DARTH_HELMUTH napisał(a):nie do przyjęcia dla mnie jest wiara w wymyśloną istotę wyższą
Sęk w tym, że w naturze samego człowieka leży wyrośnięcie ponad samego siebie i stanie się "istotą wyższą"
:aniol: :coo:
Można mówić, że to nierozsądne i irracjonalne, ale normalnie takie dążenie tkwi w każdym z nas.
DARTH_HELMUTH napisał(a):urągające rozumowi dogmaty
Dogmaty nie urągają rozumowi, ale stanowią światło dla rozumu, są natchnieniem dla rozumu.
Rozum musi najpierw uznać za fakt irracjonalne dążenie człowieka do stania się kimś wyższym, niż to czym jest obecnie. Jeśli to dążenie uzna za "urąganie mu" wtedy musi stać się jedynym źródłem godności człowieka [jak to wymyśliło Oswiecenie],a to prowadzi na ogół wprost do zanegowania człowieczeństwa.
Jeśli jednak rozum uzna, że dążenie do osiągnięcia stanu "istoty wyższej" jest normalne i bez niego człowieczeństwo upada, musi otworzyć się na rzeczywistość, która go obecnie przekracza. I tu właśnie wkracza wiara ze swoimi "dogmatami [gr. dogma = nauka, twierdzenie], czyli z twierdzeniami o rzeczywistości "nadrozumowej" w której następuje wypełnianie się człowieczeństwa. Wbrew pozorom te twierdzenia mają ogromne znaczenie praktyczne, tylko nie wszyscy to od razu dostrzegają.
Podobnie jest w matematyce, gdy okazuje się, że ciało liczb rzeczywistych musi być rozszerzone do ciała liczb zespolonych, bo inaczej nie da się rozwiązać wielu problemów dotyczących samych tylko liczb rzeczywistych. :jupi:
Trzeba wtedy zgodzić się, że operacje dotychczas niedozwolone nabierają sensu, a że wchodzimy w jakiś nowy, nieznany świat, gdzie obowiązują jakieś nowe prawa - bynajmniej niesprzeczne z prawami dotychczas poznanymi.
W każdym razie tak przedstawia mi się stosunek rozumu do wiary...
