Czy to kryzys zaufania społecznego do Kościoła Katolickiego?

[TOMASZ32-SANCTI]

Wiesz Mordimerze, gdyby tak każdy sąsiad na drugiego donosił lub kolega na kolegę tylko dlatego, że jedna ze stron coś błędnie powiedziała to:

po pierwsze: sądy miałyby stokroć więcej pracy i tonęły by w tychwszystkich pozwach
po drugie: i tak jest wiele wzajemnych wojen,nieporozumień, waśni między Polakami, więc brakuje jeszcze więcej konfliktów? - tak aby na każdym kroku jeden walczył z drugim i końca tej braterskiej wojny nie było

Czy tego byś chciał? Tak ma wyglądać nasz kraj, gdzie brat na brata donosi, gdzie brat drugiemu pcha się w życie z butami, tylko dlatego, że coś nie tak powiedział?

Po za tym czy ty jesteś nieomylny, bo jesli masz lub uznajesz taką postawę, aby donosić na drugiego człowieka tylko dlatego, że coś nie tak powie podczas rozmowy to widać wtedy, że uważasz się za mądrzejszego, nieomylnego a to już jest naprawdę postawa niewłaściwa i sam chyba dobrze wiesz jak można by ją określić? Dlatego trzeba patrzeć na to co buduje życie człowieka anie co niszczy. Jeśli ktos nawet rozmawia a jest w błędzie to się ten bład uwzględnia, ale nie lata się ze wszystkim do sądów czy innyc instytucji, aby donosić, Wyobraź sobie, że gdy tak się postepuje to potem ktoś może na ciebie donieść z błahego powodu i wtedy ty będziesz w takiej samej sytuacji w jakiej postawiłeś drugiego człowieka a wątpie abyś był nieomylny, wątpię abys nie popełniał błędów. Takie sytuacje się mszczą, tym bardziej gdy sam takim postepowaniem człowiek robi sobie naokoło wrogów zamiast budować przyjaźń.

Popatrz na nasz kraj, popatrz jak wiele konfliktów niszczy rodziny, konkretne środowiska. Tak jest trudno żyć. I mnie nie chodzi o takie bezmyślne łamanie prawa, bo wtedy, kiedy rzeczywiście jest ono łamane, kiedy bezmyslnie krzywdzi się druga osobe to trzeba reagować, ale tez nie można przesadnie ze wszystkim latać po sądach.

Skąd te wszystkie kryzysy zaufania się biorą? z Tych wszystkich konfliktów miedzy ludźmi, z zazdrości, z pychy, z chęci zaszkodzenia drugiemu człowiekowi i końca tego nie widać, sytuacja zamiast sie polepszać to sie pogarsza. Czy taką postawą mamy dawać przykład? Myślę, że bardziej trzeba upominać, zwracać uwage na błędy, starać sie też innych zrozumieć - są ludzie, którzy sami wymyślaja rózne niestworzone rzeczy i je puszczają w obieg, ale i takich trzeba upominać, dopiero jak nie daje to żadnego rezultatu to wtedy można działać, jeśli człowiek świadomie obraża driugiego człowieka nie robiąc sobie nic z tego, wtedy trzeba go stawiać na nogi, aby mógł coś w końcu zrozumieć.

My tutaj nie staramy sie nikogo obrażać, stwarzać manipulacji, po prostu dyskutujemy, wymieniamy róxne poglady, posługujemy sie różnymi materiałami które jakby nie patrzeć - zostały też przez innych napisane, ale to też jeszcze nie oznacza, że każdy taki materiał, argument nie zawiera błędów, nawet róznego rodzaju badania. Przeciez każdy z nas jest człowiekiem i każdy z nas jest omylny. Popatrz, że nawet różne badania w szpitalach czy innych placówkach moga zawierać błędy, bo my nie jestesmy doskonali, maszyny tez nie są doskonałe. Staramy sie jako ludzie, aby wiele rzeczy czy czynności wykonywać jak najlepiej, jak najprecyzyjniej, ale to nie świadczy jeszcze o tym, że nie popełnimy błędów. Ale najważniejsze jest to aby nie być dla drugiego człowieka wilkiem, aby nie niszczyć czy krzywdzic drugiego człowieka tylko dlatego, że widzimy w jego zachowaniu błędy, bo sami nie jesteśmy doskonali. Tylko w taki sposób możemy budować coś co może wiele konfliktów zamienić w pokój. Kara nie zawsze jest dobra, często lepszym rozwiązaniem jest dobry przykład, tak jak w procesiie wychowawczym dzieci : myśli się, że karanie dziecka nie jest dobre dla jego rozwoju, że lepszy jest dobry przykład, tak samo jest z dorosłymi. Jeśli ludzie miedzy soba bdą żyli jak wrogowie to żadno wychowanie dzieci w dobrym przykładzie nie wiele zmieni, bo dzieci prędzej czy póxniej i tak staną oko w oko ze światem dorosłych i zgłupieją, bo nie będa mogły tego wszystkiego zrozumieć: rodzice uczą ich tak, a świat dorosłych wyglada zupełnie inaczej.

Kościół także stoi w obliczu kryzysu, gdyż jest uderzany z każdej strony róznymi zachowaniami ludzi, róznymi sytuacjami, w które Kościół często musi wchodzić a jak już wejdzie to staje sie obiektem zgorszenia, bo jak Kościół może tak postępować? Nam wolno, ale członkom Kościoła już nie wolno upadać, my możemy wszystko, Kościół nie może nic. A Kościół to niestety nie tylko sami hierarchowie, ale też zwkli ludzie, grzesznicy, słabi, upadający, bładzący ludzie jak ci, którzy w Kościele nie są i nie ma się co gorszyć. Najpierw trzeba spojrzec jaką ja sam przedstawiam innym postawę, czy nie jest ona gorsząca dla innych, czy nie szkodzę innym, nie krzywdzę nikogo, gdyz łatwo nam jest zwyklym ludziom oceniać czy krytykować innych samemu nie dając dobrego przykładu. kAŻDY KONFLIKR RODZI NASTEPNY. Może warto pomyśleć, aby zmienic kierunek i pójść w innym, aby tych konfliktów było jak najmniej a nie jak najwięcej.

Oczywiście konflikty były i będą, ale myslę, że jeśli sami będziemy pokazywali jak żyć, aby był pokój, to i innym też może sie to spodobać, inni także mogą pójść za nami i stopniowo sytuacja może sie polepszać a nie pogarszać. I warto też pamiętać, że bez wzajemnego przebaczenia nie będzie zrozumienia, nie będzie pokoju, nie będzie jedności i przyjaźni.

To jest według mnie droga do zmian, innej nie widzę..