Jeszcze o krzyżach. (POLITYKA - WYBORY PREZYDENCKIE)

[Drizzt]

Sant, nie zgodzę się z Twoją oceną antymoralności i amoralności. Wydaje mi się, że dochodzi tu do zlania się pojęć. Wyjaśnijmy więc może jasno różnicę.

Najpierw antymoralność. Człowiek antymoralny wyznaje zasady odwrotne do uznawanych w społeczeństwie. Czyli, jeżeli za wyznacznik moralności weźmiemy roboczo Dekalog, to człowiek antymoralny będzie wyznawał przykazania takie jak "zabijaj", "kradnij", "oszukuj". Będą to dla niego NAKAZY, do których się stosuje, odwrotne do ogólnie przyjętych.

Natomiast człowiek amoralny nie uznaje odgórnie narzuconych zasad. Człowiek taki może być pełen miłości, kochający, współczujący i uczynny - ale będzie taki dlatego, że sam zdecyduje się na taką postawę, a nie dlatego, że wymaga tego od niego jakaś grupa religijna, społeczna czy jakakolwiek inna, "dostarczająca" różnego rodzaju zasady.

Porownujesz człowieka amoralnego do zwierzęcia, którym rozporządzają żądze. Uważam takie porównanie za krzywdzące. Człowiek amoralny równie dobrze może panować nad żądzami, temperamentem czy różnymi pragnieniami - tyle tylko, że zrobi tak z własnej woli, a nie przez strach przed jakimś potępieniem, czy też dlatego, że jego grupa wyznaniowa nie toleruje takiej postawy. To będzie jego suwerenna decyzja.

Wydaje mi się, że w naszym społeczeństwie amoralność jest mocno demonizowana. Możliwe, że wynika to ze strachu przed swobodą człowieka, z przeświadczenia, że jeśli człowieka "spuścić ze smyczy", to od razu zacznie "bałaganić". Niestety, w społeczeństwie można dostrzec taką wizję człowieka, człowieka, który nie pilnowany, nie obwarowany zasadami, nakazami, nie ograniczany przez tabu, z gruntu rzeczy ciągnie jedynie w stronę negatywną.

Ale to tylko w kwestii wyjaśnienia, powróćmy do tematu głównego. Pomińmy to, jaki symbol niechrześcijański miałby zastąpić krzyż - czy to będzie pentagram, czy też Yin-Yang, czy choćby kwiat życia. Otóż sądzę, że gdyby taka zamiana została dokonana, katolicy podnieśliby niesamowity raban, powołując się na to, że są ZMUSZANI do oglądania symboli czy odrębnej, czy też sprzecznej z ich wiary. Bo niestety, człowiek rozumie drugiego człowieka dopiero w sytuacji, w której zostanie postawiony na jego miejscu.

Ponadto, krzyże również biernie, nie wprost, ale indoktrynują w chrześcijaństwo. Tworzą obraz życia jako przepełnionego chrześcijaństwem, chrześcijaństwo staje się niejako normą społeczną. A tego właśnie nie chcą wyznawcy innych wyznań. Nie chcą, by normy religijne przenikały w normy społeczne, czy, co gorsza, w postanowienia państwowe. Chcą kraju, który z samej swojej zasady jest odrębny od religii, nie wspomaga żadnej z religii. Aby religia stała się tym, czym być powinna - indywidualną sprawą każdego człowieka, a nie częścią kultury i ładu społecznego.

Dlatego też krzyż im przeszkadza. Przeszkadza nie jako sam symbol, ale jako element tworzenia państwa wyznaniowego, które może wyznaniowym nie jest w myśl Konstytucji, jednak jest jeśli chodzi o mentalność czy na wpływy środowisk katolickich i ich subiektywnych opinii czy poglądów.

Przykładem może być sprawa in vitro czy aborcji, w której państwo, zamiast koncentrować się na medycznych i społecznych konsekwencjach, niejako zmuszani są do brania pod uwagę postaw religijnych - które z kolei w ustalaniu spraw państwowych, w tym prawa, nie powinny mieć miejsca w państwie nie będącym państwem wyznaniowym.