Propozycja kerygmatu 7-punktowego

[jswiec]

Nie, Marku, niezupełnie. Moje pierwsze nawrócenie odbyło się pod wpływem lektury Prologu w oryginale, co opisałem w artykule wywieszonym w "Mateuszu" ["Hymn o Słowie"]. Przy okazji podałem analizę Prologu wg zasad hebrajskiej retoryki biblijnej i pokazałem tam kilka zasadniczych prawd przebijających tego wielkiego tekstu, który do dziś przemawia do mnie z wielką siłą.

Natomiast teraz YAB sprowokował mnie do usytuowania w Prologu mojej propozycji kerygmatu - i stwierdziłem z wielkim zdziwieniem, że to się daje zrobić w bardzo naturalny sposób - nawet łącznie z punktem o Eucharystii.
Ostatnie wersety Prologu mówią nam o łasce, prawdzie i poznaniu Boga, a nie o Paruzji. Teraz widzę jednak, że zapowiadają one oglądanie Boga twarzą w twarz", przez odwiecznie pośrednictwo Syna i obdarzenie nas wszelkimi możliwymi darami łaski i prawdy w nowym odnowionym przez Boga wszechświecie.

Cytat:powiem tylko że Ogród i Miasto wyrażają tą samą ideę przy pomocy innych pojęć, lekko licząc odległych od siebie o ponad 1000 lat.

Z tym pozwolę się nie zgodzić. Miasto - to cywilizacja [miłości], w 100% owoc pracy ludzkiej i w 100% dzieło łaski Bożej. Natomiast ogród, to miejsce, które trzeba tylko doglądać, a nie wznieść. To miejsce już z góry uczynione, które trzeba tylko konserwować, a nie projekt do wykonania.

Paradoksalnie nasze odrodzenie w Chrystusie dało nam więcej możliwości, więcej twórczej wolności i więcej odpowiedzialności niż to było w przypadku Prarodziców. Teraz to odrodzenie jest jeszcze przemieszane z grzechem. Ale po Paruzji zobaczymy na pewno także pierwotny Raj i wielbić będzimy Boga za to, że dał nam w to miejsce [to jest owa "caris anti charitos" = łaska w zamian za łaskę] nieporównanie wspanialszą i zachwycającą Nową Jerozolimę. Więcej - wezwał nas, byśmy ją sami wznieśli i uznali, że to wszystko On sam uczynił przez nas, mocą swojego Ducha działającego w nas.

[ Dodano: Pią 22 Lip, 2005 11:44 ]

Cytat:Czy wywyższenie Jezusa jest herezją? Dlaczego nie możemy dojść do porozumienia? Przeciez słowo "Pan" nie kojarzy Ci się z biznesmenem w garniturze wrzucającym Ci jakis grosz do kieszeni?

Co niekatolickiego jest w tym, że domagamy się możliwie świadomej odpowiedzi na propozycję dana nam przy zawieraniu Przymierza (chrzest)?
Jeśli miałoby to być "niekatolickie", to dlaczego katolicka liturgia nieustannie powraca do wydarzenia mojego chrztu, dając mi okazje do świadomego przyjmowania na siebie zobowiązań chrzcielnych (Wielka Sobota)?

Oczywiście, że wszystko to jest bardzo katolickie i godne naśladowania.
Co jest natomiast niekatolickie: twierdzenie, że po uznaniu Jezusa Panem i Zbawicielem jest się od razu zbawionym i że to zbawienie jest "w zasadzie" nieutracalne.

Otóż, jak to wcześniej pisałem, nawet zaraz po dobrej spowiedzi nie możemy być pewni, że gdybyśmy umarli, to od razu "z kopytami" idziemy do nieba. Zależy to bowiem od naszego realnego podobieństwa do Chrystusa, a nie od przebaczenia grzechów. Natomiast, możemy być pewni, że w chwili śmierci wybierzemy Jezusa i zostaniemy przez ogień czyśćcowy [ o ile tego będziemy potrzebować] doprowadzeni do podobieństwa z Nim. W eschatologii trzeba być chyba bardziej precyzyjnym, niż gdzie indziej...

Cytat:Zachęcam do analizy słowa "przymierze" i znalezienia różnicy suntheke/diatheke (pomocny może byc w tym słownik X.Leon-Dufour'a). To, że Jezus jest Panem, w niczym nie przeczy relacji braterskiej z Nim. Dlaczego miałoby przeczyć?

Zgoda, nasza relacja miłości z Jezusem nigdy nie będzie "symetryczna" [stąd nigdy nie będzie "syntheke"]. Chciałem tylko powiedzieć, że wyznanie "Jezus jest Panem" nie zabiera nam podmiotowości.
A także, że doprowadzenie do takiego wyznania nie jest naszym bezpośrednim celem kerygmatycznym. Celem tym jest zawierzenie Bogu, a uznanie Jezusa Panem [czyli Bogiem] jest naturalną konsekwencją tego zawierzenia.

W nauczaniu francuskiej Odnowy to zawierzenie [fr. abandon, dosłownie "porzucenie się"] stało w centrum nauczania kerygmatycznego. Opowiadano nam także, że słudze Bożej Marcie Robin ktoś zadał pytanie: "A co zrobić, gdy nie potrafimy zawierzyć?". Odpowiedź brzmiała "Trzeba zawierzyć mimo wszystko" [fr. "Il faut s'abandonner quand-meme"].