Przebaczenie - czy potrafimy przebaczać?

[Annnika]

Też nie zgadzam siez podejściem typu "nic się nie stało". Bo to chowanie się, racjonalizacja przeszłości. Na tłumaczeniu sobie: "nic się nie stało, to tylko Tobie się tak wydawało, a tak naprawdę to ktoś nie chciał, źle zrozumiałaś, takie były warunki itd. " daleko nie zajechałam. Okazało się, że to, co brałam za przebaczenie było jedynie uprawiedliwianiem.

Nie mozna negować że zło zostało uczynione. Odrzucić po prostu trzeba żal, gniew, chęć odwetu itd.

Inaczej okazałoby się, że ktoś kto nas skrzywdził nie zrozumie że krzywdzi, bo każdy by mu mówił: "nic złego nie było, spoko, nie pamietam". To po co ktoś ma się poprawiać. Ale to tak już przy okazji tematu.

Z tymi gwoździami to też racja. Te dziury po gwoździach mogą być zaleczone, ale tylko wtedy, kiedy przed Bogiem uznamy: "Boże, ta rana mnie boli, stało się źle, pomóż mi i zabierz ten ból".

Futrzak, co innego powiedzieć "zapomniałem, nie pamiętam," a co innego przebaczyć. Ja mam prawo pamiętać, że kiedyś stała mi się krzywda, ale kiedy wszystko jest załatwione do końca i uporządkowane, to takie wspomnienie nie boli, a jest jedynie doświadczeniem, z którego się czerpie siłę i wnioski na przyszłość. Nie mówię "pamiętać" w sensie "rozpamiętywać", ale w sensie "nie negować doświadczenia i nie uciekać od niego". Bo to nasza przeszłość, część nas, która tak a nie inaczej nas ukształtowała. Nie powinno się tego wypierać

[ Dodano: Czw 08 Wrz, 2005 16:35 ]
A to, co sobie tak ładnie zracjonalizowałam, że już nie pamiętam i takie tam, nie chcę komuś pamiętać itd, skończyło sie tak, że po latach to wszystko się na mnie zemściło.

Na jednej z modlitw o uzdrowienie i przebaczenie Bóg wrócił do wszystkich tych wydarzeń. Pokazał mi je, dość brutalnie. Ale ja nie chciałam tego. I zostawiłam to jako "zapomniane". A Bóg wiedział, dlaczego kazał mi do tego wrócić.

Po jakimś czasie rozsypałam się duchowo i psychicznie. Bardzo, nie chcę pisać, do jakiego momentu doszłam, bo wielu z Was zmieniłoby o mnie zdanie :twisted: Żartuję Nie w tym rzecz. Okazało się, że dopiero modlitwa pomogła, zaczęłam się podnosić. Bo rzeczy "zapomniane" tak naprawdę kłębiły sie we mnie podświadomie i niszczyły mnie od środka. Trzeba uporządkować, czasami - przepraszam co wrażliwszych - zedrzeć strup z ropiejącej rany, wyczyścić, opatrzyć, a wtedy zabliźni się zanim zauważymy. Ale nie wolno zakrywać i mówić "to nie tak, nikt mnie nie zranił"; albo "zaomniałam już o tym" . Bo to się kiedyś przypomni i upomni, najczęściej w najmniej korzystnym czasie.