Problem jedynactwa w rodzinie

[Annnika]

Ja bym powiedziała, że jedynak ma może większe "możliwości" do zostania egoistą, ale to nigdy nie jest przesądzone, bo wiele zależy od rodziców i reszty otoczenia.

[Berenikka]

A ja jestem jedynaczką i szkoda, że nie mam rodzeństwa. Zawsze byłoby raźniej.Jeśli kiedykolwiek będzie mi dane byc matka, to pragnę mieć dwoje dzieci

[Offca]

Ja jeszcze mam pytanie do Cichociemnego...

No dobrze, ale w tej powszechnej szkole, raczej wszystkie dzieci w klasie chodzą na religię. Dopiero później, z wiekiem - rzekłabym od gimnazjum chyba najprędzej - dzieciaki wyrażają chęć chodzenia lub nie (a najczęściej to zdanie rodziców, co uważam za bzdurę :/ ). Do pewnego wieku dla wszystkich to norma że chodzą na religię. Czy na Twoją córkę nie będą patrzeć dziwnie z tego powodu, że z nimi nie chodzi?

I nie nazywaj proszę głupimi bzdetami naukę podstawowych modlitw :x

[TOMASZ32-SANCTI]

Berenikka napisał(a):A ja jestem jedynaczką i szkoda, że nie mam rodzeństwa. Zawsze byłoby raźniej.Jeśli kiedykolwiek będzie mi dane byc matka, to pragnę mieć dwoje dzieci

Tylko dwoje? A może więcej? Skąd wiesz ile Bóg ci da dzieci, może więcej niż dwoje? Ale dobrze, ze nie chcesz stanąć na jednym.
Ja także nie wiem ile będę miał dzieci, ale napewno nie mniej niż jedno. Już mam prawie dwójkę (jedno w drodze)i to mnie cieszy, szkoda tylko, ze nie mam pracy, mogło by byc więcej.
Takie domowe przedszkole.

Pozdrawiam

[Cichociemny]

Offca napisał(a):Czy na Twoją córkę nie będą patrzeć dziwnie z tego powodu, że z nimi nie chodzi?

Pewnie tak ale tego nie da się uniknąc w naszym kraju. A z drugiej strony moja córa ma dość silną osobowość i krzywdy nie da sobie zrobić. Ponadto jest świadoma tego co chcę jej przekazać i jest naprawde ogromnym świadectwem jej dziecięcej wiary.
No i tak się składa że nie jest jedyną osobą "zwolnioną z religii" :mrgreen:

Offca napisał(a):I nie nazywaj proszę głupimi bzdetami naukę podstawowych modlitw

A w którym to ja miejscu powiedziałem ????.
Offieczko nieporozumieniem dla mnie jest wkłuwanie na pamięć przez dzieciaki regułek typu 7 czegoś tam 5 tego 12 tamtego albo jak nazywają się części garderoby księdza :-k a nie próbuje się pokazać relacji z żywym Bogiem chociażby przez wspólną modlitwę i to taką własnymi słowami.
I tym oto sposobem małolaty potrafią wyklepać że 7-me nie kradnij ale w skrojeniu młodszemu koledze butów nie widzą nic złego 8-[ [-X

[Annnika]

Cichociemny napisał(a):Offieczko nieporozumieniem dla mnie jest wkłuwanie na pamięć przez dzieciaki regułek typu 7 czegoś tam 5 tego 12 tamtego albo jak nazywają się części garderoby księdza Myśle a nie próbuje się pokazać relacji z żywym Bogiem chociażby przez wspólną modlitwę i to taką własnymi słowami.

CHyba nieco koloryzujesz . To, że dzieci uczą się główych prawd wiary np. to chyba nic złego. A na temat założeń programowych katechezy szkolenej juz w jakimś wątku było. Fakt, że nie są one doskonałe i zgodzęsiez toą, że katecheza w szkole powinna bardziej koncentrowaćsiena pomocy tworzenia trwałej relacji z Bogiem, niestety, założenia programowe to wymysł państwowy i ktos wielce niekoniecznie w temacie je ułożył, a wszelkei ośrodki oświatowe maja obwiązek założeń programowych przestrzegać.

TO do Twoje jwypowiedzi, nie na temat zresztą

A do jedynakó - ja teżnei chciałabym mieć jedynaka dziecka, raczej wiecej, najlepiej trójkę i najlepiej jedno adoptowane O

[Offca]

Wszyscy tutaj mówią o adopcji, a czy ktoś z Was w ogóle zdaje sobie sprawę, jak ciężko jest takie dziecko wychować? Już nie wspomnę o miesiącach czy latach starania się o nie :roll:

[Annnika]

Offieczko, wiem, sporo osób wokół adoptuje dzieci, a mam przyjaciółkę dyrektorkę ośrodka adopcyjnego więc i procedury znam

[TOMASZ32-SANCTI]

Sam okres czekania to małe piwo, najtrudniejsze jest właśnie wychowanie takiego dziecka. Oprócz podstaw wychowania dziecka trzeba także uwzglednić fakt, ze takie dziecko może odczuwać brak biologicznych rodziców, tym bardziej gdy dziecko jest starsze, im starsze tym bardziej trzeba rozsądnie do dziecka podchodzić z wychowywaniem go, czasami sama miłość nie wystarczy. Potrzebna będzie naprawdą ogromna wiedza, by takie dziecko wychować.
Swoje własne często jest bardzo trudno wychować, a co mówić adoptowane.

Pozdrawiam

[Polonium]

Muszę przyznać,że sam jestem jedynakiem.Wynikło to jednak z pewnych sytuacji.Moi bracia i siostry urodziły się zbyt wcześnie i teraz są już w niebie.Widocznie taka była wola.Zapewne jako jedynak też mam jakieś powołanie.Nie unikam kontaktów z otoczeniem i nawiązałem przyjaźnie.Problemem jest też moja nieśmiałość a pokusy buntu i egoizmu doświadczają wszyscy,co wynika z potrzeby niespełnienia i braku.Ale to uczucie zanika,gdy spełniamy się służąc bliźnim i będąc wśród nich czy z nimi,wtedy nie ma egoizmu.Chociaż jeśli spełniamy się dążąc do kariery to już co innego,ale dążyć do kariery zawodowej może lekarz ,by lepiej i umiejętnie leczyć.Owszem bardziej niż osoby z rodzeństwem potrzebuję kontaktu z drugą osobą by podzielić się wierszami czy porozmawiać.Jeśli ktoś inny będzie miał lepszy pomysł ode mnie to raczej potrafię to zaakceptować i nie protestuję.Sądzę,że to nie bycie jedynakiem wiedzie do egoizmu lecz pokusa.Powołanie jedynaka to być dla innych i z innymi,to nie musi być wyłącznie problem. Jedynak w samotności ,ale nie bez wpływu religii może rozwijać w sobie mistykę. :roll:

[tendencja]

Offca napisał(a):Mnie się wydaje, że jedynakowi jest bardzo smutno samemu, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy i chyba gorzej się przez to rozwija... Rozpieszczany przez rodziców, chowany często pod kloszem, staje się później nieporadny życiowo

aha...Jasne Jestem jedynaczką i smutno mi z tego powodu specjalnie nigdy nie bylo (i nie sądze,zebym sobie z tego nie zdawala spr.) Moi rodzice nie mogli mieć więcej dzieci, więc moje jedynactwo jest jakoby z konieczności. Pochodze z rodzinki, która ja nazywam "oh i ah". Tzn dobrze życiowo (z dziada pradziada) ustawionej:/ i tacy, ktorzy sobie zdają spr. z tego co mają niestety.. A ja wiem,ze taka nie jestem. Jestem zwykla dziewczyną, moze mi ktos tu zarzuci nieskromność, ale to prawda. Mam mnostwo znajomych, przyjaciol i gdy mowie im o swojej rodzinie to bardzo sie dziwią. Mam inne cele.Wiec ludzie są rozni:)naszczęscie. Moi roidzice chcieli mnie wychowac inaczej,ale sie nie udalo Nie wiem czemu tak się stalo. Za dużo chyba zostawiali mnie z moim nieżyjącym juz niestety dziadkiem, ktory był po prostu porzadny gość Ale czy ja nie przeskoczylamz temtu jedynactwa na snobizm:/?

[Miriss]

a ja mam brata ale i tak czuje sie jak bym byla jedynaczka. Brat jest starszy zeby nie powiedziec stary jak mial ok 15 lat to juz sie w sumie zaczela jego droga po swiecie tzn. uciekanie itp. teraz juz od ok 15 lat nie mieszka z nami w kazdym razie nie zby czesto to sie zdaza... i mam brata ale jednak go nie mam... i czasami sie czuje jak jedynaczka - trzeba zaznaczyc ze on jest starszy odemnie o 15 lat i wcale nie ma dziewcyzny czy zony i domu poprostu wlocyz sie wszedzie... i ma duuuze problemy :/ ale to juz inna sprawa wiec to jest jeszcze dziwniejsze uczucie miec rodzenstwo a czuc sie w sumie jak jedynak. W sumie to nawet dwoch braci tylko pierwszy to zmarl przy porodzie a by byl jeszcze starszy...

[Annnika]

Ja mam młodszego brata i nie chciałabym być jedynaczką - wzrastanie z kimś jeszcze daje bardzo duzo

[Anonymous]

a ja zawsze zazdrościłam dzieciom, które miały w domu brata albo siostrę 24h na dobę.. kiedyś nawet modliłam się o młodszego berbecia w domu, ale skończyło sie jedynie na jakichś dwóch pięknych snach, w których moja mama ponownie doświadczyła owocu macierzyństwa
.. snach..

pewnie, że kwestia finansowa, że wysiłek, że poświęcenie..

kiedyś mama zażartowała sobie: jak sie ma długi to się ma problemy, jak się ma problemy, to życie jest ciekawsze

życie jest ciekawsze..

a ja będę miała co najmniej dwójkę dzieciaków(a jak Pan Bóg będzie łaskawy, to więcej ) i żadne tam argumenty na nie do mnie nie trafią! :mrgreen:

[M. Ink. *]

ja tam zawsze tłukłem moją siostrę ... ona pewnie wolałaby być jedynaczką

:-
.
.