Modlitwy

[omyk]

Kluczem jest to, czy znasz Boga, do którego się modlisz Bo jeżeli nie masz pewności, czy modlisz się do Boga, czy do energii, czy do demonów... czy do ściany, to powiedziałabym nawet, że to dość niebezpieczna sytuacja. Ale jeżeli pielęgnujesz osobistą relację z Bogiem, to możesz powiedzieć: znam, wiem, Komu ufam. Całe życie będę poznawać, ale jednocześnie już teraz na miarę mojego dzisiejszego poznania "znam". To mi daje pewność, że nie kieruję moich modlitw pod zły adres, że nie odejdę z pustymi rękami modląc się do ściany, albo z niechcianym "ogonem" przyzywając niechcący demony. Ta pewność wynika z mojego subiektywnego doświadczenia zweryfikowanego i zobiektywizowanego odwołaniem do nauczania Kościoła. Podobnie św. Paweł najpierw pod Damaszkiem spotkał żywego Chrystusa, ale potem udał się po mandat apostolski do św. Piotra. Było osobiste doświadczenie i jego obiektywizacja przez Kościół.
(Spiohu: uważałam dzisiaj na formacji )

Jeżeli nie zna się osoby z którą chce się rozmawiać, ani nie ma się pewności, czy istnieje, czy jest osobą, czy może falą radiową albo próżnią, to jak można rozmawiać? O czym? Nawet wobec obcych ludzi istnieje pewna naturalna powściągliwość, a przecież mamy przynajmniej tę pewność, że są osobami...

Kluczem tu jest zakochanie w Osobie. Nie muszę nic z tego mieć. Tak, to dobrze, że mam. Ale nie muszę. Na randkę z Ukochanym chętnie przyjdę niezależnie od tego, czy przyniesie kwiaty