KERYGMAT

[jswiec]

YAB napisał(a):I powtarzam swoją (absolutnie prywatną) opinię: wszczynanie publicznych sporów zamiast rzeczowej dyskusji w gronie osób odpowiedzialnych (można ich łatwo znaleźć w realu, nie chowają się) jest działaniem charakterystycznym dla schizmatyków. Jest gorszące. Jest charakterystyczne dla takich forów, jak zielonoswiatkowcy.pl (w prostackim wydaniu) czy tez apologetyka.katolik.pl (w wydaniu wyrafinowanym).

YABie, opadają mi ręce ! Jeśli ktos pisze, że po wyznaniu Jezusa "osobistym Panem i Zbawicielem" juz jest się zbawionym i dopiero wtedy staje się dzieckiem Bożym, to jest to taka sama herezja jak np. zaprzecznie działania sakramentów "samych z siebie" [ex opere operato]. Zwrócenie uwagi mylącemu się bliźniemu jest obowiązkiem sumienia, a nie kwestią "postawienia na swoim" !

Proszę Cię, z kim to my mamy teraz rozmawiać, skoro sam Rzecznik Prasowy wyskakuje nam z odpowiedzią, że my nie mamy prawa niczego kwestionować, bo oni maja podpisy tej słynnej Komisji ? Czy to jest właściwy stosunek do prawdy ? od kiedy to nie ma juz w KRzK prawa do zadawania pytań, zgłaszania wątpliwości ? I czy jeśli tych wątpliwości jest aż tak dużo, to czy Instytucja drukująca podobne materiały nie powinna czuć się w sumieniu zobligowana do zamieszczenia w kolejnych wydaniach stosownych wyjaśnień ?

YAB napisał(a):nowonarodzeni chrześcijanie.... Nie w tym wątku miejsce na dyskusję o tym, ale mam świadomość, że to jedno z pojęć szczególnie uwierających ludzi przywiązanych do sakramentalnej wizji Kościoła - Instytucji li tylko, w dodatku operującej "uduchowionym" językiem oderwanym od codziennego doświadczenia wiary ludzi świeckich.

No dobrze, YABie, powiedzmy, że jest to tylko kwestia terminologiczna. Mnie ta doktryna uwiera tylko o tyle, że implicite zastępuje chrzest wyznaniem z Rz 10,9-10, w czym bardzo przypomina znana praktykę przechodzenia na islam [tam chodzi o formułkę "Jeden jest Allach, a Mahomet jest jego prorokiem" wypowiedzianą koniecznie po staroarabsku - po czym gośc zostaje muzułamaninem].

Narodzenie to akt jednorazowy [tak jak chrzest], natomiast odnowienie duchowe przez radykalne zawierzenie Bogu może sie zdarzyć kilka [naście] [dziesiąt] razy w życiu. A zatem nie jest to nowonarodzenie, ale szczególny moment w życiu, gdzie dzieło stwarzania Nowego Człowieka w nas pokonuje jakąś wielka przeszkodę, a nowe życie rozlewa się w szczególnie odczuwalny sposób. Można by to nazwać "chwilą łaski", "przełomowym spotkaniem z Panem" itp. i to wszystko jest na pewno pożądane i dobre. Natomiast twierdzenie "w tym to dniu naprawdę stałem się chrześcijaninem, bo przedtem nim nie byłem" - jest tylko łudzeniem samego siebie. Owszem mogę powiedzieć "w tym dniu odkryłem ukryty skarb mojego chrztu", "Jezus podbił moje serce", "stałem się po raz pierwszy świadomy, że Duch modli się w moim wnętrzu" itp. ale to wszystko wynika z mojego uprzedniego wszczepienia w Kościół dokonanego na chrzcie.

Praktyka pokazuje, że tzw. "nowonarodzeni chrześcijanie" natychmiast zaczynają uważać się za elitę i gardzą tymi, którzy podobnych doświadczeń nie mieli [oczywiście zawsze są jakieś chlubne wyjątki, ale reguła jest niestety taka].

Natomiast "sakramentalna wizja Kościoła" jest jedyną prawowierną katolicka wizją. Sam Kościół jest sakramentem zbawienia i bez sakramentów nie byłoby Kościoła. Owszem, jeśli przyjmowanie sakramentów jest oderwane od słowa Bożego i nie wydaje konkretnych owoców życia codziennego w postaci charyzmatów [niekoniecznie nadzwyczajnych, najczęściej zwyczajnych], to oczywiste jest, że przyjmujący je łudzą sami siebie i potrzebują na ogół jakiegoś niezłego wstrząsu duchowego, aby wyjść ze swojej powierzchownej i martwej rutyny.

Nie należy jednak przeciwstawiac sobie dwóch subtelnych pych: jednej, chlubiącej się z praktyk sakramentalnych - innej, chlubiącej się z domniemanego "nowonarodzenia". W obu bowiem przypadkach mamy do czynienia z dewiacją, a nam w ewangelizacji na pewno nie o to chodzi.