Miłuj bliźniego swego jak siebie samego

[Gregoriano]

Olgaa napisał(a):Np. jeśli chce cos kupic do jedzenia, a wiem ze ktos inny tez jest glodny, nie mialabym wiekszego prawa kupic jedzenie sobie a nie tej osobi, bo ją mam kochac tak jak siebie samą.
Nie mogłabym tez mieszkac w wygodnym domu wiedząc ze ktos inny śpi na dworcu - skoro kocham go jak siebie samego, to powinnam się z nim zamienic.

Dobrze, że jest takie myślenie tylko jak sądzę nie można w ten sposób do końca myśleć. Miałem taki okres życia, że dość intensywnie o tym rozmyślałem i też przychodziły mi takie wnioski: jak mogę żyć spokojnie skoro jest tyle nieszczęścia u innych?

Moje rozumowanie szło jakby w tym kierunku, że chyba powinienem być tak jak oni. Jednocześnie dochodziłem do przeświadczenia, że nie ma sensu abym się unieszczęśliwiał. O co mi chodzi? Mianowicie - jak myślałem - czułbym się nie swojo np. mając dom, rodzinę a tu inni cierpią! Doszedłem do konkluzji, że to nie tak. Skoro Bóg powołuje mnie np. abym założył rodzinę to przecież nie będe się przed tym bronił. Jeżeli mam się rozwijać przez ora et labora - modlitwe i pracę i jest to Boże to dlaczego mam z tego zrezygnować. Bóg pragnie mojego szczęścia też tu i teraz, które rozkwitnie w wieczności w pełni.

Ogólnie połączyłbym te dwie postawy. Mam dążyć do swoje szczęścia, którego pragnie Bóg, równocześnie dbając na tyle ile mogę o innych. Tak chyba uprawiamy cierpiętnictwo zapewne nie zamierzone przez Pana.

Niektórzy są powołani do szczególnego ogołocenia się ze wszystkiego jeśli chodzi o sprawy materialne ale też nie każdy!