Radość w niepełnosprawności i sens życia

[nordlys]

aga napisał(a):Tylko tak Ci się zdaje. Nie jestem dorosła, tylko całkowicie ubezwłasnowolniona przez moich rodziców i to już dawno, a ja im na to pozwoliłam. Szkoda, że tak żałośnie dopiero teraz sobie to uświadamiam... A co do praw... nie mam ich żadnych w tym domu. Ale niedługo się to skończy...

Nie zdaje mi się, nie zdaje. Takie słowa mogła napisać jedynie dorosła, tzn. bardzo dojrzała osoba. Bardzo cieszę się, że je napisałaś, Ago. I Ty się ciesz, bo to wielki sukces prześwietlić obiektywnie własne wnętrze i mieć chęci je zmienić. =D>
Znam wiele osób w średnim i starszym wieku, które nawet nie podejrzewają tego, co Ty umiesz otwarcie określić.
Taka mała uwaga do ubezwłasnowalniania przez rodziców - żadne dziecko nie ma na to wpływu, bo podlega całkowicie władzy rodzicielskiej; dopiero, gdy osiągnie wiek dojrzały ma możliwość się temu przeciwstawić ... ale najpierw musi sobie to uświadomić (Ty ten etap masz za sobą), co jest arcytrudne, bo zaborczość rodziców cały czas utrudnia dojście do prawdy.
Twoje ostatnie zdanie szczególnie napawa optymizmem, bo chcesz zmienić aktualne Twoje relacje do rodziców. I tą chęć przekuwaj w czyny. Wierzę, że Ci się uda.