Być może źle dobrałam słowa, pisząc o zaprzyjaźnieniu się dla Ewangelii.
Teraz po przeczytaniu tego po raz drugi to widzę, że mogłam zostać źle zrozumiana.
Tak więc postaram się inaczej
Zacznę o tego:
Marek MRB napisał(a):Otóż to nie jest tak, że jak Ty mu nie ogłosisz to Bóg o nim zapomni
Oczywiście, że tak nie jest. Bóg o nas nie zapomina.
To my zapominamy o Bogu. Dlatego Bóg nas posyła do ludzi by głosić im Ewangelię. Wierzę w to, że ludzie którzy otworzyli swoje serce dla Chrystusa będą zbawieni.
Zresztą czytamy o tym w 1J 5,11-13:
"A świadectwo jest takie: że Bóg dał nam życie wieczne, a to życie jest w Jego Synu.
Ten, kto ma Syna ma też życie, a kto nie ma Syna nie ma też i życia. O tym napisałem do was, którzy wierzycie w imię Syna Bożego abyście wiedzieli, że macie życie wieczne."
Żeby jednak mieć Syna trzeba najpierw uwierzyć.
Jak ktoś ma jednak uwierzyć jeśli nie będziemy troszczyć się o ludzi zwiastując im Ewangelię?
"Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił? Jakże mogliby im głosić, jeśliby nie zostali posłani? Jak to jest napisane: Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę!"
Rz 10,14-15
Dlatego troszczmy się o ludzi, którzy nie żyją z Bogiem.
Jeśli odrzucają Ewangelię to módlmy się za nich. Nie musismy im ciągle mówić o Chrystusie. Czasami wystarczy, że jesteśmy blisko nich, świadczymy im swoim życiem.
"Bracia, z całego serca pragnę ich zbawienia i modlę się za nimi do Boga. Bo muszę im wydać świadectwo, że pałają żarliwością ku Bogu, nie opartą jednak na pełnym zrozumieniu. Albowiem nie chcąc uznać, że usprawiedliwienie pochodzi od Boga, i uporczywie trzymając się własnej drogi usprawiedliwienia, nie poddali się usprawiedliwieniu pochodzącemu od Boga.
A przecież kresem Prawa jest Chrystus, dla usprawiedliwienia każdego, kto wierzy. "
Rz 10,1-4
"Bo ja nie wstydzę się Ewangelii, jest bowiem ona mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego, najpierw dla Żyda, potem dla Greka. W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boża, która od wiary wychodzi i ku wierze prowadzi, jak jest napisane: a sprawiedliwy z wiary żyć będzie."
Rz 1,16-17
Marek MRB napisał(a):Nawiasem mówiąc - a co się dzieje z ludźmi z którymi "zaprzyjaźniasz się by głosić Ewangelię" w momencie gdy nie chcą o Ewangelii słyszeć i jasno dają do zrozumienia że ten temat ich nie interesuje ? Czy na pewno dalej się z nimi przyjaźnisz ?
Marku może najprościej będzie jeśli jeszcze raz wyjaśnię czym dla mnie jest przyjaźń.
Nie mam na myśli tu tak głębokich przyjacielskich relacji jakie mam np z moją mamą , siostrą czy osobą która wie naprawdę wiele na mój temat i do której zawsze mogę się zwrócić o pomoc. Może zrobiłam błąd, że nie napisałam o tym od razu bo zapewne pomyślałeś o takiej relacji stąd te nieporozumienia.
Bardziej miałam na myśli przyjaźń wypływającą z troski o drugiego człowieka.
Martwię się o jego wieczność dlatego chcę nawiązać z nim relacje by móc rozmawiać z nim o Bogu. Co wcale nie oznacza, że nie interesuje mnie jego życie, a ja chcę tylko odbębnić swoje i "do widzenia". Nie wiem może ja zwyczajnie tak mam, że kiedy z kimś się poznaje to automatycznie chcę żeby usłyszał o tym, że Chrystus umarł za niego i ZAMRTWYCHWSTAŁ! :mrgreen: . Również nie sprawia mi większej trudności (mam na mysli tu moje chęci bo z wolnym czasem to różnie bywa) spotykanie się z takim człowiekiem i budowanie relacji.
Głoszenie Ewangelii w życiu chrześciajanina powinno być głównym celem, jeśli żyje się ewangelią to ona naturalnie wypływa z człowieka i myślę, że nie trzeba się w tym wszystkim doszukiwać ukrytych złych intencji.
Nie myl też manipulacji z metodami.
Bo to, że najpierw wchodzę w znajomość z drugim człowiekiem, a dopiero potem mu mówię o Bogu nie oznacza wcale, że chcę go zmanipulować, ale tyle że nie chcę go wystraszyć.
Gdyby mi 5 lat temu Krzysiek z Patrykiem od razu na wstępie naszej znajomości powiedzieli, że są chrześcijaninami i zaczęli mówić mi o Bogu to odebrałabym to jako atak na moją wolność i nie chciała z nimi mieć nic wspólnego.
Jednak oni robili to w bardzo delikatny sposób. Najpierw dali się poznać jak ludzie tacy jak ja, zwyczajnie się poznawaliśmy. Dzięki temu uniknęli tego że nie spojrzałam na nich przez pryzmat uszytego w mojej głowie stereotypu chrześciajanina.
Jestem im wdzięczna, że użyli właśnie takiej metody by ogłosić mi Ewangelię i nie poczułam się ani przez chwilę zmanipulowana. Moja decyzja odbyła się w pełnej wolności.
Marek MRB napisał(a):Pewnie się zdziwisz temu co teraz powiem :utylitaryzm w głoszeniu Ewangelii jaki prezentujesz jest myśleniem, które wyklucza Boga z relacji z ewangelizowanym (jaskrawym tego przykładem jest Twój tekst o posiadaniu "leku na śmiertelną chorobę" - nawiasem mówiąc typowy argument różnych sekt, ze "Świadkami" na czele).
Szczerze.... nie dziwią mnie już takie stwierdzenia.
Przykład o śmiertelnej chorobie był przykładem, który miał służyć zobrazowaniu tego o czym dyskutowaliśmy.
Chrystus porównań i przypowieści często używał w swoich nauczaniach i sekciarzem nie był, czyż nie? Oczywiście moje marne porównanie niczym nie równa się z Jego pięknymi przypowieściami.
No nic Marku.
Cóż mogę więcej dodać.
To chyba tele co mam do powiedzenia w tym temacie.
Bądź zdrów PRZYJACIELU!
/
Ewangelizacja przez relację
i, a nie swoją ludzką niedoskonałą miłość i nie zasłaniać Jezusa swoją własną osobą.
