Charyzmaty w "codziennym" Kościele

[Polonium]

Ale zaloze sie,ze sa tacy, ktorzy bezinteresownie i nie koniecznie zalozywszy zespol spiewaja Panu. Nawet w domu czy na samotnej wycieczce mozemy spiewac Panu, tylko ze tu brakuje wspolnoty.Bo owszem - mozna w samotnosci i tez nie jestem temu przeciwny, ale tak sie sklada ze nie mam braci i siostr i do samotnikow raczej nie naleze.

A wogole to nie rozumiem, dlaczego sa narzekania zamiast dzialania, przygnebienie zamiast wiary i nie rozumie sie chrzescijanskiej radosci (patrz: opinie niektorych uzytkownikow na temat tanca liturgicznego, wielbienia Pana darem jezykow). Jest tez dziwny lek przed przyjmowaniem Komunii na reke. Czy przypadkiem nie postawilismy "litery" ponad "ducha" w naszym zyciu ? Przeciez Kosciol nie zabrania nikomu z radoscia wielbic Pana. Malo tego. Nawet w psalmie responsoryjnym slyszymy nieraz: "wielbi dusza moja Pana i raduje sie duch moj w Bogu - Zbawcy moim". To akurat Magnificat byl. Ale jest tez w takich psalmach responsoryjnych takze wyrazna mowa o chwaleniu Pana tancem.

Chrystus rzekl : "Moje jarzmo jest slodkie, a Moje brzemie lekkie".

Chrzescijanstwo jest oczywiscie wymagajace, ale nie badzmy "smiertelnie powazni" i nie drzyjmy jakbysmy obawiali sie jakichs kar. Pismo mowi w Starym Testamencie : "nie wydawaj duszy swej smutkowi", a Pismo glosi przeciez sama madrosc Boza wieksza od madrosci ludzkiej.