No widzę, że kts i Annika świetnie zrozumiały o co mi chodzi. Spotkałam się kiedyś z piękną maksymą:
Przebaczyć komuś, to znaczy przywrócić mu utraconą w naszym sercu pozycję. To chyba szczyt wybaczenia. Takie wybaczenie przychodzi po dłuższym czasie. Ale na umiejętność wybaczania trzeba mocno pracować. To nie przychodzi samo. Owszem są ludzie nawet bardzo religijni, ale wybaczyć nie potrafią. Ja wybaczenie miałam wpajane od dziecka przez matkę. Są ludzie, którzy mają psychiczne skłonności do wybaczania, ale to wszystko nie wystarcza przy dużej wrażliwości na ciosy.
To właśnie wrażliwość, drażliwość ludzka powoduje, że nieraz z byle powodu odczuwamy zranienie.
A skąd bierze się ta drażliwość? Najczęściej spotykanym powodem jest nasz egoizm, pycha, duma (nie mylić z poczuciem godności)i niestety nasze wady, które prowokują atakującego. Ba, łatwo powiedzieć, ale jak to pokonać? Ja sama, choć mam ogromne doświadczenie i nauczyłam się trochę cierpieć nie zawsze sobie z tym radzę i płacę za to straszliwą cenę - noszę ranę w sercu, choć nie gniewam się, choć wybaczyłam.
Wydaje mi się, że najlepszą metodą jest WYBACZENIE GENERALNE. Co to jest?
Jestem nikim, pyłkiem na wietrze, który Bóg wysłał na ziemię z jakimś tylko Jemu znanym zadaniem. Nie łatwo dojść do tego, jakie to zadanie, dopiero kolejne doświadczenia naprowadzają nas na jakiś ślad zamysłu Bożego. Jestem Boża, jestem Jego narzędziem, ale równocześnie jestem kruszcem, który Bóg chce uszlachetnić i wytopić z niego złoto. Na Bożym sicie jest wiele takich kamyczków zawierających ślad złota. Ocierając się o siebie tracą trochę brudu. To boli, ale w efekcie kruszec się ulepsza, jest czyściejszy wreszcie ląduje w tyglu, gdzie wytapia się z niego złoto - to kolejny etap obróbki, jakże trudny i bolesny i jak długotrwały! Ileż razy trzeba płakać z bólu? Ileż razy trzeba się rozstać z tym co do nas przylgnęło tak, że stało się nami? Śmierć matki, ojca, dziecka, przyjaciela. Cios zadany od najbliższych, którym daliśmy z siebie wszystko. Aż wreszcie z tygielka zaczyna wypływać cieniutka strużka czystego złota - MIŁOŚĆ. Bóg jest miłością, jesteśmy więc w Nim.
Jakie w tej sytuacji może mieć znaczenie, że ktoś mi ubliża? Ktoś mi umiera? Ktoś mnie kopie? Dusi mnie astma? Swoje palce czuję w mózgu? Moje nogi są niesprawne?
To są tylko kolejne etapy czyszczenia tego złota. Moi wrogowie? Są moimi najlepszymi przyjaciółmi - przecież przyczyniają się do mojego doskonalenia. Pokazują mi, gdzie jest jeszcze brud, którego ja nie widzę, bo zbyt kocham siebie i boję się poddać próbom. Moi bliscy? Przecież nie są moją własnością - Bóg mi ich dał i miał prawo zabrać. Czy mnie też się należy coś od życia? Z jakiej racji? Czym sobie zasłużyłam? Że jestem?
To ja mam dług wobec Boga, że jestem i że dał mi szansę bycia z Nim. A więc jaki ma sens noszenia w sobie urazy do drugiego człowieka? WYBACZAM WSZYSTKIM WSZYSTKO. A cierpienie, choroba, śmierć? DZIĘKUJĘ CI BOŻE, ŻE DAŁEŚ MI TĘ SZANSĘ, BO CHCĘ BYĆ Z TOBĄ!!!! [-o<
[ Dodano: Nie 12 Lut, 2006 22:19 ]
I jeszcze do Offcy. Czy okazałabyś wybaczenie dziecku, które pocięło Ci całą wypłatę?
Ja miałam taki przypadek. Mąż wrzucił wypłatę do szafy w przedpokoju i poszedł do pracy na II zmianę. Zostałam sama z trzyletnim wówczas Andrzejkiem. Szyłam na maszynie, byłam tyłem do przedpokoju, a dziecko się bawiło. W pewnym momencie Andrzejek podszedł do mnie i przyniósł mi pocięte pieniądze mówiąc: mamo, ktoś to pociął, ja nie wiem kto i ze łzami w oczach. Zamarłam, łzy zakręciły mi się w oczach i mówię:dziecko, czy wiesz, że za te pieniążki kupuje się jedzenie? Rozpłakał się i ja z nim. Ale udało mi się jakoś posklejać i wydałam je w sklepie, jakoś ekspedientka przyjęła. Nie wyobrażam sobie, abym mogła w tym momencie uderzyć dziecko wobec takiej skruchy. Ręce by mi się chyba pogięły.
/
Przebaczenie - czy potrafimy przebaczać?
