Czy to kryzys zaufania społecznego do Kościoła Katolickiego?

[Sant]

A ja się zastanawiam czy nie mozna traktować katolicyzmu w swosób dwojaki:
-raz: jako pewnej tożsamości administracyjnej, która wynika z racji przynależenia poprzez chrzest w Kosciele rzymsko - katolickim, i tu faktycznie zdanie Wojtka może być prawdziwe,
- dwa, jako realizacji swojego chrześcijaństwa w Kościele katolickim i wtedy należałoby odnieść się do owego fragment z Lumen Gentium, podanego przez Inky-ego.
Myślę, że w dyskusjach owe dwa spojrzenia są mylone, a należałoby traktować je łącznie, wręcz komplementarnie. I w tym momencie jednak reflekując rzeczywistość, jawi sie ona dosyć smutno, jeżeli będziemy traktować Kościół triumfalistycznie- tzn że jego sukces objawia sie poprzez wtłoczenie do niego wszystkich ludzi, bo by znaczyło że Kościół poniósł klęskę.
Jednakże jeśli potraktujemy go zgodnie z duchem Soboru Watykańskiego II, mamy inną optykę; Zgodnie z przytoczoną wyżej Konstytucją, Kościół jawi się jako Światło dla Narodów a więc jest czymś co oświetla rzeczywistość świata. I wtedy nie muszą wszyscy być latarniami a są oświeceni. I w tym momencie Kościół realizuje dobrze swoją misję.
Co do drugiej części twojej Wojtku definicji:

Cytat:Katolikiem jest się z racji ochrzczenia w KRzK , a nie za częstotliwość uczęszczania na Eucharystię

, wydaje mi się że częstotliwośc uczęszczania na Eucharystię nie zawsze musi być wyznacznikiem katolicyzmu. Zgodnie z tym co wcześniej napisałem, ktoś kto nawet codziennie jest na Eucharystii nie zawsze musi "świecić", jeśli czyni to z pobudek dajmy na to dewocyjnych, i jeśli chodzi tam dla samego chodzenia a nie ma to wpływu na jego życie. Przecież można zaraz po Eucharystii, przyjęciu komunii, wyjśc z kościoła i spotkanemu nieprzyjacielowi dać w dziób. I wtedy ten ktoś nie będzie światłem a wręcz zgorszeniem dla tych, których ma oświecić. I wtedy on sam wymaga "oświecenia", więc czy jest chrześcijaninem - czy mu się tylko tak wydaje?
Powiem szczerze, że określam sie jako katolik, natomiast trudniej mi przychodzi utożsamienie się z chrześcijaniniem, bo Kościół oświecił moją rzeczywistość i niestety nie spełniam owych kryteriów wyznaczonych przez Lumen Gentium. Dlatego też nie mając odwagi nazwać się chrześcijaninem, używam formy: uczę się chrześcijaństwa, jestem na drodze do niego. Dążę do niego.