Przebaczenie - czy potrafimy przebaczać?

[TOMASZ32-SANCTI]

Gepardzik napisał(a):

TOMASZ32 napisał(a):Zapominamy moi drodzy o jednym
Przebaczenie wiąże się z usunięciem z naszego serca i umysłu tej zadry, która pozostaje po zranieniu, tej dziury, o które pisał Gepardzik. W to miejsce jednak powinna pojawić się miłość do tej osoby

To chcesz powiedzieć, że jak ktoś by zamordował Twoich rodziców i wszystkich Twoich bliskich to byś taką osobę pokochał? Raczej wątpię... możesz jej wybaczyć, ale pokochać?

Owszem, można taką osobę (lub osoby) pokochać, ale nie dzięki sobie, własnym możliwościom, ale dzięki miłości od Boga, bo tylko on potrafi leczyć tak głebokie rany. Sam o własnych siłach niemógłbym im nawet wybaczyć, a co mówić o miłości do takich ludzi. Bóg może wszystko uczynić i warto o tym pamiętać.

Pozdrawiam

[ Dodano: Pią 09 Wrz, 2005 16:39 ]

Ajfen napisał(a):

Cytat:Ajfenie, przebaczenie nie jest trudne, jeśli w naszym życiu Bóg jest na pierwszy miejscu a nie na dalszych. Dla przeciętnego katolika jest to naprawdę bardzo trudne i wymaga czasu i głebokiej modlitwy o łaskę przebaczenia, o miłość do takiej osoby.

Zgadzam się w 100%, ale powiedz mi, czy ktoś, u kogo Bóg nie jest na pierwszym miejscu może nazywać się Katolikiem? Z miejsca jest zdyskwalifikowany, ponieważ łamie pierwsze przykzanie miłości. On się uważa za Katolika, oczywiście biorąc pod uwagę to, że został ochrzczony, a przez co włączony do wspólnoty Chrystusa ma rację, ale wymaga pracy nad sobą. Skoro Bóg nie jest u niego na pierwszym miejscu, to coś nie tak.

Cytat:To nie przychodzi tak łatwo, tym bardziej gdy rana jest bardzo głęboka. Ale jest to konieczne, by pozbyc się nienawiści, która będzie nas niszczyła co raz bardziej.

I tu się zgodzę, ale nie powinno się patrzeć na głębokość ran, lecz jedynie na miłość Chrystusa. I to jest podstawą do egzystencji jako Chrześcijanin i Katolik. Miłość, która burzy nienawiść.

Ja bym raczej powiedział, ze nie może się uważać za chrześcijanina, ponieważ chrześcijanin stawia Boga na pierwszym miejscu i ufa Bogu bezgranicznie, ze to Bóg zabezpiecza jego życie a nie on sam. Jeśli się stawia przed Bogiem inne rzeczy czy osoby, wtedy to zaufanie traci sens, gdyć ma się wtedy przekonanie, ze to ktoś moze dać ci więcej niż Bóg.
A katolicyzm, jak słusznie zauważyłeś jest oparty na przynależności do kościoła po przez chrzest, co nie oznacza, że pełni się wolę Boga. Można należeć do kościoła, a robić takie rzeczy, które wcale nie świadczą, ze się do takiego kościoła należy. Nie można wtedy mówić o dyskwalifikacji człowieka jako katolika lecz jako chrześcijanina, ale ta dyskwalifikacja nie jest stała, zawsze człowiek może się zmienić, może się nawrócić..
A to, Że taka osoba wymaga pracy nad sobą i głębokiej modlitwy do Boga, to jest normalne. Bez Boga taki człowiek jest bezradny.

Offca napisała:

Cytat:"Nie mogę się z tym do końca zgodzić. Pamiętaj, że są różne rodzaje zranień. I wcale nie znaczy, że komuś kto jest bliżej Boga jest łatwiej. Wszystko zależy chyba od zranienia. Jeśli było naprawdę głębokie i bolesne, tym więcej trzeba czasu i cierpliwości by je wyleczyć, nawet z pomocą Boga. "

Wiem, że są różne rodzaje zranień, nie twierdzę, że to nie ma wpływu na przebaczenie nawet gdy jest się blisko Boga, ale naprawdę jest łatwiej tym, którzy powierzaja to wszystko Bogu a nie walczą z tym sami, licząc na siebie. Bóg może bardzo wiele, co nie oznacza, ze to ma nastąpić od razu. Im rana jest głębsza tym więcej czasu potrzeba, ale skutek może być znacznie szybszy i skuteczniejszy z Bogiem, niż gdyby walczyć z tym samemu, nieuważasz?

Pozdrawiam