Zawód - terapeuta

[aga]

Czy ktoś słyszał o tym, by osoba z zaburzeniami osobowości, po hmm... dorośnięciu, a więc po wyleczeniu została terapeutą, na przykład zajęciowym? Wiem, że nie przyjmują do szkoły osób z zaburzeniami psychicznymi (w tym osobowości, nerwicą), ale z drugiej strony nie trzeba się przyznawać Wiadomo, że najlepszym terapeutą jest ten, kto sam wcześniej miał problemy (np alkoholik). Jak myślicie? Czy za jakiś czas powiedzmy byłaby szansa?

[gossia]

po wyleczeniu tak, bez wyleczenia nie,

a co do nie przyznawania się do zaburzeń to bardzo zły pomysł możesz w ten sposób skrzywdzić bardzo wiele osób (te zasady nie są bezzasadne), o ile "twój anioł stróż" nie zorientuje się że że masz problemy natury psychicznej co jest mało prawdopodobne.

[aga]

No tak, jeśli o mnie chodzi, nie zdecydowałabym się na zawód psychoterapeuty, gdybym sama nie czuła się na tyle silna psychicznie, by sobie poradzić, no i też mam duże poczucie odpowiedzialności, w tym sensie, że nie podjęłabym się pracy z osobami, które ja mogłabym skrzywdzić.
Ale rzeczywiście, oni na takich kursach weryfikują zdatność do zawodu, a u mnie cóż, jeszcze nie da się ukryć.

[Annnika]

Gdyby najlepiej leczyli ci, co sami chorowali, to wielu lekarzy zdrowych jak byki musiałoby być przeciętniakami w zawodzie.

Terapeuta musi być cho....nie silny psychicznie, nie wiem, czy osoba, która sama takiej pomocy potrzebowała będzie na tyle silna i uporządkowana, żeby pełnić drugą rolę.

[aga]

Annnika napisał(a):Gdyby najlepiej leczyli ci, co sami chorowali, to wielu lekarzy zdrowych jak byki musiałoby być przeciętniakami w zawodzie.

Nie mam najlepszego zdania o pseudopsychologach, którzy czegoś się nauczyli z książek, a nic nie rozumieją.

[Drizzt]

Cóż, każdy kij ma dwa końce. Z jednej strony faktem jest, że psychoterapeuta, który sam coś przeżył, może mieć większy wgląd w sytuację pacjenta. Z drugiej strony, taki terapeuta może również zbyt mocno emocjonalnie podchodzić do spraw klienta, co może zaciemniać mu zdrowe, klarowne, i przede wszystkim - profesjonalne spojrzenie na sytuację.

Dlatego trudno tutaj oceniać "zbiorowo" - wszystko zależy do indywidualnych własciwości danego człowieka.

[aga]

Drizzt napisał(a):terapeuta może również zbyt mocno emocjonalnie podchodzić do spraw klienta, co może zaciemniać mu zdrowe, klarowne, i przede wszystkim - profesjonalne spojrzenie na sytuację.

Jeśli przejdzie dogłębną i profesjonalną terapię - raczej nie. Inaczej nie mógłby wtedy wykonywać zawodu. Ale żeby wyzdrowieć, trzeba mieć kupę forsy, bo taka terapia kosztuje.

[spioh]

dziwny podział jakiś tutaj na teoretyków i nieteoretyków. przecież żeby być terapeutą trzeba m.in. przejść lata i stopnie terapii na sobie samym jako kliencie/pacjencie jako el. szkolenia.

[aga]

Nie chodzi o podział. Chodzi o to, że są np psychologowie (sądzę, że terapeuci rzadziej) nieprofesjonalni, którym niekoniecznie chciało się podjąć wysiłek własnej terapii.

[spioh]

przejście terapii jest w większości kierunków terapeutycznych obowiązkowe, samo ukończenie studiów psychologicznych nic tu nie załatwi, choć bardzo pomaga (ponoć )

[Annnika]

Na innym forum Kyllyan opisywał drogę do zostania terapeutę. O ile dobrze zapamiętałam, to co jakiś czas każdy psychoterapeuta musi przejść sam terapię pod kątem kolegi po fachu, co by sam z czasem nie sfiksował - to ogromne obciążenie.

Skoro co najsilniejsi wybrani potrzebują od czasu do czasu takiego "odkurzania", to co mówić o kimś ,kto taki silny nie jest.

To jakby chirurg z protezą usiłował nadal prowadzić skrupulatne i drobiazgowe operacje.

[aga]

Annnika napisał(a):(...)co jakiś czas każdy psychoterapeuta musi przejść sam terapię pod kątem kolegi po fachu, co by sam z czasem nie sfiksował - to ogromne obciążenie.

To się nazywa chyba superwizja.

"Bądźcie pozdrowieni (...)
że jesteście leczeni zamiast leczyć świat (...)" (Kazimierz Dąbrowski)

[spioh]

oj oj.
co innego przejść terapie, żeby dostać papiery na terapeutę. co innego, że będąc terapeutą mam superwizora i chodzę do niego na superwizje, tj. opowiadam mu mniej więcej jakie przypadki się do mnie zgłaszają, jak z nimi postępuję, jakie widzę tego efekty. a co innego to co teraz dorzuciła Annnika, że będąc pod takim obciążeniem sam człowiek potrzebuje się udać na terapię, żeby nie sfiksować.

[aga]

Miałam na myśli właśnie to, że terapeuta opowiada na superwizji o swoich "przypadkach" i w ten sposób wychodzi to, co sam terapeuta ma jeszcze nie przepracowane we własnej, wcześniejszej terapii i co przeszkadza w pracy z pacjentem. No ale nie wiem, może oni też "terapeutyzują się" całe życie.

Superwizja powinna pokrywać trzy obszary:
* formacyjny - związany z rozwijaniem zasobów własnych osoby udzielającej wsparcia, psychoterapeuty
* normatywny - związany z przestrzeganiem przyjętych zasad etyki zawodowej
* wzmacniający - związany z regeneracją sił własnych pomagającego