kimchi (1160?-1235?), omawiając Psalm 27:13, podał następujące informacje historyczne dotyczące „Gehinnom”: „Jest to miejsce na terenie przyległym do Jerozolimy, miejsce doprawdy obrzydliwe; wrzucano tam nieczystości i trupy. Zawsze płonął tam ogień, w którym spalały się te śmieci oraz trupie kości.

Dlatego wyrok czekający niegodziwców jest w przenośni nazywany Gehinnom”Nie ulega więc wątpliwości, że Jezus posłużył się Gehenną jako symbolem całkowitej zagłady z wyroku Bożego, zagłady wykluczającej możliwość wskrzeszenia danej duszy (Mt 10:28; Łk 12:4, 5).

Uczeni w piśmie i faryzeusze jako klasa zostali uznani za niegodziwców ‛podlegających Gehennie’ (Mt 23:13-15, 33).
Aby uniknąć takiej kary, naśladowcy Jezusa mieli się wyzbyć wszystkiego, co mogłoby ich zgorszyć, czyli spowodować upadek duchowy. Mieli symbolicznie ‛odciąć sobie rękę albo stopy’ oraz ‛wyłupać oko’, niejako ‛zadać śmierć’ tym członkom ciała — sprawić, by nie pobudzały ich już do grzechu (Mt 18:9; Mk 9:43-47; Kol 3:5; por. Mt 5:27-30).
.Dolina Hinnoma stała się wysypiskiem śmieci, spalarnią nieczystości z Jeruzalem. Wrzucano tam trupy zwierząt, by spłonęły w ogniu podsycanym siarką. Wrzucano też ciała straconych przestępców, których uważano za niegodnych przyzwoitego pochowania w grobowcu pamięci. Jeżeli takie zwłoki wpadły w płomienie, to się spalały, ale jeśli się zatrzymały gdzieś na zboczu głębokiego parowu, to w rozkładającym się ciele wkrótce roiło się od robactwa i czerwi, które nie ginęły, dopóki nie strawiły miękkich części, zostawiając sam szkielet. Dlatego wrzucenie czyichś zwłok do Gehenny oznaczało wymierzenie najokropniejszej kary. Z roli i znaczenia literalnej Gehenny wywodzi się symbolika ‛jeziora płonącego ogniem i siarką’ (Objawienie 19:20; 20:10, 14, 15; 21:8).
Do Gehenny nie wrzucano żywych zwierząt ani ludzi, by płonęli żywcem i cierpieli męczarnie. Nie może więc ona wyobrażać jakiegoś niewidzialnego miejsca, w którym dusze ludzkie miałyby doznawać wiecznych mąk w literalnym ogniu lub być toczone przez nigdy nie ginące robactwo. Ponieważ wrzucanym tam martwym przestępcom odmawiano godnego pochowania w grobowcu pamięci, symbolu nadziei zmartwychwstania, Jezus i jego uczniowie posługiwali się słowem Gehenna jako symbolem wiecznej zagłady, całkowitego usunięcia z wszechświata Bożego, czyli symbolem wieczystej kary, „drugiej śmierci”.

[omyk]

Cytat:Czytając 4 ewangelie nigdzie nie spotkałam modlitwy Jezusa za zmarłych .

Ani z tym, że Jezus mył zęby. Nie myjmy zębów! To niebiblijne!!!

Kiedy cytujesz książkę, kultura i przepisy o prawach autorskich nakazują podać źródło cytatu.

[Scott]

No ale co z tym kultem dziecka, czy jak się matka za niego modli - dochodzi do czegoś takiego. Zacytowałaś ale nie odpowiedziałaś. :wink:

Cytat:Przede wszystkim prawdziwi chrześcijanie są naśladowcami Jezusa ,a Jezus nigdynie modlił się za zmarłych.Zatem ten zwyczaj nie pochodzi z prawdy objawionej przez Boga w Biblii.

Oj, zdziwie cię. Modlitwa za zmarłych bierze początek z Biblii!

Cytat:38 Potem Juda zebrał wojsko i powiódł do miasta Adullam14. Ponieważ zaś wypadł siódmy dzień, zgodnie ze zwyczajem oczyścili się i tam spędzili szabat. 39 Następnego dnia w tym czasie, w którym należało już to wykonać, żołnierze Judy przyszli zabrać ciała tych, którzy polegli, i pochować razem z krewnymi w rodzinnych grobach. 40 Pod chitonem jednak u każdego ze zmarłych znaleźli przedmioty poświęcone bóstwom, zabrane z Jamnii, chociaż Prawo tego Żydom zakazuje15. Dla wszystkich więc stało się jasne, że to oni i z tej właśnie przyczyny zginęli. 41 Wszyscy zaś wychwalali Pana, sprawiedliwego Sędziego, który rzeczy ukryte czyni jawnymi, 42 a potem oddali się modlitwie i błagali, aby popełniony grzech został całkowicie wymazany. Mężny Juda upomniał lud, aby strzegli samych siebie i byli bez grzechu mają przed oczyma to, co się stało na skutek grzechu tych, który zginęli. 43 Uczyniwszy zaś składkę pomiędzy ludźmi, posłał do Jerozolimy około dwu tysięcy16 srebrnych drachm, aby złożono ofiarę za grzech. Bardzo pięknie i szlachetnie uczynił, myślał bowiem o zmartwychwstaniu. 44 Gdyby bowiem nie był przekonany, że ci zabici zmartwychwstaną, to modlitwa za zmarłych byłaby czymś zbędnym i niedorzecznym, 45 lecz jeśli uważał, że dla tych, którzy pobożnie zasnęli, jest przygotowana najwspanialsza nagroda - była to myśl święta i pobożna17. Dlatego właśnie sprawił, że złożono ofiarę przebłagalną za zabitych, aby zostali uwolnieni17 od grzechu.

2 ksiega Machabejska 12, 38-45
http://online.biblia.pl/rozdzial.php?id=...rset2=45#W

Święto Wszystkich Świętych zastąpiło kult pogański. Natomiast co do zmiany jego nazwy, charakteru to:

Cytat:Święto to było dniem wolnym również w czasach PRL, ale oficjalnie starano się nadać mu charakter świecki i nazywano je dniem Wszystkich Zmarłych bądź Świętem Zmarłych.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Wszystkich_...%C4%99tych


Tak żeby je ośmieszyć.

Cytat:"W IX stuleciu Kościół rzymskokatolicki (w osobie papieża Grzegorza IV w 834 r. n.e.) ustalił 1 listopada Dniem Wszystkich Świętych. Postanowiono, co roku tego dnia, czcić wszystkich świętych, którzy nie posiadali własnego święta. Poprzez ustanowienie w dniu 1 listopada pobożnej ceremonii, ówcześni liderzy kościelni mieli nadzieję zastąpić nią ciągle praktykowane czary i pogańskie rytuały. Święto nazwano All Hallows E'en (ang. Wieczór Wszystkich Świętych), w skrócie Halloween.
Kościoły: katolicki, episkopalny i luterański, obchodzą do dziś święto zmarłych 1 listopada jako dzień Wszystkich Świętych. Kościół katolicki ponadto 2 listopada obchodzi Dzień Zaduszny, zapoczątkowany w 988 r. n.e. przez piątego opata klasztoru benedyktyńskiego w Cluny (Francja) i wkrótce przejęty przez wszystkie klasztory Benedyktynów, a od XIII wieku uznany za powszechne święto katolickie. "

Dla ciebie choćby przykazanie "Czcij ojca swego i matke swoją" jak rozumiem jest bałwochwalcze. :roll: Nikt wprost nie czci w KrK żadnego świętego jako boga.

Vanessa napisał(a):Odnośnie zmartwychwstania ,to występujące w tym wersecie słowo gr [ mnemeíon] ma nieco inne znaczenie niż gr słowo [táfos] oznaczające [grób].
W słowie mnemeíon kryje się myśl o pamiętaniu, całkiem słusznie użyto właśnie tego wyrazu w przekładzie NS jako grobowce pamięci.
Czyli ci,co się znajdą w pamięci u Boga ,ci zmartwychwstaną.Natomiast ci,co znajdą się w symbolicznej Gehennie ,ci niestety nie powstaną z martwych.

Ponieważ Gehenna symbolizuje wieczną śmierć.

No to jedziemy z oryginałem

Cytat:any visible object for preserving or recalling the memory of any person or thing a) a memorial, monument, specifically, a sepulchral monument
2) a sepulchre, a tomb

Tutaj nie ma nic z pamięci tylko mowa o widocznym obiekcie upamiętniającym lub grobowcu.

http://www.blueletterbible.org/lang/lexi...3419&t=KJV
Teraz pytanie jak wygląda w PNŚ Mt 27:52 oraz Mt 27:60 Jana 11:17 Jeśli jest tam 'grobowiec' to jest to sporą niekonsekwencją.

Cytat:Owszem,niesprawiedliwi będący w Szeolu wstaną na sąd i będą mieli szansę na życie wieczne pod warunkiem poprawy.

Nie,

Cytat:Iz 26:19-22 BT „Ożyją Twoi umarli, zmartwychwstaną ich trupy, obudzą się i krzykną z radości spoczywający w prochu, bo rosa Twoja jest rosą światłości, a ziemia wyda cienie zmarłych.(20) Idź, mój ludu, wejdź do swoich komnat i zamknij drzwi za sobą! Skryj się na małą chwilę, aż gniew przeminie:(21) bo oto Pan wychodzi ze swojego miejsca, by karać niegodziwość mieszkańców ziemi, a ziemia ukaże krew, którą nasiąkła, i pomordowanych kryć dłużej nie będzie.”

Nie zapomijajmy o:

Cytat:Umarli nie ożyją, nie zmartwychwstaną cienie2,
dlatego że Tyś ich skarał i unicestwił
i zatarłeś wszelką o nich pamięć.

Iz 26,19-22
Tak więc o co chodzi?
- koniec grzechu, koniec śmierci. Bóg na nowo ukształtuje ciała, ale tym razem zmiesza razem z prochem ziemi rosę niebiańską.

Cytat:Iz 26:14 BT „Umarli nie ożyją, nie zmartwychwstaną cienie, dlatego że Tyś ich skarał i unicestwił i zatarłeś wszelką o nich pamięć.”

j.w. chodzi o to że zmarły nie ma możliwości powrotu.

Cytat:Nie zapominaj, że nie ma powrotu

(Syr 38, 21);

Cytat:Postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd

(Hbr 9, 27). [BT wszystkie fragmenty]

[Sant]

omyk napisał(a):Cytat:
Czytając 4 ewangelie nigdzie nie spotkałam modlitwy Jezusa za zmarłych .

Ani z tym, że Jezus mył zęby. Nie myjmy zębów! To niebiblijne!!!

Zgadzam się.
Dodam tylko że Jezus jako żyd respektował ich zwyczaje.
A żydzi mają swoją modlitwę za zmarłych - Kadisz.
Kadisz odmawiano w synagodze po kazaniu.
Kadisz jatom to wyjątkowa modlitwa, a jej związek ze zmarłymi może zastanowić każdego, kto zna jej tekst:
Niech będzie wywyższone i uświęcone Jego wielkie Imię w świecie, który stworzył według swojej woli. I niech nastanie Jego królestwo, za waszego życia i za waszych dni, i za życia całego Domu Jisraela, prędko, w bliskim czasie. I powiedzcie: Amen.
Niech Jego wielkie Imię będzie błogosławione na wieki i zawsze. Niech będzie błogosławione, wychwalane, uświetnione, wywyższane, wynoszone, czczone, wznoszone, wysławiane Imię Świętego, który jest błogosławiony ponad wszelkie błogosławieństwa, pieśni, pochwały i pocieszenia, które wznosi się na świecie. I powiedzcie: Amen.
Niech nastanie z Nieba wielki pokój i życie dla nas i dla całego Jisraela. I powiedzcie: Amen.
Ten, który czyni pokój na wysokościach, niech uczyni pokój dla nas i całego Jisraela. I powiedzcie: Amen.
Jedno rzuca się w oczy od razu: w tej modlitwie nie ma żadnej wzmianki o zmarłych. To modlitwa wychwalająca Boga. Oni tak rozumieli tę modlitwę.I Jezus jako prawowierny żyd odmawiał ją w każdą sobotę. Jednakże to była modlitwa za zmarłych.
I jak ona jest bliska naszemu Ojcze Nasz. Przecież również Świadkowie Jehowy ją uznają.
W rozumieniu żydowskim-modląc się tą modlitwą, której nauczył nas Jezus opierając się na znanym sobie Kadisz - modlimy się za zmarłych.

[sdms]

Warto też przypomnieć tekst Mt 22,31-32 Bóg jest Bogiem żyjących - stąd modlimy się za żyjących, a nie za umarłych

[Vanessa]

Cytat:omyk napisał/a:
Cytat:
Czytając 4 ewangelie nigdzie nie spotkałam modlitwy Jezusa za zmarłych .

Ani z tym, że Jezus mył zęby. Nie myjmy zębów! To niebiblijne!!!

Zgadzam się.
Dodam tylko że Jezus jako żyd respektował ich zwyczaje

Wręcz przeciwnie ,krytykował zwyczaje nie pochodzące od Boga,tylko od ludzi.

Mk 7:1-9 BT „Zebrali się u Niego faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy.(2) I zauważyli, że niektórzy z Jego uczniów brali posiłek nieczystymi, to znaczy nie obmytymi rękami.(3) Faryzeusze bowiem, i w ogóle Żydzi, trzymając się tradycji starszych, nie jedzą, jeśli sobie rąk nie obmyją, rozluźniając pięść.(4) I /gdy wrócą/ z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest jeszcze wiele innych /zwyczajów/, które przejęli i których przestrzegają, jak obmywanie kubków, dzbanków, naczyń miedzianych.(5) Zapytali Go więc faryzeusze i uczeni w Piśmie: Dlaczego Twoi uczniowie nie postępują według tradycji starszych, lecz jedzą nieczystymi rękami?(6) Odpowiedział im: Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie.(7) Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi.(8) Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji, /dokonujecie obmywania dzbanków i kubków. I wiele innych podobnych rzeczy czynicie/.(9) I mówił do nich: Umiecie dobrze uchylać przykazanie Boże, aby swoją tradycję zachować.”

Księga Machabejska ,na którą się powołuje Scott jest księgą wtórnokanoniczną ,czyli nie uznawaną przez Żydów za natchnioną.Wątpliwa jest więc jej wartośc.

Cytat:A żydzi mają swoją modlitwę za zmarłych - Kadisz.
Kadisz odmawiano w synagodze po kazaniu.

cytat z encyklopedii:http://pl.wikipedia.org/wiki/Kadisz


"Kadisz (Kadysz, Kaddisz) - (hebr., etymologia aramejska: קדיש - święty). W jidysz: Kadesz. W judaizmie jedna z najważniejszych modlitw, będąca składnikiem wszelkich żydowskich modłów zbiorowych. Jest to doksologia w języku aramejskim, wysławiająca Imię Boże, wyrażająca poddanie się Jego woli oraz wzywająca rychłego nadejścia królestwa Bożego. Często mylnie nazywana modlitwą za zmarłych."

[Scott]

Vanessa, to ja sie produkuje, sprawdzam, szukam, poświęcam na to czas... A ty skaczesz po tematach? Bądźmy poważni i odpisz. W koncu o poważna dyskusje na konkretne argumenty nam chodzi. Co nie? :wink:

Co do całych twoich argumentów to:
Żydzi za natchnione nie uznają także żadnej ewangelii. Jak i całego NT.

[Sant]

Vanessa napisał(a):Często mylnie nazywana modlitwą za zmarłych."

Hmm...jednak wolę ufać żydom niż wikipedii :mrgreen:
Mimo wszystko wszedłem w owe podane przez ciebie3 źródło. Owszem, była tam podana przez ciebie fraza, ale również:
Odmawianie kadiszu wymaga obecności minjanu. Łączy poszczególne części nabożeństwa, a ponadto jest odmawiana przez żałobników. Z zasady, poza kadiszem żałobnika odmawia go kantor.

Jego forma zrodziła się w czasach talmudycznych, a końcowa kodyfikacja nastąpiła w XVIII wieku. Początkowo był odmawiany pod koniec kazania bądź czytań, z czasem stał się jedną z głównych modlitw liturgicznych. Jego rola pogrzebowa stała się powszechna po pogromach towarzyszących krucjatom w XIII wieku. Podczas niektórych świąt (np. Rosz ha-Szana, Jom Kipur) w odmawianiu stosuje się specjalne melodie.

Istnieją różne typy kadiszu:

1. Checi kadisz (חצי קדיש) – pół-kadisz
Najwcześniejsza forma kadiszu, wywodząca się z czasów Drugiej Świątyni. Element liturgii codziennej, odmawiany po każdej części obrządku przez kantora. Wszystkie inne formy kadiszu rozpoczynają się pół-kadiszem.

2. Kadisz szalem (קדיש שלם) – pełny kadisz
Odmawiany przez kantora na zakończenie nabożeństwa. Jest prośbą do Boga o przyjęcie wszystkich zaniesionych modlitw.

3. Kadisz jatom (קדיש יתום) – kadisz sierocy, zwany też kadiszem żałobnika
Od XV wieku, odmawiany przez syna zmarłego codziennie, przez jedenaście miesięcy po śmierci rodzica, a także w każdą rocznicę jego śmierci. Okres żałoby wiąże się z przekonaniem, że po śmierci dusza niegodziwego podlega oczyszczeniu przez rok, stąd nie odmawia się kadiszu przez dwanaście miesięcy, by nie stwarzać wrażenia, że zmarły był człowiekiem złym. Sama modlitwa nie zawiera nawiązań do śmierci. Sierota odmawia kadisz, aby zaznaczyć, że mimo straty nadal pragnie wielbić Boga. Partie kantora w pół-kadiszu odmawia żałobnik.

4. Kadisz de-rabbanan (קדיש דרבנן) – kadisz rabina
Odmawiany po zakończeniu studiowania danego fragmentu Tory ustnej. Zwyczaj ten wykształcił się w Babilonii. Odmawiany także po zakończeniu przez rabina głoszenia kazania w Szabat.

5. Kadisz Leitchadeta – kadisz odnowienia
Odmawiany przez syna nad grobem rodziców podczas pogrzebu.

[sdms]

Vanessa napisał(a):cytat z encyklopedii:http://pl.wikipedia.org/wiki/Kadisz

Zachęcam do zapoznania się z następującym tekstem: http://www.eioba.pl/a103739/wikipedia_ja...dlo_wiedzy

Korzystanie z Wikipedii w dyskusjach merytorycznych uchodzi najczęściej za niestosowne, szczególnie jeśli jest ona JEDYNYM źródłem informacji dla argumentacji. Zresztą pisałem o tym już wielokrotnie.

Przepraszam za offtop

[Vanessa]

Cytat:a ponadto jest odmawiana przez żałobników

Żałobnicy odmawiają też "Ojcze nasz" ,czy jest to modlitwa żałobna?

[Sant]

Vanessa napisał(a):Żałobnicy odmawiają też "Ojcze nasz" ,czy jest to modlitwa żałobna?

Wcześniej w tym temacie pisałem:

Cytat:Kadisz jatom to wyjątkowa modlitwa, a jej związek ze zmarłymi może zastanowić każdego, kto zna jej tekst:
Niech będzie wywyższone i uświęcone Jego wielkie Imię w świecie, który stworzył według swojej woli. I niech nastanie Jego królestwo, za waszego życia i za waszych dni, i za życia całego Domu Jisraela, prędko, w bliskim czasie. I powiedzcie: Amen.
Niech Jego wielkie Imię będzie błogosławione na wieki i zawsze. Niech będzie błogosławione, wychwalane, uświetnione, wywyższane, wynoszone, czczone, wznoszone, wysławiane Imię Świętego, który jest błogosławiony ponad wszelkie błogosławieństwa, pieśni, pochwały i pocieszenia, które wznosi się na świecie. I powiedzcie: Amen.
Niech nastanie z Nieba wielki pokój i życie dla nas i dla całego Jisraela. I powiedzcie: Amen.
Ten, który czyni pokój na wysokościach, niech uczyni pokój dla nas i całego Jisraela. I powiedzcie: Amen.

Czy nie zauważasz podobieństwa do Ojcze Nasz? -
Modlitwa Kadisz jest starsza niż Nasz Ojcze Nasz. Po prostu Jezus jako żyd znał go doskonale, modlił sie nim w każdy szabat. Nic dziwnego że była mu bliska. A na pewno rozumiał jego znaczenie. Jako modlitwy za zmarłych. I tę to właśnie modlitwę dał Kościołowi jako tę pierwszą, najważniejszą. Oczywiście dostosowaną do chrześcijaństwa.
W pewnym sensie Ojcze Nasz jest właśnie kadisz. Przynajmniej tam ma swoje korzenie.
Więc możemy powiedzieć, że w sensie rozumienia żydowskiego, Ojcze Nasz jest właśnie modlitwą za zmarłych. A Jezus uczynił z niej pierwszą i najważniejszą modlitwą. Z tego wynika, jak wielką wagę przykładał do modlitwy za zmarłych. Oczywiście zarówno Kadisz jak i nasz Ojcze Nasz, ma o wiele szersze znaczenie, jak zresztą wszystkie inne modlitwy i teksty biblijne. Mógłbym duzo na ten temat, ale to juz byłby :offtopic:

[niebieski]

Vanessa napisał(a):Odnośnie zmartwychwstania ,to występujące w tym wersecie słowo gr [ mnemeíon] ma nieco inne znaczenie niż gr słowo [táfos] oznaczające [grób].
W słowie mnemeíon kryje się myśl o pamiętaniu, całkiem słusznie użyto właśnie tego wyrazu w przekładzie NS jako grobowce pamięci.

Między tymi greckim słowami oznaczającymi "grób" nie ma istotnej różnicy. W Septuagincie obydwa były używane na tłumaczenie tego samego hebr. terminu קֶבֶר oznaczającego grób.

Vanessa napisał(a):Czyli ci,co się znajdą w pamięci u Boga ,ci zmartwychwstaną.Natomiast ci,co znajdą się w symbolicznej Gehennie ,ci niestety nie powstaną z martwych.

Ponieważ Gehenna symbolizuje wieczną śmierc.

(...)

Natomiast jawni wrogowie Boga znajdujący się w Gehennie nie powstaną z martwych.

Iz 26:14 BT „Umarli nie ożyją, nie zmartwychwstaną cienie, dlatego że Tyś ich skarał i unicestwił i zatarłeś wszelką o nich pamięć.”

Tak więc wszystko zależy od tego ,czy Bóg zachowa nas w swej pamięci.Z tego też powodu nie jest Bogu obojętne jak traktujemy rzeczy święte ,czy je cenimy ,czy nimi gardzimy.

Ten fragment z Iz nie mówi o "gehennie".

"Smierc druga" nie oznacza unicestwienia. Smierć drugą poniosą ci, którzy zostaną wrzuceni do "jeziora ognia" (A Śmierć i Otchłań wrzucono do jeziora ognia. To jest śmierć druga - jezioro ognia. (Ap 20, 14 - BT)) Natomiast w Ap 20, 10 jest napisane, że katusze tych, którzy zostaną wrzuceni do jeziora ognia, będą trwać na wieki wieków. Z tego wynika, że "śmierć druga" nie oznacza unicestwienia, ale wieczną karę.

Również "gehenna" nie mówi o unicestwieniu. Bowiem np. w Mk 9, 43-48 mamy w greckim tekście trzykrotnie użyte słowo "gehenna" i jest tam mowa o "ogniu nieugaszonym" i o "ich robaku, który nie umiera".

zmienilam na kolor zielony ponieważ tak jak pisze w regulaminioe (V,2a) "* niebieskie, w sprawach małej wagi, np: proszę o powrót do głównego wątku dyskusji - xyz" tak samo jest z kolorem czerwony
aleksab

[Vanessa]

Cytat:Vanessa napisał/a:
Odnośnie zmartwychwstania ,to występujące w tym wersecie słowo gr [ mnemeíon] ma nieco inne znaczenie niż gr słowo [táfos] oznaczające [grób].
W słowie mnemeíon kryje się myśl o pamiętaniu, całkiem słusznie użyto właśnie tego wyrazu w przekładzie NS jako grobowce pamięci.
Między tymi greckim słowami oznaczającymi "grób" nie ma istotnej różnicy. W Septuagincie obydwa były używane na tłumaczenie tego samego hebr. terminu קֶבֶר oznaczającego grób.

Gdy w Biblii używa się dwóch słów na określenie jakiegoś pojęcia ,to są także dwa znaczenia tego pojęcia.Różnica rzeczywiście jest mała ale bardzo znacząca.PNS jest bardzo dokładnym przekładem,który dostrzega te niuanse.

"Starano się w przekładzie NS biblijne terminy bliskoznaczne wyrażać odmiennymi słowami, by osobom studiującym Biblię zasygnalizować istnienie różnych odcieni znaczeniowych. Na przykład syn-te'lei-a oddano słowem „zakończenie”, a te'los — słowem „koniec”, chociaż w szeregu innych przekładów oba są tłumaczone na „koniec” (Mateusza 24:3, 13). Słowo ko'smos oddano przez „świat”, ai-on' to „system rzeczy”, a oi-kou-me'ne — „zamieszkana ziemia”. I tym razem w wielu przekładach Biblii jeden tylko wyraz „świat” stanowi odpowiednik tych dwóch lub trzech słów greckich, choć w rzeczywistości zachodzą między nimi różnice (Mateusza 13:38, 39; 24:14).
Równie skrupulatnie Przekład Nowego Świata zaznacza różnicę między wyrazami gno'-sis („poznanie”) i e-pi'gno-sis (tłumaczonym na „dokładne poznanie”), które to rozróżnienie inne przekłady na ogół pomijają (Filipian 1:9; 3:8). Podobnie jest ze słowami ta'fos („grób”, konkretne miejsce pochówku), mne'ma („grobowiec”), mne-mei'on („grobowiec pamięci”) i hai'des („hades”, biblijne określenie powszechnego grobu ludzkości) — porównaj Mateusza 27:60, 61; Jana 5:28; Dzieje 2:29, 31.
Niektóre przekłady rozróżniają ta'fos i mne-mei'on w Mateusza 23:29, ale nie czynią tego konsekwentnie w innych miejscach (zob. Mateusza 27:60, 61, BT, Bp)."

http://www.biblia.org.pl/

Cytat:"Smierc druga" nie oznacza unicestwienia. Smierć drugą poniosą ci, którzy zostaną wrzuceni do "jeziora ognia" (A Śmierć i Otchłań wrzucono do jeziora ognia. To jest śmierć druga - jezioro ognia. (Ap 20, 14 - BT)) Natomiast w Ap 20, 10 jest napisane, że katusze tych, którzy zostaną wrzuceni do jeziora ognia, będą trwać na wieki wieków. Z tego wynika, że "śmierć druga" nie oznacza unicestwienia, ale wieczną karę.

Jezioro ognia nie jest literalne ,ale jest to symboli drugiej śmierci bez zmartwychwstania.

Na symboliczny charakter jeziora ognia wskazuje też kontekst, w jakim występuje ono w Objawieniu. Powiedziano, że do jeziora ognia wrzucono śmierć (Obj 19:20; 20:14). Śmierci rzecz jasna nie można dosłownie spalić. Do jeziora ognia zostaje też wrzucony Diabeł, który jako niewidzialna istota duchowa nie poniósłby żadnej szkody w literalnym ogniu (Obj 20:10; por. Wj 3:2 i Sdz 13:20).
Skoro jezioro ognia wyobraża „drugą śmierć”, a w Objawieniu 20:14 wspomniano, iż znajdą się tam „śmierć i Hades”, nie ulega wątpliwości, że nie może ono oznaczać ani śmierci odziedziczonej przez ludzi po Adamie (Rz 5:12), ani Hadesu (Szeolu). Musi więc symbolizować taką śmierć, z której nie ma powrotu, bo śmierć adamowa i Hades mają wydać tych, którzy się w nich znajdują (Obj 20:13), lecz o tym „jeziorze” nigdzie nic takiego nie powiedziano. Trafią natomiast do niego zatwardziali przeciwnicy władzy Bożej, którzy nie zostali zapisani w „księdze życia”, a wrzucenie do jeziora ognia będzie dla nich oznaczać wieczną zagładę, czyli drugą śmierć (Obj 20:15).
Chociaż z powyższych wersetów wyraźnie wynika, że jezioro ognia jest symbolem, niektórzy uzasadniają nimi wiarę w literalnie pojmowane miejsce ognistych męczarni. Powołują się na Objawienie 20:10, gdzie powiedziano, że Diabeł, bestia i fałszywy prorok będą w jeziorze ognia „męczeni dzień i noc na wieki wieków”. Nie może to jednak oznaczać rzeczywistych świadomych męczarni. Wrzuceni do jeziora ognia doznają „drugiej śmierci” (Obj 20:14). A umarli nie są niczego świadomi, nie mogą więc odczuwać bólu ani cierpienia (Kzn 9:5).
W Piśmie Świętym ogniste męki są kojarzone z zagładą i śmiercią. Na przykład w Septuagincie, będącej przekładem Pism Hebrajskich na język grecki, wielokrotnie użyto słowa oznaczającego męczarnie (básanos) w odniesieniu do ukarania śmiercią (Eze 3:20; 32:24, 30). A w Objawieniu tak napisano o metropolii, jaką jest Babilon Wielki: „Królowie ziemi (...) będą nad nią płakać i uderzać się ze smutku, patrząc na dym jej pożaru, stojąc w oddali z bojaźni przed jej męczarnią [gr. basanismoú]” (Obj 18:9, 10). Później anioł wyjaśnił, co oznaczają te męczarnie: „Tak Babilon, wielka metropolia, zostanie z rozmachem zrzucona i już nigdy nie będzie znaleziona” (Obj 18:21). Ogniste męki są więc tutaj równoznaczne z zagładą, a w wypadku Babilonu Wielkiego — z wiecznym unicestwieniem (por. Obj 17:16; 18:8, 15-17, 19).
A zatem ‛męczeni [od gr. basanízo] na wieki wieków’ w jeziorze ognia podlegają „drugiej śmierci”, z której nie ma zmartwychwstania. Pokrewne słowo greckie basanistés zostało przetłumaczone w Mateusza 18:34 na ‛dozorca więzienny’ (por. Mt 18:30). Wtrąceni do jeziora ognia będą więc przez całą wieczność ‛uwięzieni’ pod ‛dozorem’ śmierci

[niebieski]

Vanessa napisał(a):

Cytat:Vanessa napisał/a:
Odnośnie zmartwychwstania ,to występujące w tym wersecie słowo gr [ mnemeíon] ma nieco inne znaczenie niż gr słowo [táfos] oznaczające [grób].
W słowie mnemeíon kryje się myśl o pamiętaniu, całkiem słusznie użyto właśnie tego wyrazu w przekładzie NS jako grobowce pamięci.
Między tymi greckim słowami oznaczającymi "grób" nie ma istotnej różnicy. W Septuagincie obydwa były używane na tłumaczenie tego samego hebr. terminu קֶבֶר oznaczającego grób.

Gdy w Biblii używa się dwóch słów na określenie jakiegoś pojęcia ,to są także dwa znaczenia tego pojęcia.Różnica rzeczywiście jest mała ale bardzo znacząca.PNS jest bardzo dokładnym przekładem,który dostrzega te niuanse.

"Starano się w przekładzie NS biblijne terminy bliskoznaczne wyrażać odmiennymi słowami, by osobom studiującym Biblię zasygnalizować istnienie różnych odcieni znaczeniowych. Na przykład syn-te'lei-a oddano słowem „zakończenie”, a te'los — słowem „koniec”, chociaż w szeregu innych przekładów oba są tłumaczone na „koniec” (Mateusza 24:3, 13). Słowo ko'smos oddano przez „świat”, ai-on' to „system rzeczy”, a oi-kou-me'ne — „zamieszkana ziemia”. I tym razem w wielu przekładach Biblii jeden tylko wyraz „świat” stanowi odpowiednik tych dwóch lub trzech słów greckich, choć w rzeczywistości zachodzą między nimi różnice (Mateusza 13:38, 39; 24:14).
Równie skrupulatnie Przekład Nowego Świata zaznacza różnicę między wyrazami gno'-sis („poznanie”) i e-pi'gno-sis (tłumaczonym na „dokładne poznanie”), które to rozróżnienie inne przekłady na ogół pomijają (Filipian 1:9; 3:8). Podobnie jest ze słowami ta'fos („grób”, konkretne miejsce pochówku), mne'ma („grobowiec”), mne-mei'on („grobowiec pamięci”) i hai'des („hades”, biblijne określenie powszechnego grobu ludzkości) — porównaj Mateusza 27:60, 61; Jana 5:28; Dzieje 2:29, 31.
Niektóre przekłady rozróżniają ta'fos i mne-mei'on w Mateusza 23:29, ale nie czynią tego konsekwentnie w innych miejscach (zob. Mateusza 27:60, 61, BT, Bp)."

http://www.biblia.org.pl/

Różnice pomiędzy greckim słowami μνημεῖον i τάφος są zgodnie ze słownikami biblijnymi nieistotne.

Dowód:

18618 μνημεῖον, ου, τό literally memorial, monument to commemorate the dead (MT 23.29); more generally tomb, grave, sepulcher (MT 8.28) (Friberg, Analytical Lexicon of the Greek New Testament)


3510 μνημεῖον
μνημεῖον, μνημείου, τό;

1. "any visible object for preserving or recalling the memory of any person or thing; a memorial, monument" (Aeschylus, Pindar, Sophocles, and following); in Biblical Greek so in Sap. 10:7; specifically, a sepulchral monument: οἰκοδομεῖν μνημεῖα, Luke 11:47; Josephus, Antiquities 13, 6, 5.

2. in the Scriptures a sepulchre, tomb: Matt. 23:29; 27:52,60; 28:8; Mark 5:2; 6:29; Luke 11:44; John 5:28; 11:17,31, and often in the Gospels; Acts 13:29; the Septuagint for קֶבֶר, Gen. 23:6,9; 50:5; Isa. 22:16, etc. (Thayer’s Greek Lexicon)

(Przetłumaczę ostatnie zdanie: Septuaginta [w/w terminem, chodzi o μνημεῖον] tłumaczy hebr. קֶבֶר (czyt. kereb = grób) w Rdz 23, 6.9; 50, 5; Iz 22, 16 itd.

26342 τάφος, ου, ὁ literally grave, tomb, sepulcher (MT 23.27); metaphorically, as the throat of an evil person who speaks destructively means of speaking harmfully (RO 3.13) (Friberg, Analytical Lexicon of the Greek New Testament)

5220 τάφος
τάφος, τάφου, ὁ (θάπτω);

1. burial (so from Homer down).

2. a grave, sepulcher (so from Hesiod down): Matt. 23:27,29; 27:61,64,66; 28:1; in a comparison: τάφος ἀνεῳγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν, their speech threatens destruction to others, it is death to someone whenever they open their mouth, Rom. 3:13. The Septuagint for קֶבֶר; and sometimes for קְבוּרָה.* (Thayer’s Greek Lexicon)

(jak widać, także i to słowo było używane na tłumaczenie tego samego hebr. terminu קֶבֶר - grób). Starożytnie Zydzi nie widzieli istotnych różnic pomiędzy słowami greckimi oznaczającymi "grób", bo używali ich zamiennie tłumacząc hebrajskie słowo קֶבֶר - grób.

Dla przykładu: W Rdz 50, 5 Józef mówiąc o grobie dla siebie wykutym w skale używa słowa (w tłumaczeniu Septuaginty - LXX) μνημεῖον natomiast Abraham prosząc o sprzedaż grobu dla swojej żony, Sary, używa słowa (chodzi oczywiście znowu o greckie tłumaczenie) τάφος (zobacz poniżej). Wydaje się, że ten pierwszy termin odnosi się raczej do grobu wykutego w skale, podczas gdy drugi termin jest bardziej ogólny, pochodzący od czasownika θάπτω - "pogrzebać, sprawić pogrzeb".

Genesis 23:4 «Choć mieszkam wśród was jako przybysz, sprzedajcie mi tu u was grób na własność, abym mógł pochować moją zmarłą». (Rdz 23, 4 BT)

Genesis 23:4 πάροικος καὶ παρεπίδημος ἐγώ εἰμι μεθ᾽ ὑμῶν δότε οὖν μοι κτῆσιν τάφου μεθ᾽ ὑμῶν καὶ θάψω τὸν νεκρόν μου ἀπ᾽ ἐμοῦ (Rdz 23, 4 LXX)

Gdyby to drugie słowo (τάφος) implikowało brak Bożej pamięci o danym zmarłym, to z tego wersetu trzeba było wyciągnąć wniosek, że Abraham chciał, aby Pan Bóg nie pamiętał Sary, co jest oczywistym absurdem. Chetyci odpowiadając na prośbę Abrahama zgadzają się i w odpowiedzi używają słowa: μνημεῖον (23, 6), co świadczy o tym, że te słowa były używane zamiennie, a jeśli jest jakaś różnica, to pewnie tylko ta, że μνημεῖον oznaczał jakiś lepszy rodzaj grobu, czyli np. wyciosany w skale. Myślę, że to taka sama różnica jak pomiędzy polskim słowami "grób" - co jest pojęciem ogólnym (odpowiednik gr. τάφος) i "pomnik", "grobowiec", co oznacza jakiś 'lepszy' rodzaj grobu (odpowiedni greckiego słowa μνημεῖον).

Budowanie eschatologii na różnicy pomiędzy tymi terminami jest bezpodstawne, nie mówiąc o tym, że śmieszne.

Vanessa napisał(a):

Cytat:"Smierc druga" nie oznacza unicestwienia. Smierć drugą poniosą ci, którzy zostaną wrzuceni do "jeziora ognia" (A Śmierć i Otchłań wrzucono do jeziora ognia. To jest śmierć druga - jezioro ognia. (Ap 20, 14 - BT)) Natomiast w Ap 20, 10 jest napisane, że katusze tych, którzy zostaną wrzuceni do jeziora ognia, będą trwać na wieki wieków. Z tego wynika, że "śmierć druga" nie oznacza unicestwienia, ale wieczną karę.

Jezioro ognia nie jest literalne ,ale jest to symboli drugiej śmierci bez zmartwychwstania.

Na symboliczny charakter jeziora ognia wskazuje też kontekst, w jakim występuje ono w Objawieniu. Powiedziano, że do jeziora ognia wrzucono śmierć (Obj 19:20; 20:14). Śmierci rzecz jasna nie można dosłownie spalić. Do jeziora ognia zostaje też wrzucony Diabeł, który jako niewidzialna istota duchowa nie poniósłby żadnej szkody w literalnym ogniu (Obj 20:10; por. Wj 3:2 i Sdz 13:20).
Skoro jezioro ognia wyobraża „drugą śmierć”, a w Objawieniu 20:14 wspomniano, iż znajdą się tam „śmierć i Hades”, nie ulega wątpliwości, że nie może ono oznaczać ani śmierci odziedziczonej przez ludzi po Adamie (Rz 5:12), ani Hadesu (Szeolu). Musi więc symbolizować taką śmierć, z której nie ma powrotu, bo śmierć adamowa i Hades mają wydać tych, którzy się w nich znajdują (Obj 20:13), lecz o tym „jeziorze” nigdzie nic takiego nie powiedziano. Trafią natomiast do niego zatwardziali przeciwnicy władzy Bożej, którzy nie zostali zapisani w „księdze życia”, a wrzucenie do jeziora ognia będzie dla nich oznaczać wieczną zagładę, czyli drugą śmierć (Obj 20:15).
Chociaż z powyższych wersetów wyraźnie wynika, że jezioro ognia jest symbolem, niektórzy uzasadniają nimi wiarę w literalnie pojmowane miejsce ognistych męczarni. Powołują się na Objawienie 20:10, gdzie powiedziano, że Diabeł, bestia i fałszywy prorok będą w jeziorze ognia „męczeni dzień i noc na wieki wieków”. Nie może to jednak oznaczać rzeczywistych świadomych męczarni. Wrzuceni do jeziora ognia doznają „drugiej śmierci” (Obj 20:14). A umarli nie są niczego świadomi, nie mogą więc odczuwać bólu ani cierpienia (Kzn 9:5).
W Piśmie Świętym ogniste męki są kojarzone z zagładą i śmiercią. Na przykład w Septuagincie, będącej przekładem Pism Hebrajskich na język grecki, wielokrotnie użyto słowa oznaczającego męczarnie (básanos) w odniesieniu do ukarania śmiercią (Eze 3:20; 32:24, 30). A w Objawieniu tak napisano o metropolii, jaką jest Babilon Wielki: „Królowie ziemi (...) będą nad nią płakać i uderzać się ze smutku, patrząc na dym jej pożaru, stojąc w oddali z bojaźni przed jej męczarnią [gr. basanismoú]” (Obj 18:9, 10). Później anioł wyjaśnił, co oznaczają te męczarnie: „Tak Babilon, wielka metropolia, zostanie z rozmachem zrzucona i już nigdy nie będzie znaleziona” (Obj 18:21). Ogniste męki są więc tutaj równoznaczne z zagładą, a w wypadku Babilonu Wielkiego — z wiecznym unicestwieniem (por. Obj 17:16; 18:8, 15-17, 19).
A zatem ‛męczeni [od gr. basanízo] na wieki wieków’ w jeziorze ognia podlegają „drugiej śmierci”, z której nie ma zmartwychwstania. Pokrewne słowo greckie basanistés zostało przetłumaczone w Mateusza 18:34 na ‛dozorca więzienny’ (por. Mt 18:30). Wtrąceni do jeziora ognia będą więc przez całą wieczność ‛uwięzieni’ pod ‛dozorem’ śmierci

Skoro ci, którzy zostaną wrzuceni do jeziora ognia, będą cierpieć męki wieczne, "jezioro ognia" nie oznacza unicestwienia.

[Vanessa]

Cytat:Budowanie eschatologii na różnicy pomiędzy tymi terminami jest bezpodstawne, nie mówiąc o tym, że śmieszne.

Śmieszne jest dla ciebie zachowanie w pamięci u Boga Jego sług?

Ml 3:16-17 Br „Tak między sobą mówili ci wszyscy, co Pana się boją. I na wieść o tym wszystkim Pan ich wysłuchał. I na oczach Jego spisano to w księdze, w której znajdują się wszystkie wspomnienia o tych, co Pana się boją i czczą święte imię Jego.(17) W dniu mojego nadejścia - mówi Pan Zastępów - staną się moją szczególną własnością. Ja znów okażę im moją życzliwość, jak dobry ojciec względem posłusznego syna.”

Cytat:Skoro ci, którzy zostaną wrzuceni do jeziora ognia, będą cierpieć męki wieczne, "jezioro ognia" nie oznacza unicestwienia.

Czyli Bóg jest sadystą ,który męczy wiecznie ludzi w piekle?Widac ,że nie przeczytałeś co napisałam ,albo nie rozumiesz tego.