Pytania do ŚJ

[Jacek.J]

gossia

Cytat:1)Co byś w takim razie powiedział świadkowi który jest po kilku próbach samobójczych, dąży do popełnienia samobójstwa i twierdzi że: Jeśli się zabije to już nie zmartwychwstanie a jak nie zmartwychwstanie to będzie to co wtedy zanim ta osoba się urodziła czyli nic...

To bardzo trudna sprawa. Starałbym się unikać z taką osobą w rozmowie radzenia jej cokolwiek bo nie czuję się radzić takiej osobie. A trzeba poważnie wziąć pod uwagę że podczas jakiejś próby radzenia takiej osobie można powiedzieć coś co ją ośmieli do następnej próby samobója. Jeśli nie miałbym już wyjścia i musiałbym coś poradzić to rozmowę z odpowiednim lekarzem który w tym byłby kompetentny ewentualnie konsultacje z wieloma lekarzami. A w zasadzie sam postarałbym się o zorganizowanie takiej konsultacji. Człowiek w depresji jest introwertykiem i jest mu wszystko jedno co się z nim stanie więc taki wysiłek jak załatwianie wizyt lekarskich jest poza jego możliwością działania. Dość dobrze się orientuję jak wygląda umysł depesanta od strony biochemicznej, a w tym leży problem takiego człowieka. Obszar mózgu odpowiedzialny za emocje i nastrój jest otoczony - jak wszystkie obszary mózgu- neuroprzekaźnikiem serotoniny i neodrenaliny . To taka „ zupa” chemiczna. Jeśli w tej „ zupie” jest za mało serotoniny impulsy elektryczne które przebiegają między poszczególnymi komórkami neuronów poprzez synapsy są utrudnione. Synapsy to bezstykowe zakończenia komórek nerwowych między którymi podczas przepływu informacji przeskakuje iskra elektryczna. Jeśli serotoniny jest za mało iskra te są za słabe co powoduje wadliwe funkcjonowanie emocji. To samo się dzieje z neodrenaliną która jest odpowiedzialna za energię witalną w organizmie. Osoba mająca takie problemy w zasadzie jest nieuleczalne chora i musi przyjmować leki do końca życia. Niestety leki antydepresyjne nie są cudotwórcze i po ich zażyciu trzeba być świadomym że nie poprawią stanu nastroju do tego stopnia aż człowiek będzie radosny i szczęśliwy. Leki takie tylko utrzymują stan nastroju pacjenta na poziomie około „zera” to znaczy nie pozwalają by pacjent wpadało w głębokie „dołki” psychiczne, ale i nie pozwalają na radość z życia. Jak wspomniałem człowieka taki jest introwertykiem może mu umrzeć np. jakaś bliska osoba i nie robi to na nim większego wrażenia. Morze koło niego upaść odbezpieczony granat wojskowy, a ona będzie się zastanawiać czy warto uciekać czy może go odrzucić? W przypadku zdrowego człowieka taki by w sekundę rozwinął szybkość światła na wysokości lamperii uciekając. Ale karzy depersant ma inną przyczynę depresji i inny mechanizm powodujący długotrwałe zaniżenia nastroju. Na przykład myśli autodestrukcyjne może wywoływać skład chemiczny płynu do naczyń, odświeżacz powietrza, szampon itp. Jest to bardzo trudne do ustaleni, ale jeśli się już znajdzie przyczynę to w 90% jest się wyleczonym. Poprawa zdrowia u takiego leczonego pacjenta przychodzi naprawdę pomału trwa to kilka lat 5 nawet to 7. Oczywiście u każdego jest inny przebieg takiej choroby. Chodzi o to żeby pacjent nie spodziewał się szybkiej poprawy tylko miał świadomość że to nie hop siup. Ale warto uświadomić takiego człowieka z tym co tu napisałem bo to pierwszy stopień to wali z chorobą to znaczy być świadomym mechanizmów swojej choroby. W takiej sytuacji gdy ma atak „dołka” może nastawić się że tak musi być przez najbliższe dwa dni – bo tyle za zwyczaj taki dołek trwa u leczonego człowieka- a potem wszystko będzie wracać do normy. Poprawę można też uzyskać poprzez zmianę środowiska i wiele innych czynników o których gdyby tu pisać to wyszła by z tego cała książka. Ale podstawą jest świadomość swojej choroby czyli wiedzieć o niej jak najwięcej. Moim zdaniem jest to najokrutniejsza choroba jaka może się przytrafić człowiekowi. Bo chory na raka, stwardnienie rozsiane, który nie chodzi, mimo wszystko potrafi się od czasu do czasu czymś cieszyć, mieć z czegoś radość odczuwać drobne szczęścia, a depresant nie rozumie co to jest radość nie rozumie co to znaczy szczęście, nigdy się nie cieszy, nigdy się nie uśmiecha szczerze tylko sztucznie. Gdy rozmyśla o śmierci robi czystą kalkulację. W chwili śmierci co traci? Szczęście? Nie bo to w nim umarło już go nie ma i nawet nie wie ci to takiego, radość? Nie, bo to w nim umarło nawet nie pamięta co to jest mieć radość, zadowolenie, przyjemność, chęć życia, wszystko to jest w nim martwe. Więc co traci? Ból, cierpienie, obrzydzenie do życia, krzywdę, gorycz, udręki, uciemiężenie słowem wszelkie zło które w nim żyje. Podsumowując! Życie to żywe cierpienie i udręki, permanentny ból, śmierć to ulga, spokój podobny do przyjemnego snu gdzie nikt nie zrobi jej już nic złego, żadnej krzywdy. Jak odpowie na pytanie „czy warto w takim razie umrzeć”?...słowem takiej osobie trzeba radzić, a raczej zapewnić dobre leczenie.


gossia

Cytat:2) Z tego co piszesz wynika że wierzycie w miłosierdzie Boga jak je rozumiesz/rozumiecie?

Człowiek który ma myśli autodestrukcyjne jest w tak opłakanym stanie emocjonalnym że sam widok takiego człowieka sprawia Bogu ból i ściska Boga za serce. Musiałby być sadystycznym zbrodniarzem i cynikiem by skazywać samobójcę na „wieczne potępienie” tylko dlatego że nie miał siły od Boga żeby żyć. Sądzę że przebaczy takiemu człowiekowi ze względu na okoliczności. W biblii jest wiele przykładów tysiąc razy gorszych zbrodni które Bóg wybaczył winowajcą gdy okazali skruchę dziwne by było gdyby nie wybaczył samobójcy. Nie wiem czy chciałbym wielbić Boga który by prawo stawiał ponad miłosierdzie. Ale taki nie jest: Mat 12:7BT Gdybyście zrozumieli, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary, nie potępialibyście niewinnych.