Radość w cierpieniu

[Iwo]

Dziś dowiedziałam się, że jeden z moich uczniów - Dawidek z I klasy, wczoraj po południu został wraz z trzyletnim braciszkiem brutalnie zabrany od babci do Ośrodka Opiekuńczego. Ponadto po wyjściu z domu chłopcy zostali rozdzieleni i mały został przewieziony gdzieś do Domu Małego Dziecka.
Ta wiadomość była szokiem dla wszystkich nauczycieli, którzy znali Dawidka.
Przez cały czas myślałam: TO JEST POTWORNE! DLACZEGO! BOŻE! Czy jeszcze mało było w życiu tych dzieci cierpienia? Nie dość, że matka ich zostawiła! Ojciec odwiedzał sporadycznie. To jeszcze taka rewolucja. Bez przygotowania, bez możliwości wypowiedzenia słowa.
I choć nie byłam bezpośtednim świadkiem tego wydarzenia, to w uszach rozlegało się błagalnie powtarzane przez Dawidka słowo: BABCIU!!! BABCIU!!!!! BABCIU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! i płacz chłopców rozlegający się w całym bloku.

W takich momentach wymiękam całkowicie. Tym bardziej,że historia mojego dzieciństwa do tego momentu była podobna. Łzy same płyną mi po policzkach.

Tego wieczoru chciałam być sama w ciszy, by pozbierać wszystkie myśli.

W chrześcijaństwie nie ma przypadków.
Wewnętrzny głos przynaglał mnie, bym weszła na forum.
To świadectwo było przeznaczone dla mnie, na dziś, na tę chwilę, by podnieść zapłakane oczy i popatrzeć dalej, głębiej, szerzej.

Dziękuję Ci BOŻE

Diękuję ELU

Dziękuję NICK