Czy powinny wisieć na ścianach krzyże w szkolnych klasach?

[Drizzt]

Wojtek:

O jaki Kościół walczę? Bardzo prosty:

1. Kościół, który potrafi przyznać się do błędów, i nie kreuje wizji siebie jako czegoś ponad-ludzkiego. Który na zarzuty, ze z ich powodu stało się to czy tamto złe, potrafi powiedzieć: "Tak, daliśmy ciała, przepraszamy. Na przyszłość postaramy się lepiej" A nie Kościół, którego automatyczną reakcją jest usprawiedliwianie, uniki, zamiatanie pod dywan, wyciszanie.

Bo: Taki Kościół jest wiarygodny, o wiele bliższy ludziom. Sprawia, że ludzie mogą się z klerem solidaryzować, pomagać sobie nawzajem w dążeniu do świętości.

2. Kościół, który dba o swój wizerunek nie przez wyciszanie faktów, ale przez klarowne, jawne ich rozwiązywanie.

Bo: Możesz powiedzieć, że po co robić rozgłos. Nie rozgłos, ale pokazanie wiernym, że Kościół DBA o to, co się w nim dzieje. Że nie jest zamkniętą kliką, ale ceni prawość i jawność.

3. Kościół, w którym i kobiety, i mężczyźni mają równe prawa - bez zasłaniania się banałami i usprawiedliwieniami, że "bo przecież Jezus miał tylko apostołów-mężczyzn".

Bo: Dopiero Kościół, w którym na każdym szczeblu, od zwykłych wiernych po papieża, jest pełna równość, godny jest, by nazywać się "powszechnym".

4. Kościół, który dba o to, by kapłani byli do swojej roli dobrze przygotowani. A jeśli zauważa nieprawości czy zepsucie, potrafi być faktyczną matką, która te nieprawości niweluje.

Bo: Nie czarujmy się, rzadko jest tak, że jakiś człowiek jest dobry, i nagle mu coś "strzeli do głowy", i zrobi coś MOCNO złego. Raczej widać, że rozwój duchowy tego człowieka zmierza w nieprawidłowym kierunku. Różnego rodzaju afery o księży-tyranów, pedofili, gwałcicieli, dorobkiewiczów są skutkiem tego, że jego przełożeni w porę nie zauważyli (co świadczy o braku zainteresowania), że z ich podopiecznym dzieje się coś niedobrego, lub też, w imię dobrego imienia Kościoła - nie reagowali.


Reasumując, walczę o Kościół, który owszem, ma swoje wady, swoje grzeszki, ale który potrafi się do nich przyznać, walczyć z nieprawością, który nie traktuje siebie jak zamkniętą klikę, której dobre imie jest ważniejsze od krzywdy ludzkiej. Kościół, który potrafi przyznać się do błędu. I Kościół, którego powszechność nie jest tylko ładną frazą, ale faktem.