"Lefebryzm i lefebryści

[ks. Arkadiusz]

Akurat odejścia od wiary w Europie nie trzeba kojarzyć z reformą V II. Przynajmniej nie ma na to dowodów. Osobiście uważam, że gdyby nie V II to odejście od wiary było by dużo większe. Ale na to też nie mam dowodów. Mogę tylko zauważyć, że jakoś tłumy nie rzuciły sie do świątyń bpa Lefebvre'a. A od wejścia na tron piotrowy K. Wojtyły raczej wzrosła liczba katolików z 700 mln do ponad 1 mld. Oczywiście ilość nie zawsze idzie z jakością, ale warto zauważyć, że właśnie po V II "narodziła" się aktywność świeckich w Kościele. Powstały liczne grupy, stowarzyszenia, wspólnoty, o charakterze modlitewnym, społecznym i charytatywnym.

Nikt nie wątpi, że V II był soborem pastoralnym a nie dogmatycznym. Słowa kard. Wojtyły wydają się być logiczne. Powiedział o tym, że Kościół nie zrywa z tradycją (dogmatyczną, prawną, liturgiczną…). Nowe czasy wymogły jednak pewne zmiany, powiedziałbym kosmetyczne. Przecież Sobór nie zniósł żadnego dogmatu, nie zniósł tradycji celibatu, etc. etc. etc.

Ojcowie Soborowi pochylili się nad Tradycją Kościoła i całą spuścizną dwóch tysięcy lat. Najbardziej rzucają się w oczy chyba zmiany w liturgii. Przez dwa tysiące lat zdążyła wymrzeć łacina (kiedyś najpopularniejszy język na świecie). Bogu dzięki, że zezwolono na używanie języków narodowych a nie „zmuszono” nas do używania dzisiaj najpopularniejszego języka (angielski lub hiszpański). Zrobiono to dla pożytku wiernych. Zniesiono różne gesty powtórzeń, które trafiły do liturgii w jakiś niewiadomy sposób i niczego nie wnosiły. Obficiej „zastawiono stół Słowa Bożego”.

Mógłbym jeszcze wymieniać, ale po tym, co tu napisałem naprawdę nie widzę nic złego w reformie lit. V II.

Odnośnie osoby bpa Lefebvre'a nie będę się powtarzał.