Jacy jesteśmy?

[aga]

Zastanawiam się ostatnio jacy to my jesteśmy Polacy? Jacy jesteśmy jako chrześcijanie? Podobno jesteśmy narodem narzekającym. Czy rzeczywiście potrafimy cieszyć się z czyjegoś dobra? Moje refleksje są następujące: Niedawno dowiedzieliśmy się, że kolega z naszej wspólnoty pragnie w tym roku wstąpić do seminarium. I co słyszę? Wiele osób potępia jego wybór. Nie ma radości z tego, że oto Bóg porwał kogoś swoją miłością tak bardzo, że decyduje się poświęcić Mu swoje życie. Niektórzy dywagują nad tym, jak długo on w tym seminarium wytrzyma i po ilu miesiącach wróci "do świata". Albo wytyka się nieustannie błędy jednego księdza. Jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby ktoś powiedział, jaki to dobry ksiądz, jaki oddany, wrażliwy, dobry i wiele innych pozytywnych cech mogę wymienić. Od dłuższego czasu zaniechałam spotkań z koleżanką, która ciągle narzeka i roztrząsa plotki, które o niej "chodzą" po mieście i wylicza, co kto źle o niej czy o kimś innym powiedział. Może bardziej należałoby zacząc dostrzegać dobro, które jest wokół nas? Tylko czy potrafimy?