I co dalej?

[Enson]

Ton pouczający nikogo nie zachęca do wysłuchania, to po pierwsze.
Właśnie taiego czegoś się spodziewałem, to dowodzi że w ogóle nie rozumiesz mojej sytuacji, to po drugie. Przykro mi że to mówię ale brzmisz jak wielu innych z którymi o tym rozmawiałem - po prostu stwierdzasz że Bóg wie lepiej. Takie stwierdzenie jest dla mnie bezuzyteczne. problem w tym że Jego może nie być a ja nie jestem w stanie zmienić się dla kogoś kto być może nie istnieje. Świat przedstawia się tak paskudnie ż trudno mi uwierzyć "na słowo" że Bóg jest dobry i wie co dla nas dobre, skoro dzieją się takie rzeczy - dzieci umierają z głodu i od chorób za co? katolik potrafi tylko powiedzieć że nie zrozumiemy bożego zamysłu-tym samym podkreślając to że wszystko co mówi opiera tylko na wierze, moja wiara upadła, nie jest w stanie niczego podpierać, a kościół nie może mnie wesprzeć bo wymaga ode mnie tego czego nie jestem w stanie zrobić z prostej przyczyny - moja kobieta istnieje, kocham ją i ona mnie, a Bóg? nie wiem i nie będe wiedział czy istnieje, ale nawet jesli to czy mnie za to potępi? Dlaczego jestem taki a nie inny? czyz nie on mnie stworzył?

Powiedziałem już: są rózne rzeczy które nie są w zgodzie z moim sumieniem, których żałuję kiedy je zrobię, a to nie jest. mam oszukiwać się sam przy spowiedzi mówiąc że żałuję i obiecuję poprawę? Ani nie żałuję ani nie obiecam poprawy - i nie znaczy to że mam Boga gdzieś jeśli zna mnie lepiej niż ja sam to powinien to wiedzieć. Przestrzegam 80% przykazań ale dla Kośćioła i tak jestem tym który zbłądził i powinien się nawrócić, a jesli nie mogę? A jesli takim nawróceniem , którego wcalę nie chcę bo nie czuję się wcale gorszy od 100% katolików skrzywdizłbym kogoś? Jesli to byłoby dla mnie grzechem i było niezgodne z moim sumieniem to co?