gossia napisał(a):chrzest rządzi się trochę innymi prawami w przypadku niemowlęcia lub b. małego dziecka co prawda rodzice podejmują decyzje ale też oni się deklarują i ponoszą odpowiedzialność.
Powiem szczerze, że nie "kupuję" tego. Bo tak na prawdę, przy takim założeniu, kiedy w zasadzie człowiek zaczyna odpowiadać sam za siebie, a kończy się odpowiedzialność (przynajmniej ta największa) rodziców?
Weźmy przykład. Dziecko lat 13. Nie chodzi do Kościoła, bo stwierdza, że z takich czy innych powodów nie chce. Czyja jest wtedy odpowiedzialność (grzech)? Dziecka? Rodziców? Bo z jednej strony, 13 lat to na tyle dużo, że młody człowiek jest już z grubsza świadomy swojego postępowania, jakichś zrębów religii etc. Z drugiej strony, to na tyle mało, że nie jest jeszcze w pełni umysłowo dojrzały, by decydować sam o sobie. Więc co?
Niestety, utarty zwyczaj chrzczenia dzieci w wieku rok czy nawet mniej, rozmywa całą sprawę. Sprawia, że tak na prawdę nie wiadomo, kto jest za kogo i za co odpowiedzialny, w jakim stopniu, do kiedy etc.
O wiele lepszym pomysłem byłoby ustalenie jasnej, niezmiennej granicy 18 lat. Dlatego 18-cie, bo już w społeczeństwie się ten wiek utrwalił, w dodatku w tym wieku właśnie człowiek zaczyna odpowiadać za siebie w kwestiach prawnych - religia powinna iść tu w parze.
Chrzest natomiast powinien być w pełni świadomy, aby człowiek sam mógł zdecydować, czy tego chce, czy też nie. Jako zmywający grzechy, powinien być odpowiednikiem tego, co w pogaństwie określa się "rytuałem przejścia" - mocną granicą między dawnym życiem, a nowo rozpoczętą, ŚWIADOMIE rozpoczętą drogą. Wychowanie, które rodzice dadzą dziecku, powinno być jedynie przygotowaniem do tego aktu, utwierdzeniem dziecka w wyborze, w decyzji, przygotowaniem do pełnego, chrześcijańskiego życia.
Obecnie, niestety, chrzest jest już czymś w rodzaju wczesnej indoktrynacji, pewnego zaszufladkowania człowieka, mocno sugerującego mu jedną ścieżkę, mimo, że nie wie nawet, co się dzieje. Można to porównać, choć nieco naciąganie, do japońskich kamikaze - od małego szkolonych do pewnych emocji, uczuć, wyborów, decyzji. Nie pochwalam tego (ani chrztu, ani szkolenia kamikaze, dla jasności)
Cytat:Natomiast w moim przekonaniu kiedy rodzice składają jedynie puste deklaracje przynieść to może szkodę, ponieważ zmniejsza to szansę owego człowieka na pójście do nieba.
I tu pojawia się kolejne ważne pytanie: na ile wybory człowieka są JEGO wyborami, a na ile człowiek jest ukształtowany przez społeczeństwo. Czy wszelkie nasze wybory nie są czasami konsekwencją wpływów, które wywarło na nas społeczeństwo, od takich drobiazgów, jak niechęć do blondynek (bo akurat facet miał jeszcze w wieku 15 lat dziewczynę blondynkę, która go zostawiła, i mu się zakodowało w podświadomości), do takich ważnych rzeczy, jak np zachowania przestępcze (np dorastanie w środowisku patologicznym, przestępczym)?
A w konsekwencji - czy w ogóle możemy odpowiadać za swoje czyny? Czy są to czyny nasze, czy konstruktu powstałego w wyniku interakcji społeczno-kulturowych?
Dość niepokojące pytanie, na które wolałbym odpowiedzieć, że jednak to nasza wola decyduje. Ale będąc szczerym ze sobą, nie mogę w pełni udzielić takiej odpowiedzi...
PS. Do moderacji. Robi się tu, jak widzę, spory offtop, idący w kwestie Chrztu. Może warto byłoby przenieść tą część do innego tematu, tudzież stworzyć nowy? Myślę, że rozjaśniłoby to dyskusję
/
Dlaczego młodzi boją się małżeństwa?
