Strach przed zyciem?

[nordlys]

ZosiaII napisał(a):Tu nie wchodzi w grę dojrzałość czy odpowiedzialność - jest wzorem odpowiedzialności i dojrzałości mężczyzny.
Nie wchodzi w grę brzydota, czy ułomność - jest bardzo postawnym i przystojnym mężczyzną.
Nie wchodzi w grę religia i poświęcenie dla Boga, choć do kościoła chodzi i za księżmi kamieniami nie rzuca, jak to robi sporo młodych ludzi.

Ten opis pasuje mi do wielu mężczyzn, których spotykam tu na emigracji, z tą różnicą, że są żonaci, w trakcie rozwodu lub po nim, ewentualnie w konkubinacie. Ojciec Pacyfik też żyje wśród emigrantów (tylko "za miedzą"), dlatego może tą liczną grupę zauważył? Wątpię, żeby tamtejsi emigranci stanowili "wyjątek". Starają się oni sprawiać wrażenie "dojrzałych" i "odpowiedzialnych", ale im więcej słucha się historii z ich życia i obserwuje ich obecne postępowanie, to niestety, dojrzałość czy odpowiedzialność tych dorosłych panów można włożyć między bajki. W dodatku zachodzi pewna tragiczna zależność: im bardziej są niedojrzali, tym więcej wkładają wysiłku w kamuflarz tego stanu rzeczy ... biedne żony/przyjaciółki, dzieci, bo nie wiedzą jaką straszną samotność gotują im ich partnerzy/ojcowie - samotność przez osobę, która miała chronić przed nią.

Pewnie będę brutalna, gdy określenie o.Pacyfika "strach przed życiem" nazwę zwykłym przyziemnym tchórzostwem przed braniem odpowiedzialności za życie własne i rodziny.

Może to i dobrze, że syn ZosiII się nie żeni, przynajmniej nie będzie rozwodu.

Też swego czasu chodziłam na kursy przedmałżeńskie, ale podejmowane tematy były dla mnie zbyt "górnolotne" i filozoficzne. Nic z nich nie wyniosłam, choć samą ideę popieram i uważam, że trzeba ją wykorzystać do przekazania najważniejszych prawd o życiu małżeńskim w aspekcie kościoła katolickiego.