Czy tylko nieliczni będą zbawieni?

[jswiec]

Moniko, czego nie rozumiesz ?
Dekret soborowy sprzeciwaia się doktrynie protestanckiej, która chciałaby, aby dobre uczynki były powodowane w nawróconym jakby "automatycznie":

Cytat:„[…] ponieważ z wiarą otrzymaliśmy Ducha Świętego, z konieczności więc następuje potem wypełnianie Zakonu, a przez to wzrasta miłość, cierpliwość, czystość i inne owoce Ducha Świętego” (Apologia Konfesji Augsburskiej, XX, 15).

Otóż nic nie jest konieczne ani automatyczne: otrzymaliśmy dar Nowego Człowieka za darmo, a potem albo możemy się na nim w życiu opierać, albo też żyć tak, jakbyśmy nigdy tego daru nie otrzymali. Nawet jeśli nawrócenie jest szczere, to jeszcze nie oznacza, że dobre uczynki pojawią się "same z siebie": jak to mówił nasz drogi wieszcz A.M.:
Uczyniwszy na wieki wybór, w każdej chwili wybierać muszę
Owszem, uczynki pojawią się, jeśli będziemy trwać w zawierzeniu, a nie dlatego, że raz kiedyś tam udało się nam zawierzyć.

Otóż sobór trydencki broni bardzo istotnej sprawy: mówi pośrednio, że Nowa Jerozolima zstępująca z nieba jest w 100% dziełem Boga, ale także w 100% dziełem człowieka, jest miastem, a nie ogrodem, zatem zawiera się w niej także ogrom ludzkiej pracy, której w pierwotnym Raju nie było.
Owszem, są to wszystko "Boże dzieła przez nas" [jak to mawiał wielokrotnie św. Augustyn], ale są to równie nasze dzieła jak i Boże.
[podobnie Pismo św. to dzieło w 100% boskie i w 100% ludzkie]

Naszą zasługą jest przede wszystkim to, że:
- przygotowujemy grunt pod dary Ducha św.
- aktywnie korzystamy z już otrzymanych darmo darów
- i to wszystko pomimo naszej słabości a nawet upadków i grzechów, które nam się jeszcze w tym życiu przytrafiają [w sposób niemal nieuchronny]

Wiedząc o naszej słabości, prosimy Pana, aby nigdy nie zabrakło nam Jego łaski, wiedząc jednak także, że "moc w słabości się doskonali" i że, w naszej obecnej kondycji, nawet nasze słabości i upadki mogą przyczynić się do naszego zbawienia, jeśli tylko stale będziemy trwać w zawierzeniu. Dlatego postawa św. Teresy jest jak najbardziej zrozumiała: czując się za słabą do wykonywania woli Bożej, prosiła Pana, aby uczynił w niej tego, co od niej żąda - to jest właśnie postawa bezgranicznego zawierzenia.

Św. Ignacy z Loyoli wyraził to jeszcze inaczej:
"Powinniśmy modlić się tak, jakby nic od nas nie zależało, a wszystko od Boga, ale działać tak, jakby wszystko od nas zależało, a nic od Boga".

[ Dodano: Sro 28 Gru, 2005 11:27 ]

ddv napisał(a):Chrystus umarł za nasze grzechy, gdyż - sam będąc Bogiem i człowiekiem w jednej Osobie - mógł poświęcić własne cierpienie osoby NIEWINNIE SKAZANEJ - umęczonej i zamordowanej za nas wszystkich.

ddv - czy mógłbyś nam wytłumaczyć jak to rozumiesz ?

Bo ja wiem, jak to rozumieją protestanci: mianowicie tak, że tylko Bóg był na tyle wytrzymały, aby odebrać zamiast nas karę, która nam się należała, a przy tym była złaożona przez kogoś doskonale sprawiedliwego.

Jest to wyjaśnienie dość monstrualne, czyniące z Boga przede wszystkim Rozgniewaną Wszechmoc a nie Miłosierdzie.
Otóż Bogu nie jest potrzebne niczyje cierpienie, aby zmienić swoje nastawienie do grzesznika, nie jest potrzebna niczyja męka, aby przekonać się do kogoś lub czegoś.

Otóż Bogu zależy tylko na tym, aby wyzwolić nas z upadłej natury Adama i przyoblec w nową naturę [Chrystusa - Nowego Adama]. Tak więc na Krzyżu Chrystus unicestwił naszą upadłą naturę, a w zmartwychwstaniu odbarzyła nas nową naturą. W ten sposób Wcielone Słowo dokonało ponownego stworzenia ludzkości [najpierw w osobie Jezusa, ale potem także w każdym obmytym Wodą i Krwią wytryskującą z Jego Boku].

Należy cały czas podkreślić, że to zbawienie nie polega na przywróceniu pierwotnej kondycji człowieka sprzed grzechu, ale obdarza nas znacznie doskonalszą naturą [por KKK 412]. Nie polega ona na udobruchaniu Rozgniewanej Wszechmocy, ale na uczynieniu człowieka zdolnym do wejścia z Bogem w relację syna/córki na znacznie doskonalszych zasadach niż to, co było proponowane naszym Prarodzicom, a co oni odrzucili.

W sposobie w jaki zostaliśmy zbawieni widać jakiś paroksyzm Bożej miłości wobec nas - świadomośc tego powinna nas ostatecznie przekonać co do Boga i wyzwolić w nas niemal spontaniczny akt bezwarunkowemgo zawierzenia. Niestety nie wszyscy teologowie potrafią to jasno i prosto powiedzieć, a w świecie katolickim jansenizm dokonał w ciągu 3ch wieków niewyobrażalnych spustoszeń [zwłaszcza duszpasterskich].