Drizzt napisał(a):Przy czym patologie te przybierają często bardzo poważną formę, zagrażającą życiu czy zdrowiu (tak fizycznemu, jak i psychicznemu) członków rodziny.
Gdzie leży problem? Ano w tym, że aby taka rodzina wyszła na prostą, KONIECZNA jest interwencja z zewnątrz. W dodatku interwencja przymusowa, gdyż członkowie rodziny często nie chcą bądź boją się przyjmować pomoc dobrowolną, o samotnym jej poszukiwaniu nie mówiąc.
Do czego zmierzam - że różnego rodzaju urzędy pomocy, mające prawo udzielać pomocy OBLIGATORYJNEJ (takiej, której rodzina nie może odmówić) są po prostu, drogą eliminacji, konieczne.
Masz rację Drizzt. Ważne jest aby taka rodzina wyszła na prostą. Tylko taka ustawa powinna bardziej dotyczyć rodzin patologicznych a nie normalnych rodzin. Oczywiście i w normalnych rodzinach często rodzice trochę przesadzają z karaniem dzieci i tutaj jakaś pomoc też jest potrzebna, ale napewno nie po przez odbieranie dzieci, ale po przez pomoc psychologiczną a więc kontakt z psuchologiem, pedagogiem, aby wspólnie rozwiązywać problem z zachowaniem niwłaściwym dziecka. Należy brać też pod uwagę, że obecnie rodzice w ferworze pogoni za środkami na utrzymanie swojej rodziny nie mają czasu na to, aby poświęcić czas na czytanie książek o wychowaniu dzieci, aby też poświęcić więcej czasu swoim dzieciom. Gdyby państwo lepiej troszczyło sie o rodzinę to zamiast takich ustaw, które mogą rodzinę krzywdzić pomyslało jak rodzinom naprawdę pomagać, tym bardziej takim, których na wiele rzeczy nie stać a rodzice musza harować aby zarobić na utrzymanie, muszą też sprostać domowym obowiązkom a gdzie znaleźć czas na czytanie, gdzie znaleźć czas dla dzieci, aby przybywać z nimi jak najczęściej.
Często tacy rodzice w sytuacjach stresowych nadużywają siły lub rozwiązują sytuacje w niewłaściwy sposób, jednak nie można dopuszczać się niszczenia rodziny zabierając dziecko takim rodzicom i pakować ich do jakieś rodziny czy ośrodka. Tutaj potrzeba znacznie innego działania. Potrzebna jest także pomoc finansowa rodzinom, odpowiednie warunki pracy, aby rodzice mogli poświęcać czas dla dzieci. Dając większe uprawnienia pracodawcom, aby mogli rozwijać działalność, aby mogli inewstować zapomina się o prawach pracownika, który też powinien mieć jakieś prawa, szczególnie do wyższego wynagrodzenia, do większej ilości czasu, który może poświęcić rodzinie. Harowanie od świtu do wieczora za marne pieniądze, niskie zasiłki rodzinne sprawiają że rodzice muszą podejmować dodatkowe prace aby zarobić więcej co jeszcze bardziej ogranicza czas dla dzieci, budżet domowy. To wszystko wpływa na stres jakim poddawani są rodzice. Czy taki stres nie wpływa negatywnie na relacje w rodzinie, na reakcje rodziców względem siebie, względem dzieci? Takie sytuacje należy rozwiązywać anie karać rodziny odbieraniem dzieci za dawane klapsy czy inne formy kar. Rodzice nie zawsze s ytuacjach stresowych sa w stanie logicznie myśleć, szukać szybko właściwych rozwiązań.
Wniosek wysuwa się taki, że najłatwiej winę za stan dziecka należy zwalać na zapracowanych rodziców a państwo umywa rece uchwalając ustawę, która w szybki sposób ma rozwiązywać problem rodzinny dotyczący nadużywaniem przemocy fizycznej jak i psychicznej względem dzieci. Tyle, że tą przemoc psychiczną sami tworzą w sposób ustawowy niszcząc rodzinę, która jest przecież jedną z głównych komórek naszego społeczeństwa, może nawet najważniejszą.
Co do przyjmowania tej pomocy dobrowolnie lub jej szukaniu to nie jest tak do końca prawdą, że rodziny pomocy nie szukają. Boja sie tylko tego, że zgłaszając się do opieki społęcznej lub psychologa zostaną źle potraktowani, że mogą im odebrać dziecko/dzieci, gdy dowiedzą się, że np karali dziecko klapsami czy akarniem w inny sposób. Nie mówie tutaj o sytuacjach naprawdę tragicznych, gdy dziecko jest katowane czy bite, poniżane, ale o zwykłym traktowaniu dziecka, które nie wynika często z zamiaru skrzywdzenia dziecka, ale na przywróceniu dziecka do porządku gdy np zachowuje się agresywnie względem rodziców lub w inny sposób okazuje swoją agresję. Tutaj potrzeba jest konkretnej gwarancji dla rodziców, zapewnienia ich o pomocy bez takich niszczących rodzinę środków.
Rodzice się boją i nie szukają pomocy, wolą sami rozwiązywać problemy rodzinne, gdyż na pomoc państwa liczyć nie mogą, i chyba słusznie, gdyż działanie państwowych instytucji pomocy są znane nie od dziś, tak samo dotyczy to pomocy państwa względem rodzin - rodziny są zdane same na siebie. Cóż więc się dziwić. Ateraz rząd pokazuje jeszcze bardziej jak troszczy sie o rodzinę - najszybsze, najłatwiejsze rozwiąznie problemu - zabrać dzieci rodzicom, bo pracownik socjalny tak uzna?
Działanie rządu, państwa względem rodziny opiera się na takim samym schemacie jaki znany jest z walki między grupami politycznymi, politykami. Trzeba na kogoś winę zwalić, w takiej sytuacji, najlepiej zwalić ja na rodziców, samemu bowiem trudno przyznać się do winy, trudno się przyznać do zaniedbań względem rodziny rzucając rodzinom bardziej potrzrebującym jakieś skromne pieniądze i zachęcając do dalszego decydowania się na kolejne dzieci. A potem co ? Radź sobie rodzino sama, dostałaś co ci przysługiwało. Tak?
Rodzina aby mogła szukać pomocy samodzielnie powinna mieć zaufanie do takich placówek pomocy, aby mogła mieć gwarancję, że tą pomoc znajdzie bez konieczności niszczenia rodziny, bez konieczności odbierania im dzieci, aby też można było pomóc rodzinie prawnie i finansowo tzn . aby rodzice mogli mieć możliwość uczciwego podjęcia pracy jeśli to konieczne, aby mogli mieć warunki do spędzania czasu z dziećmi, pomocy w szukaniu pracy, rozwiązywania problemów pedagogicznych. Czy placówki są w stanie rodzinom to gwarantować? Wątpię. A tego włąśnie rodziny potrzebują, aby normalnie funkcjonować.
Ta pomoc obligatoryjna nie wiele rodzinom daje. Rodzina potrzebuje opieki konkretnej, bardziej sprezyowanej i też opartej na zrozumieniu a nie tylko prawie działającym ku temu aby tylko dziecko poczuło się bezpieczne. W przypadku, gdy rzezcywiście życie lub zdrowie dziecka jest zagrożone to rozumiem, że interewencja i pomoc jest koniecznie potrzebna, ale w innych sytuacjach pomoc ośrodków pomocy nie wiele daje a biorąc pod uwagę biurokratyczne formalności jeszcze bardziej zniechęca do szukania pomocy lub jej przyjmowanie.
I mam nadzieję, że kiedyś ktoś o tym wszystkim pomyśli, że ktoś zupełnie inaczej spojrzy na problemy rodziny, jak bardzo jest ona ważna w społeczeństwie i że w końcu rodziny będa mogły liczyć na każdą pomoc z uwzględnieniem gwarancji ochrony praw rodziny do wychowywania dzieci, aby mogły mieć to wszystko czego im potrzeba - miłości, czasu rodziców i środków potrzebnych do edukacji.
Oczywiście to jest tylko moja opinia, wnioski wyciągnięte z obserwacji sytuacji w naszym kraju a która dotyczy problematyki rodzinnej, tym bardziej, że sam mam dzieci, więc tym bardziej ta tematyka jest mi bliska, z troski o własne dzieci.
Pozdrawiam
/
Zbierania podpisów przeciw ustawie "przemocy w rodzinie
