Bóg powołanie odsłania powoli. Krok po kroku uchyla rąbka tajemnicy. Nie jest to jakiś constans, lecz coś dynamicznego, coś co rozwija się i przemienia wraz z naszym rozwojem i dojrzewaniem w wierze.
Offca napisał(a):Ja jeszce swojego powołania nie czuję. Bardzo pragnę założyć rodzinę, to teraz chyba moje największe marzenie, ale czasem czuję jakbym się w ogóle na to nie nadawała, patrząc na siebie z boku No cóż, myślę, że zobaczymy... Do małżeństwa potrzeba drugiej osoby, a póki co nikogo takiego w moim życiu niestety nie ma chociaż się o to modlę... Kiedyś intensywnie myślałam o zakonie i byłam przez jakiś czas pewna, że tam wstąpię. Mojej mamie strasznie się to nie spodobało i powiedziała, że jestem nienormalna Po jakimś czasien odechciało mi się zakonów i teraz pragnę spełniać się w małżeństwie i rodzinie, a o zakonie nawet nie chcę myśleć I mam nadzieję, że Pan Bóg to jakoś uszanuje i jednak pozwoli mi się spełniać w związku małżeńskim
Wielce to podobne do pragnień mego życia. Mnie takze uznano w rodzinie za wariata i niewiele osób poparło moją decyzję, gdy idąc za głosem Boga przekroczyłem próg klasztoru. Jednak Boze wezwanie było tak silne, że nie nie mogłem mu odmówić. To pragnienei Boga uczyniłem swoim. Gdy zaś nadszedłczas dalszej wędróki - odszedłem. Gdy rozwiązała się łodzka SNE - czekałem 2 lata na nową wspólnotę. Przejściowo dołączyłem do osnowy, potem do jeszcze innej wspolnoty. Po roku wiedziałęm już, że Bó nadal wzywa mnie do SNE, i że prawdopodobnie będzie to Poznań. Jednak czekać musiałem jeszcze rok, nim mogłem się tam przenieść.
Gdy przeniosłem się do Poznania, do SNE, Bó na wiele różnych sposóbów (poprzez Słowo, ludzi, zdarzenia, proroctwa i słowo poznania) potwierdzałprzez długi czas mój wybór. W mojej wędrówce z Bogiem Jemu potrzebna byłą moja samotność. Czasem, mi to doskwierało i poszukiwałem brartniej duszy. Moje zwiazki jednak były dość krótkie i przejsciowe. Długo zajeło mi pogodzenie się z faktem, ze może Bóg chce, bym na zawsze ofiarował Mu swoje samotne życie. Gdy to się w koncu dokonało w moim sercu, Bóg jak zwykle mnie zaskoczył. Tu w Poznaniu poznałem Marzenkę. Kilka tygodni, w moje 34 urodziny zaręczyliśmy się. Jeśli Bóg da - pobierzemy się w przyszlum roku.
Powołaniem naszym jest iść za Bogiem. Jest nieustannie z nim przez życie wędrować. Wykorzystywać jego dary i nasze alenty do wspólrpacy z nim i dzielić się Dobrą Nowiną z innymi. Reszta jest niespodzianką. Ciągłą niespodzaianką.
